1 komentarz

• 

  Obecnie jest moda na szufladkowanie zespołów w kategoriach post, neo lub retro. O ile do środkowej kategorii już zdążyłem przywyknąć, o tyle pierwsza i trzecia sprawiają mi niesamowity problem.
  
  Gdy mój znajomy usłyszał kilka zespołów z wytwórni Bad Afro Records, zakrzyknął: o! jakie ładne retro! Wśród tych kapel znajdował się także The Setting Son. Zdenerwowałem się trochę. Jeśli ktoś gra psychodeliczny pop czy beat, z lekka tylko trącony nowością, a brzmiący jak stary rówieśnik The Zombies, to zaraz trzeba przypinać mu etykietkę retro? O ile mi wiadomo mnóstwo kapel określanych przedrostkiem neo gra wtórnie do bólu - i tak to jest z tymi szufladkami. Czekam na neo post rock lub retro post rock albo jeszcze inaczej retro neo progressive...
  
  The Setting Son nie podąża za żadną modą i etykietką, co potwierdza ich drugi album 'The Spring Of Hate'. Poruszają się w stylistyce podobnej do Baby Woodrose, co zresztą nie dziwi, gdyż producentem tej płyty został Lorenzo Woodrose.
  
  Całość rozpoczyna tytułowy utwór. Pogodna, dość popowa piosenka, z ładnymi klawiszami i bardzo fajnymi melodiami. Oczywiście słychać tutaj, jak i na całej płycie inspiracje muzyką psychodeliczną i beatem.
  Melodia goni melodię i w zasadzie każdy numer oferuje coś godnego zapamiętania.
  Drugi kawałek jest już bardziej nowoczesny bardziej garażowy, ale w dalszym ciągu ciekawy. Lekko przesterowany wokal, perkusja traktowana przez bębniarza bez taryfy ulgowej. Zupełnie jak The Troogs.
  Najciekawszą i najbardziej przebojową kompozycją jest 'Soulmate'. Świetne klawisze w stylu Lovin' Spoonful, ekscytująca solówka gitarowa, ciekawe motywy - piękna rzecz, zawarta w zaledwie kilku minutach. Czterdzieści trzy lata temu byłby z tego wielki przebój.
  'Obsession' przypomina melodyką wiele kapel z lat sześćdziesiątych, nawet tych mało znanych, jak na przykład El Kinto. Jedynie solo gitary nosi znamię trochę nowszych czasów i bez problemu pasowałoby do Aerosmith.
  
  W zasadzie wokal jest tu najsłabszym ogniwem. Podobne zabiegi do zakrycia braków wokalnych stosuje Dead Meadow, od którego zresztą The Setting Son nie leży także daleko jeśli chodzi o samą warstwę muzyczną...
  
  Niewątpliwym plusem są natomiast aranżacje. 'Girl Of Sorrow' jest wyciszony i lekko space rockowy, 'Out Of Tune' oferuje bardzo ciekawe brzmienia klawiszy, a najkrótszy na płycie 'Creepy Crawlers' przypomina wszystko co w muzyce było ważne, ale zostało gdzieś zagubione w drodze wątpliwej ewolucji muzycznej.
  Nawet jeśli grają mocno, wręcz grungeowo jak w 'Wrong From The Start', to wtedy znów klawisze grają tak, że od razu człowiek ma ochotę włączyć 'Light My Fire' i już nigdy nie wyjmować tego singla z gramofonu.
  
  Przez cały album zespół uprawiał swój psychodeliczno-garażowo-popowy rock. Świetnie zagrany, świetnie zaaranżowany, doskonale wyprodukowany (wielki kunszt produkcyjny i aranżacyjny słychać w dwóch ostatnich numerach na płycie - balladzie 'Demons In My Heads', oraz rozpędzonym 'I Lost Control'). Jedynym, niewielkim mankamentem w mojej opinii jest wokal, ale nie zawsze można być doskonałym we wszystkim.
  
  Ciosy które w obecną scenę muzyczną zadaje ta duńska ekipa są szybkie, ale mocne i muszą boleć wszystkich, którzy kiedyś ogłosili koniec muzyki hippisowskiej, koniec solówek, koniec brzmienia psychodelicznego, koniec organów Hammonda, koniec Farfisy i Voxa, wreszcie najdotkliwiej odczują ten cios Ci którzy głosili koniec rocka.
  
  5/5

  Rafał Ziemba niedziela, 14, luty 2010 16:52 Link do komentarza