Knock Out Productions oraz ProgRock.org.pl zapraszają na ostatnią polską serię koncertów promujących album Tides From Nebula "Safehaven". Grupa w ramach trasy Knock Out On Tour zaprezentuje się na koncertach w ośmiu miastach Polski już w listopadzie. Na występach tych towarzyszyć jej będą zespoły Materia ze Szczecinka oraz Sunnata z Warszawy.

___

TIDES FROM NEBULA

Adam Waleszyński (gitara), Maciej Karbowski (gitara, instrumenty klawiszowe), Przemek Węgłowski (gitara basowa) i Tomasz Stołowski (perkusja) tworzą Tides From Nebula już niemalże od dekady. Warszawski zespół, który zdobył sporą popularność również poza Polską, proponuje muzyczne opowieści, nakreślone wyłącznie przy pomocy dźwięków. Dużą sztuką jest ściągnąć uwagę słuchacza samymi tylko dźwiękami, TFN udało się to na każdej z czterech studyjnych płyt.

Kwartet umie przyłożyć, umie wprowadzić sielankowy nastrój, świetnie czuje się, bujając w przestrzeni kosmicznej. To jakby dźwiękowy film, tylko bez podkładu wizualnego. Kinematograficzny klimat zapewne był jednym z czynników, który przyciągnął do Tides From Nebula samego Zbigniewa Presinera. Światowej sławy kompozytor muzyki filmowej współpracował z kapelą przy znakomitej płycie "Earthshine". Nic nie ustępuje jej wciąż promowana przez TFN "Safehaven" z 2016 roku (wysokie 13. miejsce listy OLIS), którą formacja będzie promować podczas jesiennej trasy po Polsce w charakterze headlinera. Jest to prawdopodobnie ostatnia szansa by zobaczyć zespół promujący ten album. Wpadnijcie oddać się na kilkadziesiąt minut marzeniom przy dźwiękach muzyki.

Warto posłuchać, jeśli lubisz: Pink Floyd, Riverside, Porcupine Tree, Marillion, Isis, Anathema

Oficjalna strona zespołu: www.tidesfromnebula.com 
Oficjalny profil na Facebooku: www.facebook.com/tidesfromnebulaofficial 

___

MATERIA

Łatka kapeli z talent show lubi się ciągnąć i uwierać, ale pochodząca ze Szczecinka Materia już dawno udowodniła, że nie jest żadnym marketingowym produktem, tylko kapelą z krwi i kości. Finał "Must Be The Music" pewnie sprawił, że zrobiło się o nich na jakiś czas nieco głośniej niż zwykle. Jednakże Materia nie jest z tych, co czekają na mannę z nieba, lecz sama bierze sprawy w swoje ręce. Sami wydali i wyprodukowali bardzo dobry debiut "Case Of Noise" (2013), a także drugą płytę "We Are Materia" (2015).

Michał "Mihu" Piesiak (wokal, gitara basowa), jego brat Tadeusz "Tede" (gitara, wokal), Adrian "Adi" Dubiński (gitara) oraz Jakub "Marcia" Marciniak (perkusja) horyzonty muzyczne mają szerokie, dlatego słuchanie Materii jest niczym niezły film akcji. Główne role grają w nim metalcore, nu-metal, thrash, djent, a i ciekawych aktorów w rolach epizodycznych nie brakuje. Europę Materia objechała raz, Polskę już kilka razy. Czas na kolejny objazd, który wypada w okrągłą, dziesiątą rocznicę założenia grupy!

Sprawdź, jeśli lubisz: Pantera, Lamb Of God, Korn, Suicide Silence, Meshuggah

Oficjalna strona zespołu: www.materiaband.eu 
Oficjalny profil na Facebooku: www.facebook.com/materia.metal 

___ 

SUNNATA

W sanskrycie ich nazwa oznacza pustkę, ale do muzyki warszawskiej załogi tego słowa w żadnym razie odnosić nie należy. Bo w tym, co tworzy Sunnata, jest wiele wspaniałej treści, wiele niesamowitych emocji. Kapela narodziła się w 2013 roku (wcześniej znana była pod nazwą Satellite Beaver). To przyjaciele Tides From Nebula, a sami określają to, co tworzą jako ritual heavy music. I jest w tym sporo racji, bo kompozycje kapeli mają w sobie coś z magiczności i transowości rytuałów. Mają też w sobie echa dokonań Neurosis, Tool, Kylesy albo Electric Wizard. Notabene z Kylesą warszawianie dzielili kiedyś scenę, z Mastodon również.

