Albo… To, co proponuje nam Ola.  Nie umiem nazwać ani zaszufladkować tej MUZYKI. Nigdy nie byłem w tym dobry – muzykę zawsze dzieliłem na dwie grupy, czyli dobrą i złą. Teraz wiem, że jest trzecia kategoria – DOSKONAŁA… W tym przypadku, absolutnie nieporównywalna z niczym. Niezwykle oryginalna i chwytająca za serce, lub za gardło… Zaśpiewana z dziką pasją, przy świetnym, elektronicznym podkładzie, który również ciężko porównać do czegokolwiek. Utwory są komponowane na zasadzie piosenek, ale nimi nie są… Muzyka jest pisana jako „podkład”, ale nim nie jest… Twórczość Oli jest określana jako „ambitny pop” – ale nim też nie jest. Chyba że już jestem głuchy. Ot, taka „Olka – demolka”. Na dobrą sprawę – więcej w niej progresu, niż w całej naszej czołówce rocka progresywnego razem wziętej. Usłyszeliśmy aż 16 utworów (łącznie z bisem), w dwóch setach. Na początek „Metanoya”. Rozgaworzona publiczność zamarła. Do doskonałych klawiszy Ola dodała jeszcze znakomite fragmenty zagrane na flecie z iście andersonowską fantazją, potem chyba najważniejszy utwór „HB- Level of your Heart Belive” z niezwykle pięknym i ważnym tekstem, a później  poleciał cały przekrój „starego” materiału, jeszcze z czasów Beam Light i nowe kompozycje, przygotowywane z myślą o kolejnej płycie.  
 
Wiem, że ta muzyka różnie oddziałuje na słuchaczy. W większości nie są to łatwe dźwięki, ale do mnie trafiają w stu procentach. Podobnie jak niezwykle zaangażowane, bardzo osobiste teksty mówiące o rzeczach fundamentalnie ważnych. Pod koniec koncertu doczekałem się na mój ukochany, delikatny „Icy Eyes”, a po nim równie piękny „Send Me”, a na bis – cudowny „Belly World”. Porywający, znakomity i piękny występ. Oj, czekam na nową płytę z utęsknieniem.
 
I szlag mnie trafia, jak sobie uświadomię, co promują nasze media, jakie beztalencia okupują listy przebojów i w jaką durnotę inwestuje się setki tysięcy złotych, żeby wypromować kolejną pseudogwiazdkę, o której i tak po miesiącu już nikt nie pamięta, bo o miernotach pamiętać się nie da.
 
Tu mamy prawdziwą perłę, wokalistkę światowej klasy (skala głosu, dynamika, ekspresja), piszącą świetne teksty i komponującą niezwykle oryginalną muzykę. I poza nielicznymi, chlubnymi wyjątkami nasze media nie są tym kompletnie zainteresowane. Również nasze firmy fonograficzne zidiociały do reszty. Inwestują chore pieniądze w jednodniowe „gwiazdy” wybierane na siłę z różnego rodzaju spędów telewizyjnych, nie zauważając TAKIEGO arcytalentu. Gdyby w paru cywilizowanych krajach nie było inaczej, do dziś świat nie usłyszał by o Bjork, Kate Bush, Lori Anderson lub Valeri Joyce. Ale może to i dobrze – dzięki temu mamy szansę obejrzeć kolejne koncerty Oli w małych, zacisznych klubach i nie musimy godzinami stać w kilometrowych kolejkach po bilet na JEJ stadionowy koncert. To oczywiście żart... Ale czy aby na pewno?  

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•