Dream Theater widziałem tylko raz w życiu na żywo, podczas ostatniej jak do tej pory (mam nadzieję, że wróci!) edycji festiwalu Prog In Park w 2019 roku. Przyznam, że tamten występ nie zrobił na mnie większego wrażenia, dlatego w stronę Torwaru szedłem z nadzieją w sercu, że ten koncert to zmieni.
Tego wieczoru, główną gwiazdę supportował pochodzący z Finlandii zespół Arion. Nie miałem wcześniej przyjemności z tą kapelą, ale trzeba przyznać, że wypadli bardzo korzystnie. Nie jestem szczególnym fanem power metalu, ale jego klasyczna wersja uprawiana przez Finów jest naprawdę przekonująca. Zespół brzmiał bardzo dobrze, nawet nie za głośno, co bywa zmorą Torwaru. Muzycy poruszali się po scenie swobodnie i z odwagą. Szczególnie charyzmatyczny był wyrzeźbiony jak Herkules wokalista, który dwoił się i troił, by choć trochę porwać publiczność. Na tym etapie, ludzie wciąż wchodzili na Torwar, a koncert rozpoczął się punktualnie, więc publika nie była zbyt liczna, a szkoda, bo zespół zasługiwał na to.
Dream Theater również wyszedł na scenę punktualnie. Generalnie, organizacja całości była bez zarzutów. Podobnie jak oprawa. Tło zespołu stanowiły imponujące rozmiarem wizualizacje, choć ich jakość momentami pozostawiała trochę do życzenia. Występ otworzył, jak można było przewidzieć, singlowy "The Alien" z ostatniej płyty "A View From the Top of the World". Nowy album miał generalnie sporą reprezentację, ale nie zabrakło kilku standardowych szlagierów. Niestety, w pewnym sensie, motywem przewodnim nie tylko tej trasy Dream Theater, stała się kondycja wokalna Jamesa LaBrie. Różne opinie można było przeczytać w internecie, ale wszystko trzeba sprawdzać samemu. Moim zdaniem, nie było źle, ale wokaliście zdarzały się gorsze momenty, jak w "Caught in a Web", w którym po prostu nie wyrabiał z głosem. Trochę się bałem o "Pull Me Under", ale tu było czysto i pięknie. Niezwykle wzruszająco zabrzmiał "Solitary Shell", wspomagany odpowiednimi wizualizacjami w tle, takich emocji powinno być na koncertach DT zdecydowanie więcej! Nie rozczarował również zagrany już na bis "The Count of Tuscany". Przechodząc do kwestii technicznych, jeśli chodzi o głośność, była na wysokim poziomie. Osobiście, spędziłem koncert w stoperach, ale raczej dla własnego komfortu, bo dało się wytrzymać i bez nich. Ogólnie, byłem pod wrażeniem selektywności i dobrych ustawień akustycznych Torwaru. A było czego słuchać, bo instrumentalnie zespół wciąż utrzymuje się na najwyższej półce na światowej scenie prog metalowej. Nie da się opisać wszystkich niuansów techniki muzyków, to trzeba usłyszeć samemu. Miłym zaskoczeniem była dla mnie też atmosfera całego koncertu. Występ na Prog In Park pamiętam jako bardzo chłodny i trochę bezduszny. Tym razem, zespół zdecydowanie bardziej starał się utrzymywać kontakt z publicznością, LaBrie sporo mówił, z szacunkiem i sympatią. Miłym akcentem było również świętowanie urodzin asystentki produkcji, uroczej April, którą zespół zaprosił na scenę, by wszyscy mogli jej zaśpiewać "Happy Birthday" (co akurat wyszło trochę koślawo, ale szczerze).
Dream Theater zakończył występ po niemal równo dwóch godzinach. Z Torwaru wyszedłem zdecydowanie bardziej zadowolony niż poprzednio z terenu wokół Progresji (oczywiście, jak już wydostaliśmy z parkingu, co wymagało cierpliwości). Było mi trochę przykro, że Torwar nie był bardziej zapełniony. Może to już nie te czasy dla zespołu, może przyjeżdżają trochę za często, choć sam tak nie sądzę. Niemniej, uważam, że giganci metalu progresywnego pokazali klasę. Zespół wciąż ma dużo do powiedzenia, nie przypadkiem porównuje się do nich prawie każdą kapelę prog metalową. Mam nadzieję, że jeszcze będzie mi dane zobaczyć Dream Theater na żywo, choć chętniej na osobnym koncercie niż w ramach festiwalu.
Gabriel Koleński
Zdjęcia: Jan"Yano"Włodarski
Więcej zdjęć ARION TU