W 2016 roku Sunnata wydała drugi album. "Zorya" spodobała się fanom i recenzentom. Doczekała się opinii na łamach tak prestiżowych magazynów, jak "Terrorizer", czy "Rock Hard". Pozytywnych opinii, trzeba zaznaczyć. Połączenie elementów progresywnych, doomowych, stonerowych, postmetalowych ze specyficznym klimatem, zrobiło swoje. To muzyka dla marzycieli o otwartych na nowe doświadczenia umysłach. Przede wszystkim, nie wyłącznie. Z pewnością jest to muzyka, która nie pozostaje obojętna.

Sprawdź, jeśli lubisz: Kylesa, Monster Magnet, Neurosis, Electric Wizard

Oficjalny Bandcamp zespołu: www.sunnataofficial.bandcamp.com 
Oficjalny profil na Facebooku: www.facebook.com/sunnataofficial 

___

KNOCK OUT ON TOUR 2017: TIDES FROM NEBULA, MATERIA, SUNNATA

16 listopada - Lublin, Klub Graffiti - oficjalne wydarzenie: KLIK
17 listopada - Kraków, Klub Kwadrat - oficjalne wydarzenie: KLIK
18 listopada - Katowice, MegaClub - oficjalne wydarzenie: KLIK
19 listopada - Wrocław, Klub A2 - oficjalne wydarzenie: KLIK

23 listopada - Bydgoszcz, Klub Estrada - oficjalne wydarzenie: KLIK
24 listopada - Warszawa, Progresja - oficjalne wydarzenie: KLIK
25 listopada - Poznań, Klub U Bazyla - oficjalne wydarzenie: KLIK
26 listopada - Białystok, Zmiana Klimatu - oficjalne wydarzenie: KLIK

Bilety do nabycia na:
- www.knockoutprod.net/sklep (druki kolekcjonerskie)
- www.eventim.pl 

Miłośników prog-rocka czekają dwa niezwykłe koncerty – zespół Arena powraca do Polski! Muzycy będą promować swoje nowe wydawnictwo „Double Vision” oraz celebrować 20 rocznicę wydania przełomowego albumu „The Visitor”, który w trakcie koncertu wybrzmi w całości. Zespół zaprezentuje swoje show dwukrotnie: 15 maja 2018 roku w warszawskiej Proximie oraz 16 maja 2018 roku w klubie U Bazyla w Poznaniu. Bilety trafią do sprzedaży w środę, 13 września.

Arena powstała w 1995 roku jako projekt założony przez Clive’a Nolana z Pendragon i Micka Pointera, będącego członkiem oryginalnego składu Marillion. Zespół zaskarbił sobie wierne grono fanów dzięki innowacyjnym albumom – między innymi „The Cry” oraz „The Visitor” – a także atmosferze panującej podczas koncertów.
Album „The Visitor”, wydany w 1998 roku, spotkał się z niezwykle ciepłym przyjęciem, obecnie w dalszym ciągu pojawia się w rankingach na najlepszy krążek zespołu, a XX rocznica jego ukazania się stanowi doskonałą okazję do odbycia jubileuszowej trasy. Płyta znana jest z tego, że zrodziła się jako pomysł Clive’a Nolana w postaci krótkich utworów układających się w spójną całość. Łączy w sobie mroczne teksty kompozycji i intrygującą melodykę. Do najbardziej wyróżniających się utworów z „The Visitor” należą „A Crack In The Ice” i „The Hanging Tree”.
„Double Vision” to najnowszy krążek w dorobku zespołu, którego premiera będzie miała miejsce w 2018 roku.
Arena od zawsze darzyła polskich fanów wyjątkowym uwielbieniem, a znaczna liczba koncertowych wydawnictw zespołu została zarejestrowana właśnie w naszym kraju,
Obecnie zespół występuje w składzie: Mick Pointer (perkusja), Clive Nolan (klawisze), John Mitchell (gitary), Kylan Amos (gitara basowa) oraz Paul Manzi (wokal).

„Jedna z najważniejszych grup neo-progresywnych lat 90” Allmusic
„Muzycy Areny tworzą prawdziwą super-grupę” Prog Archives
„Album „The Visitor” jest cudowny!” Sputnik Music

METAL MIND PRODUCTIONS
zaprasza
ARENA

15.05.2018
Warszawa, Proxima

16.05.2018
Poznań, U Bazyla

Otwarcie bram: 19:00
Start: 20:00

Ceny biletów:
Przedsprzedaż: 90 PLN
W dniu koncertu: 100 PLN

Bilety w sprzedaży od 13 września na stronach:

