1 komentarz

• 

  Ta płyta po prostu musiała powstać. Giancarlo Erra nie raz i nie dwa przyznawał się do fascynacji dokonaniami zespołu No-man. Sama nazwa jego muzycznego projektu, Nosound, wyraźnie wskazywała na źródło inspiracji. Do zapoczątkowania współpracy duetu Bowness-Erra doszło już w 2005 roku, a jej wynikiem była piosenka 'Someone Starts to Fade Away', która znalazła się na płycie Nosound 'Lightdark'. Panowie nie forsowali jednak zbytnio tempa współpracy, bo w międzyczasie każdy z nich poświęcił się pracy nad własnymi projektami: ukazał się przecież album No-man 'Schoolyard Ghosts' i płyta Nosound 'A Sense of Loss'. Niemniej, duet Bowness-Erra cały czas coś tam pichcił, aż w końcu w maju 2011 roku fani doczekali się wreszcie albumu 'Warm Winter', firmowanego szyldem Memories of Machines.
  
  Memories of Machines to jednak nie tylko duet Bowness-Erra. Panowie zaprosili do współpracy całą plejadę znakomitych gości, z Robertem Frippem, Peterem Hammillem i Stevenem Wilsonem na czele. Oprócz nich, na płycie zagrali też m. in. basista Porcupine Tree, Colin Edwin i Ricard Huxflux Nettermalm znany z Paatos, a także panowie Zito, Martellacci i Luci, udzielający się na co dzień w zespole Nosound. Mimo zaproszenia zastępów gości, płyta muzycznie nie odbiega jakoś znacząco od tego, co Giancarlo Erra proponuje na płytach Nosound, Tim Bowness też śpiewa tak, jak zwykł to robić na płytach No-man. Nie oznacza to jednak, że album Warm Winter jest wtórny. Co to, to nie.
  
  Płytę otwiera króciutki i bardzo nastrojowy 'New Memories of Machines', w którym pan Bowness szepcząco-melorecytującą manierą zapowiada 'Stories are found in other stories'... I rzeczywiście w przypadku tego albumu tak właśnie jest. No, może jeszcze nie w 'Before We Fall', które to nagranie jest tym, czego moglibyśmy się po duecie spodziewać: natchniony śpiew pana Bownessa, starającego się uchwycić w słowa nadchodzący moment rozpadu związku, i rozciągnięta, nieco przesterowana i posępna solówka gitarowa pana Erry. Ale już kolejne 'Beautiful Songs You Should Know' budzi pewne skojarzenia... Zaraz, zaraz, przecież to piosenka, która znalazła się na nomanowym albumie 'Schoolyard Ghosts'! Tu jednak wypada nieco inaczej, bo obok psychodelicznych plam instrumentów klawiszowych tło wypełnia niespieszna partia wiolonczeli. Sprawia to, że nagranie, znane pierwotnie z wykonania No-man, staje się jeszcze bardziej delikatne i eteryczne. W rezultacie powstała wersja co najmniej tak dobra, jak ta zawarta na 'Schoolyard Ghosts'. A może nawet krzynę lepsza? Udane jest też tytułowe, niebezpiecznie melodyjne, urzekające partią gitary akustycznej i hipnotyzującymi partiami instrumentów klawiszowych, a w finale okraszone absolutnie wspaniałą solówką gitarową. Równie piękne jest kolejne, początkowo ascetyczne, lecz znakomicie się rozwijające 'Lucky You, Lucky Me', bardzo przypominające nastrojem nagrania, które można znaleźć na płytach No-man. Za nastrój ten w dużej mierze odpowiedzialny jest Steven Wilson, który stworzył niepowtarzalną oprawę dla opowieści pana Bownessa (tym razem o ratowaniu związku) i zagrał na instrumentach klawiszowych i gitarze tak, jak to tylko on potrafi. Ciarki chodzą po plecach.
  
  I tak oto mija połowa płyty, ale duet bynajmniej nie obniża lotów. 'Change Me Once Again', w którym pan Bowness cieszy się z rozpoczęcia nowego związku (no i już, drogi Czytelniku, powinieneś się domyślić, jaki jest motyw przewodni albumu Warm Winter :-)) zapada w pamięć głównie dzięki fajnym chórkom pani Julianne Regan, wspomagającej bownessowskie: 'Forget the heartache, forget the past'... Warto też nadstawić ucha i delektować się kolejną uczuciową gitarową solówką. Z kolei następne 'Something In Our Lives' niemal zamraża posępnym tekstem i niepokojącymi partiami instrumentów klawiszowych, rozjaśnianych na szczęście ciepłą grą gitary akustycznej.
  
  Najlepsze jednak dopiero przed nami. W 'Lost and Found in the Digital World' udało się uzyskać niesamowity efekt dzięki spleceniu muzycznych pejzaży, kreowanych przez Roberta Frippa z delikatną partią trąbki i kojącą grą gitary akustycznej. 'Locate the silence, locate the core. Forget the things you knew before'... Nie koniec to jednak muzycznej uczty. Oto bowiem mamy przedostatnie na płycie 'Schoolyard Ghosts'. Tim Bowness skomponował je podczas prac nad nomanowym albumem o tym samym tytule, ale ponoć panu Wilsonowi nie odpowiadała oryginalna linia melodyczna, a i sam koncept nie wzbudził jego szczególnego zachwytu. Nagranie to, w całkowicie zmodyfikowanej muzycznie i tekstowo wersji, przybrało ostatecznie postać Mixtaped, finałowego nagrania na nomanowej płycie 'Schoolyard Ghosts'. Na 'Warm Winter' możemy posłuchać, jaki był oryginalny zamysł pana Bownessa. I cóż, to nagranie o kruszących się wraz upływem czasu relacjach między szkolnymi przyjaciółmi, okraszone dyskretną partią saksofonu, wypada całkiem okazale. Najlepsze nagranie zachowano jednak na koniec. 'At the Centre Of it All' to ponad siedem minut powoli rozwijającej się opowieści o pustce i beznadziei, w jakiej coraz częściej pogrążają się ludzie nie umiejący się odnaleźć w stechnicyzowanym świecie i wielkomiejskim zgiełku. A wszystko to zanurzone w dostojnych dźwiękach wiolonczeli i instrumentów klawiszowych.
  
  Prace nad albumem 'Warm Winter' trwały długo, ale warto było czekać. Propozycja duetu Bownessa-Erry zawiera to, co najlepsze z dokonań macierzystych zespołów obu panów. Pozostaje mieć nadzieję, że nie jest to jednorazowa przygoda, ale że współpraca duetu będzie kontynuowana, i to może nieco w szybszym, niż dotąd, tempie.
  I jeszcze jedno. Jako że ostatnio ukazał się nowy album Blackfield, którą to płytę współtworzyła druga połówka duetu No-man w osobie Stevena Wilsona, aż się prosi o dokonanie jakiegoś porównania. No i cóż, album 'Warm Winter' może nie bije 'Welcome to My DNA' na głowę, ale z pewnością jest od niego o gwiazdkę lepszy.
  
  4,5/5

  Michał Jurek środa, 18, maj 2011 21:19 Link do komentarza