1 komentarz

• 

  W 1970 roku, Syd Barrett już po wyrzuceniu z Pink Floyd wydał swoją debiutancką płytę solową. Osoby doszukujące się w solowej twórczości tego awangardowego artysty, ikony muzyki psychodelicznej tego czego dał i posmakować na płycie 'The Piper at Gates of Down', mogą czuć się zawiedzeni tą płytą. 'Madcap Laughs' utrzymane jest raczej w konwencji ostatniego dokonania Syda w ramach Pink Floyd czyli utworu Jugband Blues z 'Saucerful of Secrets'. Utwory są generalnie akustyczne, lecz występują tu elementy tradycyjnej dla Barretta psychodelii, choćby w No Good Trying. To jedna z niewielu kompozycji mających w sobie ducha Pink Floyd czasów 'The Piper...' Utwory na płycie są niemalże identyczne lecz nienużące. Wyróżnia się wspomniany No Good Trying i kapitalny Octopus. Niestety, na tej płycie brakuje kosmicznych dźwięków, jakie znamy z chociażby Interstellar Overdrive. Płyta może się podobać zagorzałym fanom Pink Floyd, dla których Syd jest swoistą ikoną. Płyta generalnie ciekawa, Syd w wersji bardziej akustycznej jest równie ciekawy jak Syd w Pink Floyd, wspomagany dźwiękami syntezatorów ( na 'Madcap Laughs' również znajdziemy pojedyncze dźwięki syntezatorów, lecz to nie to samo, co na 'The Piper at Gates of Down' ). Minusem są niedociągnięcia uwidaczniające się przede wszystkim w warstwie wokalnej. Syd momentami fałszuje. Lecz to nie zmienia dobrego klimatu, jaki oferuje ten album. Płyta godna uwagi 3/5

  Grzegorz Romanowicz niedziela, 08, luty 2009 15:01 Link do komentarza