➡shop.metalmind.com.pl
➡www.eventim.pl
➡www.ebilet.pl
➡www.ticketpro.pl

Mówi się, że „lepiej późno niż wcale”, tak też dość późno, ale w końcu, zabrałem się za spisanie swoich przemyśleń i wrażeń po tegorocznej edycji festiwalu Ino-Rock w Inowrocławiu. Jak się okazuje nie było to specjalnie trudne, ponieważ solidna dawka muzycznych przeżyć jakich dostarczyła tegoroczna odsłona imprezy wciąż kołata mi gdzieś w tyle głowy. Była to moja trzecia wizyta na tym festiwalu, ale na pewno nie ostatnia. Była to też wyjątkowa, bo dziesiąta odsłona organizowanej przez Rock Serwis imprezy. Moją relację po raz kolejny swoim słowem uzupełnia Gabriel Koleński, zapraszamy więc wspólnie do lektury!
Jak niemal zawsze line-up prezentował się smakowicie i bardzo różnorodnie. Skład imprezy stanowiły więc: Collage oraz Mystery – zespoły prezentujące nurt neo-prog, Iamthemorning – rosyjski duet, który szturmem zdobywa w ostatnich latach progresywną publiczność; trio Meller Gołyźniak Duda – czyli polska progresywna supergrupa, choć z tym „progiem” w ich muzyce różnie bywa (ale o tym za chwilę); a na deser niemal legendarna prog-metalowa formacja Pain Of Salvation, powracająca po raz drugi do Polski po sporych zawirowaniach w składzie i chorobowych doświadczeniach lidera Daniela Gildenlöwa.

COLLAGE

Bartłomiej Musielak: Ok, ustalmy od początku: nie jestem miłośnikiem neo-progresywnego rocka. W związku z tym należy od razu przyjąć, że festiwalu nie rozpoczynał mój ulubiony zespół, a nawet nie zespół, który umieściłbym dajmy na to w pierwszej setce ulubionych (w tysiącu... może). Ale to czy lubię czy nie lubię ich muzyki nie zmienia faktu i nie podlega dyskusji, że Collage to jednak legenda polskiej sceny progresywnej. Natomiast gdybym miał coś ciekawego do zrobienia w Inowrocławiu to pewnie zastanowiłbym się czy przybywać tak wcześnie na festiwal – przepraszam od razu za bezpośredniość, ale po prostu widziałem Collage już cztero- czy pięciokrotnie i zwyczajnie nigdy mnie nie porwali. Doceniam wkład włożony w rozwój polskiej muzyki progresywnej, ale twórczość Collage do mnie nie przemawia. Większą część koncertu w Inowrocławiu spędziłem więc na przywitaniach ze znajomymi oraz prowadzeniu rozeznania terenowego (czyt. na spożywaniu „złotego trunku”). Coś tam jednak słyszałem, wyłapałem nawet niektóre utwory takie jak „Heroes Cry”, od którego zaczął się koncert, a który znam niemal na pamięć, choć z nagrań słuchałem go może... ze dwa razy. Wyłapałem też „Living in the Moonlight” oraz coś, co w końcu przykuło moją uwagę na trochę bardziej, czyli „Baśnie”. Ten utwór nawet dość lubię, ale tak się jakoś złożyło, że kończył on koncert Collage. Uwaga więc moja była ku scenie raczej krótko zwrócona. Pewnie Gabriel będzie miał nieco więcej do napisania odnośnie koncertu grupy składającej się z Wojciecha Szadkowskiego, Krzysztofa Palczewskiego, Piotra Witkowskiego, nieco młodszego stażem Michała Kirmucia oraz debiutującego za mikrofonem Bartosza Kossowicza. Oddaję więc mu głos...

