1 komentarz

• 

  Po wydaniu debiutanckiej płyty w grupie narastał konflikt 'ideowy', w wyniku którego zespół opuścił klawiszowiec (Nicola Pankoff), pozyskano natomiast znakomitą flecistkę (Rocco Abate). Dość dużo koncertowali, (między innymi z Curved Air i Atomic Rooster), ale również komponowali - tak powstał nowy materiał zatytułowany po prostu The Suite, jako że były to jedynie dwa utwory składające się z kilku części. Ponieważ grali ten materiał na koncertach - zebrali znakomite recenzje (np. po koncercie w Rzymie dla 30 000 osób) jednak propozycje 'transferowe', które poszczególni muzycy otrzymywali z innych grup (np. JUMBO) doprowadziły do rozpadu kapeli w listopadzie 1973 roku. Część materiału była już nagrana, jednak Martin Thurn rozczarowany takim obrotem sprawy chciał o nim jak najszybciej zapomnieć... I pewnie by mu się udało, gdyby nie jego przyjaciel, który odkupił taśmy od studia. Minęło sześć lat zanim się do tego przyznał.
  Martin ponownie zamknął się w studiu żeby dokończyć The Suite. Dokończył, ale z różnych względów musieliśmy czekać jeszcze aż 13 lat żeby jej posłuchać. Płyta ukazała się w 1993 roku. Króciutka - jedynie 28 minut. Ale pokazuje jaki ta kapela miała potencjał. Wszyscy traktują tą płytę jako bonus do 'jedynki' albo ciekawostkę z tamtej epoki, a to błąd. Ta płyta jest inna i moim zdaniem duuuuużo lepsza. Nie ma tu prawie w ogóle elementów hard-rockowych, jest za to dużo fletu i fajnej gitary, jest świetny wokal, ocierający się niemal o awangardę (jak na tamte czasy...), nie ma hammonda, ale jest doskonałe pianino. Nie ma melotronu, są skrzypce. I coś czego nie było na jedynce - uwierzyli we własne siły. Jeśli gra się dla 30 000 ludzi i zbiera się owacje - to zostaje to w psychice i potem słychać to już w muzyce. Materiał jest bardziej zróżnicowany i odważniej zagrany. Znacznie bliżej tu do progresu niż do krautrocka, jak w wypadku debiutu. Poszczególne części suity są powiązane ze sobą tematycznie i muzycznie, sprawiają wrażenie wręcz jednego utworu (ponoć tak pierwotnie było). Na pewno nie jest to czołówka włoskiego proga, ale zdecydowanie warto czasem sięgnąć po zespoły drugoplanowe - tam też działy się rzeczy ważne i wielkie - czego przykładem jest The Suite. Polecam wielbicielom staroci i dobrych damskich wokali.

  Aleksander Król poniedziałek, 07, marzec 2011 18:36 Link do komentarza