1 komentarz

• 

  Powraca jeden z czołowych, polskich zespołów psychodelicznych - Oranżada. Najpierw nieśmiało, małymi koncertami, a teraz wreszcie, po jedenastu latach, z nową, piątą płytą studyjną, zatytułowaną "Karma Tango".
  Zespoły zasadniczo niezależne, takie jak Oranżada, nie muszą niczego nikomu udowadniać, grają dla siebie i swoich słuchaczy, zgodnie z własnymi oczekiwaniami i założeniami. Wtedy powstaje prawdziwa, całkowicie szczera muzyka. Słychać to na każdym kroku. Grupa mogłaby śmiało grać maksymalnie awangardowo i nieczytelnie, znajdując na pewno jakieś grono słuchaczy i pozostając w totalnej niszy, ale woli iść w przeciwnym kierunku. "Karma Tango" może nie jest albumem szalenie przebojowym, ale jest bardzo przemyślany, mimo paradoksalnie spontanicznego i surowego brzmienia. Dzięki temu zespół wypada niezwykle naturalnie, ale nie chaotycznie. Tworzony przez muzyków pozorny hałas jest poukładany i ciekawie zaaranżowany, w czym duża zasługa instrumentarium wzbogaconego o pianino elektryczne, flety, konga i inne perkusyjne "przeszkadzajki".
  Dominują dość mocne i intensywne rytmy, osiągające kulminację w niemal punkowo-rock'n'rollowym, nieco przybrudzonym "Lay Down", ze znakomitą galopadą perkusyjną w refrenie. Przyznam szczerze, że nie spodziewałem się po Oranżadzie aż tak dynamicznej płyty, może wynika to z dużej potrzeby grania i energii, która skumulowała się w muzykach podczas dość długiej przerwy. Zakładałem, że cały album będzie w stylu dwóch najdłuższych, trwających każdy ponad siedem minut utworów, które jak się okazało, wyróżniają się na tle pozostałych - "4 Horsemen" i "Tyle Dróg". To nieśpieszne, rozbudowane kompozycje, mocno nawiązujące do progresywno-psychodeliczno-kraut rockowych lat 70-tych, z tymi wszystkimi transowymi rytmami, fletami, damskimi wokalizami i solówkami gitarowymi. Rozdziela je na płycie znacznie krótszy kawałek, znakomicie operujący nastrojami i budowaniem napięcia "Here And Now", w którym zespół udowadnia, jak wiele można zawrzeć w niepozornej, nietrwającej nawet pięciu minut piosence. W tym momencie widać, że kolejność utworów na albumie nie jest przypadkowa. Po mocnej pierwszej połowie przychodzi spokojniejsza, wielowarstwowa druga. Wieńczący krążek "Dzień 2020" to jakby klamrowy powrót do prostszych i bardziej dynamicznych utworów z początku, co tworzy spójną całość i sprawia wrażenie panującej harmonii.
  "Karma Tango" to dojrzała, wysmakowana płyta, która mogła powstać jedynie spod palców doświadczonych muzyków, którzy dokładnie wiedzą czego chcą i posiadają odpowiednie umiejętności, by to osiągnąć i dobitnie pokazać. Większość "normalnych" ludzi słysząc "psychodelia" krzywi się, wyobrażając sobie awangardowe niestrawności, a bardziej doświadczeni słuchacze mogą obawiać się kwaśnych, niekończących się przesterów, prowadzących donikąd. Oranżadzie na swojej najnowszej płycie udało się, zapewne celowo, uniknąć wszelkich pułapek i wyjść cało ze wszystkich meandrów niełatwego i w sumie mocno niedookreślonego gatunku, jakim jest rock psychodeliczny. Dla pełnego odbioru, "Karma Tango" wymaga trochę czasu, ale nie cierpliwości, ponieważ albumu słucha się zaskakująco przyjemnie, mając poczucie obcowania z wysokiej klasy sztuką.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński poniedziałek, 10, kwiecień 2023 13:01 Link do komentarza