Gabriel Koleński: Tak się składa, że ja rock neo-progresywny lubię i byłem bardzo ciekaw koncertu rodzimego Collage. Jedną z głównych przyczyn mojej lekkiej ekscytacji, ale i niepokoju była zmiana na stanowisku wokalisty grupy. W ciągu ostatnich kilku miesięcy Karola Wróblewskiego zastąpił znany wcześniej z Quidam Bartosz Kossowicz. Był to pierwszy występ tego wokalisty z Collage, ale nie było po nim widać szczególnej tremy. Jeśli ktoś tak potrafi zaśpiewać „Heroes Cry” już na samym początku koncertu, to wiedz, że coś się dzieje. Bartosz bardzo dobrze wpasował się stylistykę swojego nowego zespołu, radząc sobie zarówno z koncertowymi szlagierami, których nigdy nie może zabraknąć w repertuarze (oprócz wcześniej wymienionych, np. „Kołysanka”), jak i z nowymi kompozycjami (grane już wcześniej „Man in the middle”, „A moment a feeling” oraz premierowo wykonane „What about the pain”). Kossowicz jak na razie nie wykazał się specjalnym talentem konferansjerskim, ale na tym etapie spokojnie można mu to wybaczyć. Aczkolwiek, zmiana słów w „Baśniach” i przywitanie szefa Rock Serwisu, Piotra Kosińskiego, było bardzo sympatycznym akcentem. Rzadko się zdarza, by tak zasłużony zespół otwierał festiwal. Jednak, Collage, jak na starych wyjadaczy przystało, a przynajmniej powinno, zachowywali się i brzmieli bardzo profesjonalnie. Wyjątkowo, ku mojemu zaskoczeniu, zabrakło stałych punktów „programu satyrycznego” – muzycy nie wycierali się wzajemnie ręcznikami, nikt nie dzwonił za granicę, nikt nie wołał Mintaya. Brak większego kontaktu z publicznością ochłodził nieco atmosferę występu grupy, której utwory są przecież barwne, ekspresyjne i wielowymiarowe. Zazwyczaj przodujący w żartobliwym zachowaniu perkusista Wojtek Szadkowski, siedział skupiony za swoim zestawem i odgrywał kolejne utwory. Dodam, że odgrywał perfekcyjnie, co było słychać, bo brzmienie było ustawione szalenie selektywnie. Na szczęście, dźwięki perkusji nie zdominowały występu, dobrze było słychać wszystkie instrumenty oraz wokalistę. Szczególnie pochwalić chciałem Michała Kirmucia. Collage widziałem na żywo czwarty raz, z czego trzeci z Michałem i muszę powiedzieć, że był to najlepszy występ ze wszystkich, jeśli chodzi o jego brzmienie i kondycję. Wreszcie widziałem Kirmucia wyluzowanego, z dystansem, ale w bardzo dobrej formie, precyzyjnie, ale i z finezją grającego kolejne partie, zwłaszcza solowe. To był bardzo dobry koncert, choć niestety krótki i trochę dziwny pod względem zachowania muzyków, ale być może przy dość częstych zmianach składu takie sytuacje są nieuniknione. Jednak nikt się nie obraża, trzymamy kciuki i liczymy na coraz więcej, zwłaszcza jeśli chodzi o nowe kompozycje, bo te, które zespół jak do tej pory zaprezentował, są bardzo ciekawe.

IAMTHEMORNING

BM: Rosyjski duet, w którego skład wchodzi Marjana Semkina oraz Gleb Kolyadin, był jednym z dwóch głównych powodów, dla których wybrałem się na tegoroczną edycję festiwalu. Nie ulega wątpliwości, że zaprezentowane przez tych młodych muzyków oryginalne połączenie muzyki klasycznej z rockiem progresywnym zdobyło szturmem serca progresywnej publiczności. Zresztą nie potrzeba lepszego argumentu jak ten, że już drugi album „Belighted” wydany został przez Kscope, trzeci zresztą też. Mało tego – na obu poprzednich albumach zespołu przewinęli się tacy muzycy jak Gavin Harrison, Colin Edwin czy Mariusz Duda. Krótko mówiąc śmietanka współczesnego proga. Nie dziwi więc fakt, że muzycznie twórczość Iamthemorning bliższa jest jednak progresywnego rocka spod znaku Porcupine Tree, aniżeli stricte muzyce klasycznej. Całość Rosjanie ubrali w enigmatyczne określenie „chamber progressive rock”.
Mniejsza jednak o kategoryzację, przejść pora do konkretów. Grupa na inowrocławskim festiwalu zaprezentowała się w poszerzonym do pięciu osób składzie, który uzupełnili gitarzysta, basista oraz perkusista – personaliów niestety nie pamiętam. Był to już jasny sygnał ku temu, że repertuar będzie raczej rockowy i mocniejszy, bardziej dostosowany do charakteru festiwalu i występujących tam pozostałych wykonawców. I tak też było, aczkolwiek w rockowej aranżacji kompletnie nie zniknął czarodziejski nastrój jaki potrafią kreować Marjana i Gleb. Dotyczy to głównie tej pierwszej – wokalistki, która poruszając się po scenie niczym rusałka czaruje niesamowicie ciepłym i przyjaznym głosem. Wbrew temu o czym śpiewa Marjana i co nieraz zaznaczyła między utworami (czyli o śmierci, depresji i innych takich przyjemnościach), muzyka Iamthemorning na żywo przybiera na sile i magicznym, niemal baśniowym klimacie, w szczególności w takich utworach jak „Matches” czy „The Howler”. Bardziej „jeżozwierzowego” klimatu doświadczyliśmy natomiast w „Chalk & Coal”, za to przy „5/4” publiczność sobie wspólnie z Marjaną poklaskała. Czego zabrakło? Spora część publiczności liczyła pewnie na „Lighthouse” z uwagi na to, że na festiwalu obecny był również Mariusz Duda, to jednak nie nastąpiło – i może dobrze, będzie na co czekać w przyszłości. Dla mnie koncert Iamthemorning był jednym z najjaśniejszych punktów festiwalu, był to po prostu świetny występ.

