Od wydania ostatniej płyty zespołu Iluzjon „Silent Andromeda” minęło kilka lat. Jak z perspektywy czasu oceniasz ten album?

Trudno powiedzieć, by była to płyta na miarę „Ciemnej strony księżyca” Floydów,  ale na pewno jest owocem długiej i ciężkiej roboty, wielu lat doświadczeń i kalkulacji: ”co wolno, a czego nie”. Z perspektywy czasu wydaje mi się, a nawet jestem przekonany, że w muzyce Iluzjonu było za mało luzu. Nie powinniśmy świata, słuchaczy i przede wszystkim siebie traktować  tak śmiertelnie poważnie. Jak widać, nie umieliśmy wówczas inaczej. Kto wie, czy udało by się cokolwiek wartościowego wypuścić, gdybyśmy się tak nie spinali? Nie zmienia to oczywiście faktu, że Iluzjon był wspaniałą szkołą życia dla nas wszystkich i rzetelną próbą charakteru w wielu sytuacjach. Z dzisiejszej perspektywy ostatnia płyta jest zwyczajnie za trudna. Więcej tekstów o latających smokach z księżyca i niespełnionej miłości sprzed lat, mniej o problemach  natury głębszej  - więcej utworów opartych na czterech akordach i długich solówkach, a na pewno lepiej by wszystkim było. Mówię całkiem poważnie i bez ironii. Trzeba mieć pomysł nie tyle na siebie, co na publiczność.

Co obecnie dzieje się z Iluzjon?

Iluzjon zakończył swój żywot w 2012 roku, po 12 latach walki. Uważam to za całkiem niezły wynik. Niektóre kapele odnoszące znaczące sukcesy nie wytrzymują nawet połowy tego czasu.

Z tego co wiem, każdy z muzyków działa lub działał. Oczywiście nie chcę wypowiadać się za innych, ale np. Kasia Makowska (nasza ostatnia gitara, która wprawdzie nie nagrała żadnej płyty, ale przez parę lat ostro dawała czadu) wydała właśnie płytę ze swoim rockowym girls bandem. Przy czym zaznaczam, że jest to twór bardzo pozytywny i naturalny. Po prostu składa się z samych dziewuch :). Nazywają się GASZ. Mateusz Wójcik grał ze swoim rockowym składem i dotarł bardzo wysoko w jakimś wielkim konkursie (chyba Top Trendy).  To tylko pierwsze przykłady, jakie przyszły mi do głowy. Ogólnie wiem, co u reszty, ale często są to szczegóły prywatne i nie czuję się upoważniony do wypowiedzi. A w ogóle jeśli coś przekręciłem, to od razu przepraszam;)

Ja natomiast spełniłem moje wieloletnie marzenie i zacząłem działać w muzyce ilustracyjnej. Trzy lata temu Polskie Radio wydało cykl sześciu płyt z moją muzyką, będącą oprawą do pięknych, nowoczesnych bajek. Może uda się pójść w tę stronę. Planuję baczniej zaopiekować się moją Calmą – solowym, ambientowym projektem.

Opowiedz nam o swoich muzycznych planach na przyszłość.

Chciałbym założyć kapelę, ale przynamniej tak dobrą jak Iluzjon;). Zainteresowanych proszę o kontakt. Na pewno będę też działał z moją Calmą. Moje muzyczne plany to również pisanie o muzyce, a nie tylko jej tworzenie. Zwykle nie chwalę się takimi rzeczami, ale działam jako dziennikarz.  Pisuję do paru miejsc i mam nadzieję, że będę się rozwijał również w tym kierunku. Powoli przestaje to być wieloletnim hobby. Może pewnego dnia to będzie moje główne zajęcie? Chciałbym, żeby jakiś krytyk, który niezbyt łaskawie potraktował nas w przeszłości, założył kapelę i wysłał mi swoją płytę do recenzji. Niestety, słuchać muzyki może każdy, ale granie muzyki to już sport wyczynowy. Nie jestem fanem Waglewskiego, ale zaśpiewał parę mądrych rzeczy: m.in. że muzyk to wojownik. Niestety, jest w tym dużo racji...    

Wkrótce też, być może, w przestrzeni publicznej zakiełkuje moja autorska audycja. Ale o tym jeszcze nie teraz…

Śledzisz współczesny rynek muzyczny? Poznałeś może jakiegoś ciekawego, wartego uwagi i polecenia wykonawcę?

Jest tylu wykonawców z przeszłości, których jeszcze nie znam, że naprawdę trudno jest mi być na bieżąco. Oczywiście nie mówię, że wszystko, co dobre już się w muzyce wydarzyło, ale wiadomo, o co chodzi. Muszę być czujny jako dziennikarz. Mnóstwo rzeczy dociera do mnie mimochodem, ale jeśli chodzi o muzykę rockową głównie siedzę w latach 1950-1990.

Dziękuję za rozmowę i życzę spełnienia wszystkich planów.

To ja dziękuję. Jest mi niezmiernie miło, że jeszcze ktoś pamięta o Iluzjonie i o mnie.