1 komentarz

• 

  Kilkanaście lat temu szperając w małych sklepikach płytowych na południu Francji, trafiłem na mocno tajemniczą płytę grupy BACHDENKEL pt. Lemmings.
  
  Sprzedawca, chyba też zakręcony na punkcie staroci, co chwilę podsuwał mi jakiś "absolutnie nikomu nieznany rarytas" po czym dowiadywał się, że to cudo od paru lat stoi u mnie na półce. Żeby nie wyjść na idiotę musiałem mu pokazać zdjęcie mojego pokoju ze "ścianą" płyt - wtedy się załamał (w Polsce ?!), ale punktem honoru stało się znalezienie czegoś czego nie mam. Zaczął od... butelki dobrego, miejscowego wina. No, tak to mogę kupować...
  
  I w ten właśnie sposób po przerzuceniu kolejnych "absolutnie nieznanych", na ladzie wylądował Bachdenkel. Tego faktycznie nie znałem! Pokochałem tę płytę przed przesłuchaniem, bo uratowała honor i tym samym poprawiła humor sympatycznemu żabojadowi. Do dziś jest moim przyjacielem, często podsuwa mi jakieś perełki, zwłaszcza z Włoch, bo jeśli chodzi o włoskie starocie, to jest chyba sprzedawcą numer 1 we Francji - ma ponad 500 tytułów. Po powrocie do Polski zasiadłem w ulubionym fotelu, odpaliłem sprzęt... i odleciałem w cudowne lata 70. Lemmings to klasyczna pozycja z 1970 roku. Od pierwszych dźwięków czuć tamten klimat, tamten nastrój i tamto lato, którego wspomnienie stało się inspiracją na tak wielu płytach. Coś naprawdę magicznego było w roku 1970. Przejrzyjcie swoje półki, zdziwicie się ile doskonałych płyt powstało właśnie w tym roku.
  A Lemmings? To cudowne połączenie mocnego rocka z elementami psychodelicznymi i z doskonałym, wczesnym progresem. Znakomite, psychodeliczne ballady rozwijają się w niemal hard rockowe fragmenty, by po chwili przeistoczyć się w zupełnie odjechane progresywne pejzaże. Wszystko to fragmentami przypomina doskonałe T2 (zgadnijcie który rocznik?). Płyta zwiera siedem utworów. Zaczyna się czterominutowym Translation. Spokojna ballada z narkotycznym wokalem już po chwili przeradza się w kawał doskonałego mięsistego rocka. Drugi kawałek, to piękna Equals - zaledwie półtoraminutowa perełka będąca jakby wstępem do An appointment with the master - klimaty późnobeatlesowskie okraszone doskonałymi partiami gitary z fantastycznie rozbujaną sekcją rytmiczną. Wszystko to płynnie przechodzi w ponad jedenastominutowy The settlement song - chyba najbardziej progresywny utwór na płycie. Zaczyna się jak zwykle delikatnie, balladowo, a po chwili zaczynają się łamańce, zmiany tempa i nastroju - kupa świetnego progresywnego grania. Kolejny utwór to znów dwuminutowa piękna perełka, a potem siedmiominutowy Strangerstill - znakomity rozpędzony niemal heavy z ostrymi wtrętami hard rocka i progresu a na deser dziewięciominutowy Come all ye faceeless będący kwintesencją całego albumu. Moim zdaniem to jeden z pierwszych concept albumów w historii rocka. Główny motyw harmoniczno-rytmiczny przewija się przez wszystkie utwory, poza oczywiście króciutkimi balladami i spina muzykę ostatnim utworem niemal w jedną całość. Być może w założeniach miała to być np. suita, ale nie ma na ten temat żadnych zapisków.
  
  Cokolwiek miało to być nie wolno obok tej płyty przejść obojętnie. Przy pierwszym przesłuchaniu może się nie spodobać, ale przy każdym następnym bardziej ją docenimy. Polecam wszystkim wersję z 1990 roku - zawiera trzy dodatkowe utwory utrzymane w klimacie debiutu.

  Aleksander Król czwartek, 10, marzec 2011 09:42 Link do komentarza