ProgRock.org.pl

1 komentarz

• 

  Historia pochodzącej z Turcji Siddarthy rozpoczyna się w roku 1993, gdy formuje się pierwszy skład zespołu: Özgür Kurcan (wokal, gitary), Ege Madra (gitary) i Ulas Akin (bas). Do roku 1998, kiedy to wydali album studyjny, skład zespołu powiększył się o trzy osoby: Volkan Yildrim (klawisze), Orkun Öker (klawisze) i Kaan Sezgin (perkusja), aby w roku 2001 rozwiązać się. Skąd zatem wydawnictwo z 2009 roku? Odpowiedź jest prosta. Wydawnictwo Trail Records podarowało tej płycie drugie, jak się okazało niezwykle udane, życie. Pomiędzy debiutem Siddhartha a wydanym w ubiegłym roku albumem Trip to Innerself jest jedenaście lat różnicy. Porównując jednak zawartość obu albumów widzimy, że siedem kompozycji się powtarza, dwie wypadły z ubiegłorocznej wersji a w to miejsce przybyła jedna nowa. Całość poddano ponownemu masteringowi, opatrzono nową okładką i wypuszczono w świat. W takiej formie album dotarł do ścisłej czołówki finalistów Prog Awards 2009. Można nie wierzyć nagrodom, ale warto przyjrzeć się płycie bliżej&
  
  Już pierwszy odsłuch będzie dla osób lubiących dokonania takich grup jak Pink Floyd czy Eloy prawdziwą przyjemnością. Zwłaszcza partie gitary przywołują na myśl pierwszy z tych zespołów, a partie klawiszowe drugi. Nie jest to jednak naśladownictwo, nie ma więc mowy o przykrym wrażeniu, że obcujemy z imitatorami sprawdzonych schematów, pojawia się za to uczucie nostalgii za space rockiem ubiegłych i odległych już dekad, a jednocześnie nadzieja, że to, co w jednej części świata obumiera, w drugiej się odradza. Szkoda, że ta ubiegłoroczna płyta jest tylko echem działalności zespołu w ubiegłej dekadzie.
  
  Po bliższym przysłuchaniu się utworom zebranym na płycie czekają nas kolejne miłe niespodzianki. Kompozycje są tutaj przemyślane, wyważone. Nawet tam, gdzie mogłoby się wydawać, że pojawiają się improwizacje, nie mamy wrażenia chaosu, co jest częste na polu space rockowym. Zmiany tempa, przejścia pomiędzy częściami instrumentalnymi a instrumentalno-wokalnymi umiejętnie się tutaj komponują. Wokale, a mamy tutaj i męskie i żeńskie wokale, są również mocną stroną Siddarthy. Kolejną mocną stroną są nieprzeciętne umiejętności techniczne członków grupy. Jest to szczególnie widoczne w interakcji pomiędzy dwiema gitarami czy gitarami a klawiszami, jak również tam, gdzie jeden z instrumentów wybija się na plan pierwszy.
  Wpływy wschodnie, które w tym przypadku nie tyle są wpływami, co tradycją, w której muzycy na co dzień funkcjonują, są wyczuwalne, ale ich obecność tylko dodaje utworom uroku i sprawia, że Trip to Innerself jest jeszcze ciekawsza.
  
  W podsumowaniu nie pozostaje nic innego, jak docenić Trip to Innerself raz jeszcze, wystawiając jej najwyższą notę i polecić płytę wszystkim tym, dla których space rock jest gatunkiem bliskim. Jestem jednak przekonany, że ta podróż byłaby przyjemna dla każdego.
  Na uwagę zasługuje również sam wydawca - Trail Records. Wydaje się on specjalizować w ponownym wydawaniu wartościowych płyt, które nie doczekały się szerszego obiegu.

  Ghost piątek, 04, czerwiec 2010 15:58 Link do komentarza