GK: Szczerze mówiąc, nie jestem szczególnym fanem Iamthemorning, ale byłem ciekaw jak zespół zaprezentuje się na żywo. Marjana Semkina przykuwa uwagę od samego początku. Wokalistka jest bardzo charyzmatyczna, urokliwa w swojej, pewnie nieco udawanej, niewinności i naiwności. Krąży po scenie boso, śpiewa, czaruje, ale sprawia wrażenie osoby nieco oderwanej od rzeczywistości, zamkniętej w swoim własnym świecie. Być może zawiodła przez to komunikacja między samymi muzykami, bo moim skromnym zdaniem, pierwsza połowa występu była niestety rozczarowująca. Niby wszystko brzmiało dobrze od strony formalnej, ale przez kilka pierwszych utworów zespół grał nieco ospale, jakby ktoś narzucił na nich zasłonę dymną (nie, nie wiem czy zasłona dymna spowalnia i otumania). Mimo starań Marjany, która nawiązywała kontakt z publicznością, początek występu Rosjan był mało energetyczny. Jednak, w drugiej połowie koncertu coś się stało, jakby w zespół wstąpił jakiś pozytywny i przede wszystkim ożywczy duch. Być może w końcu udało się pokonać początkowe onieśmielenie i muzycy ruszyli ze zdwojoną mocą. Szkoda, że rozkręcili się tak późno, bo mogło być dużo lepiej. Nie zmienia to faktu, że był to przyjemny fragment festiwalu, choć szkoda, że nie od pierwszych minut.

MYSTERY

BM: Eh, znowu nieprzygotowany. Zespół Mystery znałem z trzech rzeczy: nazwy, która obijała mi się gdzieś o uszy i oczy (w Internecie); z tego, że są z Kanady, czyli dość daleka i z tego powodu rzadko w Europie koncertują/koncertowali; oraz z tego, że grają neo-proga. No dobra, znawcy muzyki progresywnej pewnie mnie tutaj upomną, bo nie jest to chyba klasyczny neo-prog. Niemniej zupełnie nie znając twórczości grupy przystąpiłem do słuchania... i tak samo szybko z niego zrezygnowałem. To nie muzyka dla mnie, po prostu. Niemal cały koncert Mystery spędziłem więc na krążeniu po inowrocławskim amfiteatrze, konsumpcji ciepłego posiłku (o, tutaj mam pewną uwagę: przydałoby się, żeby Szanowny Organizator w przyszłości zapewnił może nieco większy wybór w zakresie gastronomii, albo chociaż postarał się o coś lepszej jakości niż te bardzo słabe fast food’y) oraz dyskusji z Gabrielem dlaczego tak bardzo nie podchodzi mi neo-prog. O właśnie, to dobry moment, żeby oddać koledze głos, bo ja już tutaj nic mądrego nie napiszę, więc...

GK: …ja przejmę ster i rzucę na ten występ trochę więcej światła z innej perspektywy. Przyznam się zupełnie szczerze, że nie zdążyłem zapoznać się bliżej z twórczością Kanadyjczyków przed tegoroczną odsłoną festiwalu Ino Rock, czego bardzo żałuję! Zazdrościłem wszystkich uczestnikom koncertu, którzy śpiewali refreny wraz z zespołem i było mi głupio, że nie mogłem dołączyć. Nie przeszkodziło mi to jednak w dobrej zabawie, która jak się początkowo wydawało, mogła być zagrożona. Zaczęło się bowiem od problemów technicznych, które spowodowały opóźnienie i niestety skrócenie występu Mystery, czym byli zawiedzeni nie tylko fani zespołu, ale też sami muzycy. Tak już bywa w czasie koncertów, że czasem coś się zepsuje. Na szczęście ekipie technicznej udało się usunąć wszelkie usterki i obyło się bez żadnych zakłóceń. Można nie być miłośnikiem takiej muzyki, można się zżymać na gatunkowe schematy i bardzo wysoki głos wokalisty (naprawdę, bardzo wysoki, nawet jak na standardy w neo-progu), ale nie można odmówić Mystery umiejętności i obycia na scenie. Pod względem technicznym i wykonawczym to był bardzo dobry koncert. Zagrany z energią, żywiołowo, z pasją i zaangażowaniem. Wokalista grupy biegał, skakał, oczywiście śpiewał przy tym wszystkim i to bez zadyszki, co musiało być nie lada wyczynem. A gdy Jean Pageau jeszcze wyciągnął flet, to już zrobiło się całkiem magicznie (proszę nie niszczyć mi tego pięknego wspomnienia „kudłatymi” skojarzeniami). Generalnie, kondycja dopisała wszystkim muzykom, mimo że Kanadyjczycy nie są już pierwszej młodości, choć balkonika też jeszcze nikt z nich nie potrzebuje. Rock progresywny, czy też ogólnie muzyka rockowa nie jedno ma imię, co dobrze pokazał występ Mystery na tegorocznej edycji Ino Rock Festiwal. Zespół Michel’a St-Père’ nie tylko potrafi po mistrzowsku zbudować klimat w spokojnym utworze, ale jak trzeba to panowie łoją na niemal hard rockową modłę, a gitarzyści wymieniają się solówkami tak, że tylko iskrą lecą! O solidnym brzmieniu chyba nie muszę wspominać, bo to cechowało właściwie wszystkie występy, które miały miejsce tego wieczoru.

