Przed bramą zamku zebrała się spora gromadka miłośników twórczości Brendana. Przekrój wiekowy od pięćdziesięciolatków do nastolatków. O dziwo – w ubiorach nie dominował kolor czarny, w ogóle mało było klasycznie wyglądających Gotów, którzy twórczość Dead Can Dance zawsze uznawali za swoją działkę. Wyrodzili się? A przecież jeszcze kilkanaście lat temu Medeah z Artrosis nagrała utwór Lisa, w hołdzie wiadomej wokalistce! Osób było akurat tyle, żeby zapełnić dziedziniec zamku bez nadmiernego tłoczenia się. Udało się zachować kameralność, ale też przybyli przekonali się, że ich muzyczne upodobania podziela wiele innych osób. Lekkim zaskoczeniem była dla mnie obecność znajomych z zaprzyjaźnionego portalu Pandemoneon, zajmującego się bardziej brutalną muzyką. I niech mi ktoś powie, że Dead Can Dance nie wpłynęli na kształt współczesnego metalu! Przybyłych przed występem gwiazdy czekało jednak jeszcze kilka niespodzianek. Punktualnie o 21 na scenę weszło dwoje prowadzących, by przypomnieć o Wielkim Mistrzu, rocznicy itd. Gromkie brawa z widowni upewniały, że tak odległe wydarzenia ciągle budzą żywe wspomnienia. A potem, dla wprowadzenia odpowiednio średniowiecznych wibracji kilka chorałów gregoriańskich odśpiewała zgromadzona w krużgankach schola Teatru Węgajty. Następnie na scenie pojawił się żongler, którego występ pięknie równoważył zręczność w operowaniu szklanymi kulami i ciekawą choreografię. Wszyscy spodziewaliśmy się, że już, już za moment na scenie pojawi się legendarny muzyk, bo zapowiedzieć go raczył sam wiceprezydent Ostródy Czuć było polityczny zmysł, cytuję: takich klimatów, jakie prezentuje Brendan Perry, jeszcze nasz zamek nie widział. Jakoś nie chce mi się wierzyć, żeby władze miasta operowały takimi pojęciami jak  neofolk czy dark independent. W tym miejscu – poważny zgrzyt. Po tej zapowiedzi musieliśmy odczekać jeszcze dobre pół godziny na wejście gwiazdy wieczoru. Tak długą nieobecność Brendana można chyba zrzucić na karb koszmarnego koncertowego grafiku. Dzień wcześniej artysta grał w ... czeskiej Ostravie, a nawet legenda musi się kiedyś zregenerować. Tak czy inaczej, kiedy Perry z zespołem wchodzili na scenę, towarzyszyły im gwizdy, bynajmniej nie aprobaty.

W tym momencie kończy się mój obiektywizm, a i gwiżdżący osobnicy momentalnie zamilkli na dźwięk dynamicznej, gniotącej wersji The  Arcane. Skład: mistrz ceremonii na gitarze, do tego drugi gitarzysta zamiennie obsługujący także drugi zestaw klawiszowy, bo na pierwszym grała bardzo efektowna pianistka (odsyłam do sekcji zdjęć), bas i perkusja. Czyli jak najbardziej rockowo! Bogate, wielowarstwowe podkłady znane z późnych płyt Tańczących Umarłych odtwarzano bez użycia etnicznych instrumentów, dzięki „parapetom”. Nie zgłaszam do tego posunięcia żadnych zastrzeżeń, bo Perry dzięki temu mógł pokazać pazur ukryty w swoich kompozycjach. Następna w kolejności nowa kompozycja zwiastująca kolejny album Brendana (rozpędził się po latach stagnacji!) i Passage In Time. Medytacja mieszała się z energią w znany tylko Perry'emu sposób! Tembr głosu mistrza niższy niż dawniej, ale nie przeszkadzało mu to osiągać wysokich rejestrów. A i sylwetka już nie tak smukła...  Cały zespół statyczny, skupiony na instrumentach, skąpany w błękitnej poświacie jak na okładce promowanego krążka Ark. Ruszali się niewiele, ale w występ zaangażowani byli maksymalnie. Ubierali muzykę Dead Can Dance w cold wave'owe szaty rodem z wczesnych lat działalności formacji. A w międzyczasie pojawiały się balladowe rodzynki w rodzaju pięknego The Carnival Is Over czy pochodzącej z solowego debiutu Perry'ego Medusy – jednej z najpiękniejszych ballad W OGÓLE (a kto sądzi inaczej – tego wyzywam na pojedynek na ubitej ziemi!). Zastanawiałem się czy ten genialny utwór zakończy się tak, jak powinien. Owszem! Basista zamienił podstawowy instrument na mandolinę i zagrał natchnioną, choć przecież prostą, kodę. Pojawiła się też regularnie grywana przez artystę przeróbka Song To The Siren Tima Buckley'a i Eros – kolejna absolutna premiera, pieśń jak wskazuje tytuł – o miłości. Nieszczęśliwej. Było You Never Loved This City – efekt niedawnej współpracy z zespołem Piano Magic. Z Ark usłyszeliśmy This Boy, Wintersun i mocno zrytmizowaną Utopię, która zwieńczyła podstawowy set. Publiczność już dawno zapomniała artyście falstart, wszyscy zapamiętale klaskali i skandowali imię muzyka. Długo przyszło nam klaskać, zacząłem się obawiać czy to już nie koniec, ale jednak nie! Brendan i jego towarzysze wyszli na scenę i ochłodzili gorące głowy medytacyjnym Voyage Of Bran znów w ruch poszła mandolina), by na pożegnanie wysłać dusze zebranych w stratosferyczne rejony. The Spirit! Wokaliza Perry'ego uniosła się w murach zamku jak echo minionych wieków. Poezja zamknięta w dźwięki. Dziekuji! What a great audience! – zakończył z uśmiechem wokalista.

Kiedy tak wracałem krętymi warmińskimi drogami do Olsztyna, ekstaza spowodowana wspaniałym koncertem zaczęła powoli ustępować miejsca zmęczeniu. Zacząłem się zastanawiać czy to jeżdżenie po kraju na koncerty, niedosypianie, przychodzenie do pracy w poniedziałki wyłącznie siłą rozpędu – ma jakiś sens. Nadal się nad tym zastanawiam, ale skoro wciąż to robię, to najwidoczniej jest mi to potrzebne. A nikt tego lepiej nie opisał niż Brendan Perry w The Carnival Is Over: I'm driven by a strange desire, unseen by a human eye. Something's calling....