1 komentarz

• 

  Ten, nagrany od jednego podejścia, w czasie dwunastogodzinnej sesji z grudnia roku 1969 roku album to jedna z najciekawszych płyt z ciężkim, psychodelicznym rockiem jakie wydano na Wyspach Brytyjskich. Gdy jakieś 7-8 lat temu poznałem tę muzykę, przez długie miesiące nie mogłem się od niej oderwać i słuchałem jej po prostu nałogowo. Oryginalnie album ukazał się w listopadzie roku 1970 nakładem wytwórni Decca. W chwili obecnej oprócz wydanego na CD przez japońskie Spring Song Corporation dostępne jest także wznowienie wytwórni Sun Beam z roku 2007. Dołączona do płyty książeczka rzuca też światło na krótką historię tej pochodzącej z Edynburga grupy. Gitarzysta Gilles Buchan jest naprawdę doskonały i gra w charakterystyczny, hipnotyczny sposób. Równie odrealniony jest świetny głos Eda Jonesa i występującego też w roli wokalisty Buchana. Warto wspomnieć także, że zespół tworzyli bardzo młodzi muzycy. Grający na perkusji John Ramsay miał w chwili nagrania płyty zaledwie 16 lat. Album rozpoczyna dynamiczny Mystic Man, który jest jednak dopiero zapowiedzią tego co na tym krążku najlepsze, a jednocześnie już pokazuje z bardzo dobrej strony młodego perkusistę. Zapowiada płytę wyjątkową i zagraną w bardzo wyrazistym stylu, nieco mroczną i tajemniczą. Po tym wstępie przychodzi czas na spokojniejszy Apperance Is Everything, Style Is A Way Of Living, który uwodzi świetną linią basu. Następnie dostajemy, momentami wgniatający słuchacza w fotel, ciężki Brush With The Midnight Butterfly. Głównym kompozytorem grupy był Buchan ale na płycie znalazła się też fantastyczna wersja utworu Maybe Someday z repertuaru Incredible String Band. W oryginale jest to skoczny, folkowy kawałek, natomiast na Volume One przeradza się on w prawdziwe arcydzieło i jest jednym z nielicznych przykładów gdy cover taka dalece przerasta pierwsze wykonanie. Zespół nie pozwala słuchaczowi oderwać się od ich muzyki. W kolejnym na płycie Reality Presented As An Alternative uwagę przykuwa chrapliwy riff, granie mroczne i gęste niczym mgła. Szósty na płycie, instrumentalny Naked Breakfast to kolejny popis sekcji rytmicznej natomiast zamykający album Circle Of The Night przynosi łagodny wokal i wyraźne uspokojenie.
  
  Płytę mogę polecić z czystym sumieniem wszystkim wielbicielom psychodelii a także ciężkich brzmień. Dla wszystkich kochających tą prawdziwą bezpretensjonalność brytyjskiej muzyki z końca lata sześćdziesiątych płyta będzie prawdziwym odkryciem. Do doskonałej zawartości muzycznej dochodzi także świetna okładka, jedna z najciekawszych i najbardziej zapadających w pamięć spośród wszystkich rockowych płyt wydanych w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. To album obok którego nie można przejść obojętnie. Jeśli jeszcze go nie macie to proponuję natychmiast udać się do dobrego sklepu muzycznego.

  Krzysztof Pabis piątek, 30, marzec 2012 13:42 Link do komentarza