{mosimage}Jest kilka powodów, dla których warto sięgnąć po Pokój pełen luster. Przede wszystkim jest to bardzo sprawnie napisana, dobrze przetłumaczona i starannie wydana książka. Nie jest to jakaś szmira, na której autor chciał łatwo zarobić wykorzystując znane nazwisko. Nie jest to też książka napisana przez fana, który nie umie zapanować nad emocjami i wystawia przesłodzoną laurkę swemu idolowi. Polscy czytelnicy mieli już okazję zapoznać się z piórem Charlesa Crossa przy okazji biografii Kurta Cobaina (Pod ciężarem niebios), która ukazała się na naszym rynku w 2001 roku. Cross kilka długich lat przygotowywał się do napisania książki o Hendriksie i aby jak najstaranniej odtworzyć losy Jimiego przeprowadził ponad trzysta wywiadów z jego najbliższymi: rodziną, przyjaciółmi i współpracownikami. Co bardzo rzadkie w przypadku książek o muzykach i zespołach, a tym samym zasługuje na najwyższe uznanie, Crossowi udało się zdystansować względem bohatera swojej pracy. Pokój pełen luster nie jest peanem na cześć Jimiego, nie zawiera też egzaltowanych (i, jak to najczęściej w takich przypadkach bywa, grafomańskich) opisów jego twórczości.

Kolejnym plusem książki Crossa jest to, że – dzięki dotarciu do źródeł i krytycznemu podejściu do przedmiotu swojej pracy – udało mu się stworzyć opowieść, która nie powiela zmyślonych historyjek, często opowiadanych łatwowiernym dziennikarzom prasy kolorowej przez samego Jimiego. Rzetelność oraz iście detektywistyczne zacięcie pozwoliły autorowi Pokoju pełnego luster dotrzeć do nowych faktów oraz zrewidować wiedzę na temat wielu wydarzeń, które od lat przynależały do mitu Hendriksa.

Ważnym, a być może najważniejszym, elementem tej biografii jest właśnie porównanie człowieka i jego legendy. I tak, dla przykładu, osobie niezwykle odważnej i pewnej siebie na scenie, Cross przeciwstawia kogoś, kto był niezdolny do zbudowania głębszych więzi z innymi ludźmi, kto całe życie unikał konfrontacji, wolał uciekać, niż stawiać czoła życiowym problemom. Jimiemu, któremu powszechnie przypina się łatkę hipisa-pacyfisty, którego różne wypowiedzi były wykorzystywane przez niezliczone ruchy i organizacje, przeciwstawiony zostaje w pierwszej kolejności zwolennik militaryzmu, w drugiej zaś – człowiek bezideowy.

Oprócz Hendriksa Pokój pełen luster posiada jeszcze wielu pomniejszych bohaterów, po części aniołów czuwających nad Jimim, po części demonów, próbujących wykorzystać jego talent i sławę do własnych potrzeb. Lucille, Al i Leon Hendriksowie, Chas Chandler, Kathy Etchingham, Monika Dannemann, Michael Jeffrey, Devon Wilson – by wymienić kilka osób, których wpływ na życie i twórczość „boga gitary” był niebagatelny. Historia tych osób, to, w jaki sposób spotkanie z Hendriksem wpłynęło na ich los,  stanowi ciekawe tło dla głównej opowieści i jest kolejnym powodem, dla którego warto sięgnąć po tę publikację.

Paradoksalnie to, co jest największym plusem tej książki może być odebrane jako jej wada. Mam na myśli rzeczową, chwilami wręcz suchą, narrację, która nie obfituje w anegdoty, ani szczegółowe opisy orgii, czy narkotycznych odlotów. Ale mit Jimiego Hendriksa ma się dobrze. Pokój pełen luster to książka o tym, kogo na dobrą sprawę nie znamy – o samym Jimim. Polecam waszej uwadze pracę Charlesa Crossa, to zdecydowanie jedna z najlepszych muzycznych biografii z jakimi się zetknąłem.