Rok 1945 – w miejscowości Washington, w Anglii urodził się Bryan Ferry, piosenkarz, muzyk i kompozytor, znany przede wszystkim z zespołu Roxy Music a także z bogatej kariery solowej. Znany jest także ze swego charakterystycznego stylu bycia na scenie, na której potrafił czarować i zmieniać nastroje widzów jak mało kto. Zarówno z Roxy Music jak i podczas solowej części kariery wydał mnóstwo albumów i singli które wielokrotnie pukały do czołówek rozmaitych zestawień sprzedaży oraz list bestsellerów. Za każdym razem muzykę cechował niepowtarzalny klimat, czar oraz perfekcyjny ład w aranżacjach. Brian Ferry występował na scenach całego świata, współpracując z wieloma uznanymi artystami. Byli to choćby: Paul Thompson, Phil Manzanera, Eddie Jobson, Brian Eno, David Gilmour, David Bowie czy Bob Dylan. Obok wysokich zdolności wokalnych gra na instrumentach klawiszowych, harmonijce oraz gitarze.

Rok 1946 – w Bury, w Anglii urodził się Ian Wallace perkusista King Crimson w 1971 roku. Brał udział w nagraniu dwóch albumów zespołu: studyjnego „Islands” oraz koncertowego „Earthbound”. Po rozstaniu z Karmazynowym Królem brał udział w nagraniach wielu albumów, min: Boba Dylana, Jacksona Browne'a, Davida Lindleya, czy Stevie Nicks. W 1990 roku Wallace osiedlił się w Nashville, skąd w 2004 roku wyjechał do Los Angeles, gdzie grał w musicalu Vala Kilmera "The Ten Commandments". Jednym z jego ostatnich projektów było Crimson Jazz Trio, w którym grał jazzowe wersje klasyków z repertuaru King Crimson. Muzyk zmarł 22 lutego 2007 na raka przełyku. Miał 60 lat.

Rok 1951 – w szkockim Aberdeen urodził się Stuart MacIntosh, perkusista, wokalista oraz autor tekstów, znany pod scenicznym pseudonimem Stuart Tosh. W latach 70 i na początku lat 80 współpracownik takich zespołów jak: Pilot, The Alan Parsons Project, 10cc czy Camel.

Rok 1969 – zespół The Beatles wydaje na rynku europejskim przedostatni album studyjny, zatytułowany „Abbey Road” (w USA płyta ukazała się 1 października). Płyta powstała po niezadowalających muzyków zespołu sesjach nagraniowych do albumu „Let It Be”. Muzycy postanowili zabrać się do jej nagrania „jak za starych, dobrych czasów” nie bacząc na konflikty jakie od jakiegoś czasu nękały The Beatles. Bardzo charakterystyczna jest okładka tej płyty. Zdobi ją fotografia przedstawiająca Beatlesów, przechodzących w dość nietypowym kroku przez jezdnię ulicy Abbey Road w Londynie. Zdjęcie to stało się jedną z najsłynniejszych i najczęściej imitowanych okładek w historii rocka. Wokół tejże okładki narosła swego rodzaju legenda - pewne drobiazgi na zdjęciu spowodowały powstanie plotek na temat przypuszczalnej śmierci Paula McCartneya. Paul jest na nim boso, nie kroczy równo z pozostałymi Beatlesami i trzyma papierosa, zaś tablica z numerami samochodu - "281F" (odczytywana "28 if" - choć rzeczone "i" to w rzeczywistości "1") ma wskazywać na to, że miałby 28 lat gdyby żył (ang. if - "gdyby"). Uściślając, Paul miał 27 lat w momencie wydania Abbey Road. Człowiek stojący na chodniku w tle to amerykański turysta, Paul Cole. Nie wiedział, że został sfotografowany, do momentu ujrzenia okładki po kilku miesiącach. Fotografia przyczyniła się do tego, że to konkretne przejście na pasach przy ulicy Abbey Road stało się popularną atrakcją turystyczną. Codziennie można zobaczyć turystów pozujących do zdjęcia w charakterystycznym ustawieniu, jak na okładce płyty, nie baczących na to, że ulica nie jest wyłączona z ruchu. w pewnym momencie dla albumu planowano tytuł Everest (od nazwy gatunku papierosów, które palił Geoff Emerick, ówczesny producent zespołu). Na okładce miało znajdować się zdjęcie Beatlesów w Himalajach. Pomysł jednak upadł - nazwa została zmieniona na Abbey Road, a fotografię na okładkę zrobiono na ulicy podczas przerwy w nagrywaniu.