MELLER GOŁYŹNIAK DUDA

BM: Kolejny ważny punkt festiwalu, dla większości jako pierwszy w historii koncert tej supergrupy, dla mnie – głównie z ciekawości. Debiutancki i dość zaskakujący album grupy pt. „Breaking Habits” delikatnie mówiąc mnie nie porwał. A skład zespołu jest jak na polskie warunki po prostu wymarzony: Mariusz Duda z Riverside (oraz oczywiście jego solowego Lunatic Soul), Maciej Meller z Quidam oraz Maciej Gołyźniak, który ostatnio najbardziej znany jest z zespołu Sorry Boys. Trudno mi więc powiedzieć dlaczego i co mi tak do końca nie odpowiada w prezentowanej przez trio muzyce, ot po prostu nie ma między nami „chemii”. Niemniej ciekaw byłem bardzo jak ta dość luźna, mocno improwizowana (niektóre utwory to ponoć zapis improwizacji z prób), raczej wesoła i energetyczna muzyka wypadnie na żywo. Wypadła bardzo przyzwoicie i koncert mógł się naprawdę podobać.
Nie zmienia to jednak faktu, że gdziekolwiek słyszę Mariusza Dudę mam gdzieś w tyle głowy Riverside. W tym przypadku wrażenie to zostało spotęgowane przez Maćka Mellera na scenie, którego w takim anturażu znam wyłącznie z koncertów Riverside (niestety nie widziałem nigdy Quidam). Miałem więc chwilami déjà vu, że oglądam na deskach inowrocławskiego amfiteatru Riverside 2.0, na szczęście niektóre utwory potrafiły to wrażenie zlikwidować. Było to znacznie bardziej rockowe niż progresywne widowisko, przepełnione energią i naturalną radością z grania, którą było bardzo widać na twarzach muzyków. Uśmiechnięci i zmotywowaniu, aczkolwiek troszkę chyba zestresowani (przynajmniej z początku) serwowali kompozycje z debiutanckiego krążka jeden za drugim, usłyszeliśmy więc singlowe „Feet On The Desk” i brawurowo wykonany „Shapeshifter”. Dane nam było również poczuć nieco tego improwizacyjnego klimatu, ot choćby w „Floating Over”, którego instrumentalna część wydaje się być najciekawszym i najlepszym fragmentem całego koncertu.

