1 komentarz

• 

  Na tą grupę trafiłem trochę przypadkiem. Kilka lat temu odwiedziłem przyjaciela w jego uroczym 'leśnym' domku na Mazurach. Ten domek to dawna leśniczówka, do najbliższych zabudowań jest 24km, a do prywatnego jeziorka - no, 'tak na oko', będzie ze 20 metrów. Po prostu bajka... Andrzej niestety jest inwalidą, miał bardzo poważny wypadek samochodowy. On przeżył, ale jedna noga nie... Po roku zostawiła go żona, uprzednio dokładnie 'czyszcząc' mu konto. Wspaniała kobieta... Sprzedał więc mieszkanie w Krakowie i z pomocą paru przyjaciół znalazł ów kawałek raju i w nim zamieszkał. Odciął się od przeszłości... Jedną rzecz tylko wiózł z Krakowa na Mazury. Zbiór płyt. Muzyka od tamtych czasów pozostała jego jedyną miłością i jak sam mówi - jedyną wierną. A pokochał hard rock i klimaty pokrewne. Natychmiast po 'rozpakowaniu' i wepchaniu we mnie potężnej porcji pieczeni, przeszliśmy do saloniku, gdzie czekały na nas dwie rzeczy - szkło z karafką i odpalony 'lampowiec'. A więc czegoś posłuchamy... Poszło. Początek jakiś taki niby fajny, ale nie TO. Znam jego gust, wiem że hard rock to tylko lata 70., a tu mi pachniało czymś nowszym. Płyta musiała więc mieć drugie dno. Po 'wejściu' gitary już wiedziałem... Każdy fan Led Zeppelin i Hendriksa zawyje ze szczęścia! Przy trzecim numerze miałem wrażenie, że dym z zioła leci przez kolumny... Kingston Wall. Pierwsza płyta zatytułowana po prostu Kingston Wall I. Ależ to fajne granie! Taka hipnotyczno-halucynogenno-psychodeliczna odmiana hard rocka! Powalające solówki gitarowe i świetnie zgrana sekcja. Power trio, w sumie dość nowoczesne, ale klimatem i stylem mocno osadzone we wczesnych latach siedemdziesiątych. Godzina gitarowego szaleństwa, podzielona na 9 utworów. Na okładce widnieje co prawda utworów 16, ale utwór nr 9 to 21-minutowa suita (pod znamiennym tytułem Grzyby...) składająca się z ośmiu części, które są tu ponumerowane. Tu nie ma ściemniania i udawania grania, to po prostu skondensowana dawka hard rockowego wymiatania, rzucająca na kolana wszystkich fanów ostrej gitary na najwyższym poziomie. 'W epoce' grupa wydała jedynie trzy, (naprawdę znakomite!) płyty, po czym ich wódz, genialny gitarzysta Petri Walli, popełnił samobójstwo, skacząc z wieży kościelnej, co było końcem zarówno jego jak i grupy... Smutne. Tragiczne. Jednak zostały po nich fascynujące dźwięki, które jak pamiętam, dosłownie wgniotły mnie w fotel. Ostatnio udało mi się nabyć tą płytę i wiecie co? Podziałała dokładnie tak samo!!! Posłuchajcie np. siódmego numeru And I Hear You Call - pięciominutowa orgia gitarowa z lekką nutką orientu. Powalająca muza... Polecam wszystkim wielbicielom mocnego uderzenia przełomu lat 60. i 70. ubiegłego wieku.

  Aleksander Król czwartek, 29, grudzień 2011 19:59 Link do komentarza