1 komentarz

• 

  Zbierałem się do napisania tej recenzji kilka tygodni. Głównym powodem był fakt, że płyta ta naprawdę mnie zaskoczyła i nie do końca wiedziałem jak podejść do muzyki mieszczącej się na Work In Progress. Wydawało mi się, że podobny klimat nie może się już pojawić na nagraniach z XXI wieku. Włączając płytę Signal To Noise Ratio cofamy się o 45 lat wstecz, na nowo odkrywając muzykę psychodeliczną, naznaczoną jednak w dużym stopniu naszym polskim pierwiastkiem, a jednocześnie przefiltrowaną przez późniejszą tradycję muzyczną. Widoczna od około 15 lat moda na muzykę rockową w stylu retro zaowocowała licznymi projektami eksplorującymi inspiracje z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku. Z tego powodu podobne nawiązania, same w sobie nie są oczywiście niczym niezwykłym. Muzyka Signal To Noise Ratio objawia się jednak w formie niemal zupełnie nieobecnej, zarówno na krajowej, jak i na zagranicznej scenie muzycznej. Atutem tych nagrań jest lekkość i bezpretensjonalność, a także urokliwa melodyka. Dostajemy do rąk zarówno długie improwizacje, jak i łagodny wokal. Poetyckie teksty i fragmenty wokalne zaśpiewane po polsku dodają kompozycjom autentyczności. Usłyszymy tutaj nową, fantastyczną wersję Drogi za widnokres Marka Grechuty, a jednocześnie w niektórych momentach rozpoznamy brzmienie syntezatorów przypominające muzykę znaną z płyt Niemena pochodzących z przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Świetne, przestrzenne partie gitary, fragmenty o charakterze muzyki ilustracyjnej składają się na niezwykłą, wyciszającą podróż muzyczną. Nawiązanie do Grechuty nie jest przypadkowe. Gdzieś nad tym albumem unosi się duch znany z płyty Korowód i poetycka wrażliwość tego muzyka. Z jednej strony utwory na tym krążku pochodzą z różnych bajek i były nagrywane na przestrzeni kilku lat, między rokiem 2012 a 2015, ostatecznie złożyły się one jednak w płytę stanowiącą jedną, wciągającą słuchacza całość.
  Signal To Noise Ratio to kolejny po The White Kites krajowy projekt, który z dużym sukcesem zagłębia się w inspiracje sięgające czasów złotego okresu muzyki rockowej. Co więcej część muzyków współtworzy obydwa te zespoły, choć muzyka proponowana na obu płytach jest zupełnie inna. Wśród licznych krajowych formacji mieszczących się w szufladce z napisem rock progresywny Signal To Noise Ratio należą do nielicznych, które podążają własną ścieżką. Gorąco polecam.

  Krzysztof Pabis czwartek, 28, kwiecień 2016 10:32 Link do komentarza