GK: Nieśmiertelna formuła power trio dotyczy nie tylko zespołów, które „nie grają od ponad 20 lat”, ale również zupełnie współczesnych kapel, które właśnie powstają, nawet jeśli są pobocznymi projektami znanych i lubianych muzyków, głównie z progresywnego światka (Sorry Boys to nie prog rock, ale też nie tzw. „główny nurt”). Koncert trzech muzyków „o przypadkowych nazwiskach” tylko pokazał, że mniej znaczy więcej, a świetny i porywający występ można zrobić wyłącznie za pomocą podstawowego instrumentarium i oszczędnego wokalu. Mnóstwo energii, radość z grania i improwizacje na bazie utworów, które częściowo powstały poprzez…improwizacje. Choć niby „swingowo” zagrany „Shapeshifter” nie różnił się szczególnie od studyjnego oryginału, to w poszczególnych utworach nie brakowało dodatkowych partii lub lekkich zmian aranżacyjnych. Osobiście nie miałem skojarzeń z Riverside, ponieważ muzycznie to jest zupełnie inna bajka, przede wszystkim dużo więcej tu luzu i spontaniczności, na które nie ma miejsca w macierzystej formacji Mariusza Dudy. Właściwie jedyne, co zawsze pojawia się na koncertach Riverside i czego nie zabrakło również w czasie występu MGD to słynne poczucie humoru lidera, który był tego wieczoru wyjątkowo uszczypliwy. Cytaty, które przytoczyłem na początku opisu koncertu tria zostały żywcem zaczerpnięte z tekstów Mariusza. Bardzo cenię poczucie humoru i inteligentne żarty Dudy, ale nie jestem przekonany, czy konieczne było przytaczanie sytuacji sprzed kilku lat, gdy Riverside w ostatniej chwili zastąpili na jednej z poprzednich edycji festiwalu Ino Rock duet Steve Hogarth/ Richard Barbieri czy sugerowanie, że płytę „Breaking Habits” kupili wyłącznie pracownicy wydawnictwa Rock Serwis (od razu dementuję, ja i moi znajomi również mamy tą płytę i słuchamy z przyjemnością, ja na pewno). Złośliwy czy nie, Duda tego wieczoru poprowadził kolegów z zespołu w same piękne muzycznie rejony, zapewniając zgromadzonym w inowrocławskim amfiteatrze słuchaczom wyjątkowe doznania

PAIN OF SALVATION

BM: Główny i najważniejszy punkt festiwalu dla mnie. To była moja druga styczność na żywo z jednym z moich ulubionych zespołów – Pain Of Salvation. Była to też zarazem druga wizyta dowodzonej przez Daniela Gildenlöwa formacji na Ino-Rock Festival, a tym póki co niewiele zespołów może się pochwalić. Moja przygoda z Pain Of Salvation zaczęła się bardzo dawno temu, począwszy od płyty „Remedy Lane” i dalej. Do dziś pozostaje to jeden z moich ulubionych albumów w ogóle, choć wcześniejsze „The Perfect Element, Part I” czy „Entropię” też katowałem niemiłosiernie. Późniejsze wydawnictwa grupy natomiast przypadały mi do gustu z różnym skutkiem (czasami wcale, patrz „Road Salt One”), aż moim uszom objawił się tegoroczny „In The Passing Light of Day”, który na nowo obudził we mnie zamiłowanie do „pejnów”. Można więc powiedzieć, że z wypiekami na twarzy i wielką niecierpliwością wyczekiwałem koncertu w Inowrocławiu.
Występ rozpoczęła reprezentacja nowego wydawnictwa w postaci trzech utworów: mocnego „Full Throttle Tribe”, karkołomnego połamańca „Reasons” oraz niesamowicie nastrojowego i bujającego „Meaningless”. Przy pierwszym utworze słychać było jeszcze delikatne korekty w nagłośnieniu, które jednak kompletnie nie psuły odbioru, później jednak było już idealnie, odpowiednio głośno i przejrzyście. Po tej trójcy przyszedł czas na krótki powrót do przeszłości, który rozpoczął się od „Linoleum” – chyba jedynego utworu z „Road Salt One”, który naprawdę mi się podoba, także w dychę trafione. Dopiero jednak po tej kompozycji miałem przeżyć prawdziwą ekstazę. Oto Pain Of Salvation zaserwowało mi potrójną reprezentację „Remedy Lane”, czyli kolejno „A Trace Of Blood”, „Rope Ends” oraz mój ukochany „Beyond The Pale”, który wykrzyczałem niemal słowo w słowo razem z Danielem. Gdyby do tego dołożyć jeszcze „Ending Theme” oraz „Undertow” byłbym chyba w tym momencie najbardziej spełnionym muzycznie widzem koncertowym świata. Ale tak na poważnie – to był najmocniejszy moim zdaniem fragment koncertu, zresztą utwory te nie należą do spokojnych. A jakby ktoś jednak poczuł się wtedy zbyt zrelaksowany to zespół zaserwował jeszcze na dokładkę potężne „Ashes”. Żeby jednak uspokoić nieco nastrój później usłyszeliśmy „Silent Gold”. Koniec zasadniczej części koncertu był jednak znowu mocny – na (prawie)finał usłyszeliśmy „On A Tuesday”, czyli „otwieracz” z ostatniego albumu. A na bis? Nie mogło być nic innego aniżeli tytułowy „In The Passing Light of Day”. To było cudowne, emocjonalne i wyciskające z co poniektórych łzy zakończenie.

GK: Moja znajomość twórczości Pain Of Salvation jest raczej dość pobieżna, ale miałem okazję zapoznać się z bardzo dobrym, nowym albumem formacji, który zrobił na mnie co najmniej bardzo pozytywne wrażenie i pozwolił sporo oczekiwać po występie Szwedów w Inowrocławiu. Nie ma sensu za mocno wtrącać się w relację Bartka, ponieważ mój kolega napisał o tym koncercie prawie wszystko co było warte odnotowania i niewiele mogę dodać, tym bardziej, że nawet nie zamierzam stawać w szranki, jeśli chodzi o doświadczenie z dokonaniami grupy Daniela Gildenlöwa. To co zrobiło na mnie szczególne wrażenie, oczywiście poza kunsztem wykonawczym i ogromem energii, to bardzo pieczołowite przygotowanie występu pod względem muzycznym, ale i wizualnym. Pain Of Salvation miało zdecydowanie najlepszą oprawę świetlną, podobno morderczą dla fotografów (ciemne barwy lub światło za zespołem, skierowane w stronę publiczności), ale potęgującą emocje towarzyszące występowi szwedzkiego zespołu. Co więcej? Nie płakałem przy „Silent Gold”, choć niewiele brakowało, jako że to jeden z moich ulubionych utworów z nowej płyty, że już o tytułowym nie wspomnę. Piękny występ. Energia, emocje, pasja, moc i autentyczność. Dziękujemy i prosimy o jeszcze więcej w przyszłości.
Na zakończenie tylko dodam, że to była moja pierwsza wizyta na festiwalu Ino Rock, ale obiecuję, że nie ostatnia. Pozwolę sobie nie wartościować poszczególnych występów. To był znakomity festiwal, który obfitował w wyborne koncerty.
-
Wszystko jednak ma gdzieś swój koniec, tak też zakończył się Ino-Rock 2017 i kończy się też moja i Gabriela relacja z tego festiwalu. Tak sobie patrzę, że po ilości tekstu napisanego na temat poszczególnych wykonawców widać jasno na które występy najbardziej liczyłem, i które najbardziej mi się w ramach tego festiwalu podobały. Oczywiście najlepiej moim zdaniem wypadła gwiazda – Pain Of Salvation, którzy zwyczajnie w świecie rozbroili mnie na kawałki. Drugim najjaśniejszym punktem festiwalu był dla mnie występ Iamthemorning, a zaraz potem trio Meller Gołyźniak Duda. Koncerty Collage i Mystery chyba dostatecznie skomentowałem powyżej, to po prostu nie mój muzyczny świat, pozostaję więc wobec niego bez zdania (choć przyznaję, trochę ironiczny i pogardliwy, ot taka złośliwość wrodzona). Jak wspomniałem – byłem na trzech edycjach inowrocławskiego festiwalu (w 2013, 2014 i teraz) i uważam tegoroczną edycję za najlepszą z tych, w których brałem udział. To chyba wystarczające podsumowanie Ino-Rock 2017. Wypatruję niecierpliwie line-up’u na przyszły rok i mam nadzieję, że się tam spotkamy!

Autor: Bartłomiej Musielak + Gabriel Koleński
Zdjęcia: Jan"Yano"Włodarski

01. 32.63N 117.14W - 1:16
02. Leaving It Behind - 4:28
03. Endless Ways - 5:49
04. The Optimist - 5:37
05. San Francisco - 4:59
06. Springfield - 5:49
07. Ghosts - 4:17
08. Can't Let Go - 5:00
09. Close Your Eyes - 3:38
10. Wildfires - 5:39
11. Back To The Start - 11:4

Czas całkowity - 58:14

- Lee Douglas - wokal
- Vincent Cavanagh - wokal, gitara, instrumenty klawiszowe
- Danny Cavanagh gitara, gitara akustyczna gitara basowa, instrumenty klawiszowe, wokal
- Jamie Cavanagh - gitara basowa
- John Douglas - instrumenty klawiszowe, perkusja
- Daniel Cardoso - perkusja
oraz:
- Greg Lawson - skrzypce
- Alistair Savage - skrzypce
- Emily Ward - skrzypce
- Kobus Frick - skrzypce
- Liza Webb - skrzypce
- Paul Medd - skrzypce
- Tom Dunn - skrzypce
- Sophie Rathbone - altówka
- Robert Anderson - wiolonczela
- Duncan Lyall - kontrabas
- Michael Owers - puzon

01. The Lost Song Part 2 - 6:39
02. Untouchable Part 1 - 6:29
03. Untouchable Part 2 - 6:25
04. Thin Air - 6:44
05. Dreaming Light - 6:23
06. Anathema - 7:32
07. Ariel - 6:08
08. Electricity - 3:53
09. Temporary Peace - 5:54
10. The Beginning And The End - 5:21
11. Distant Satellites - 8:04
12. Take Shelter - 9:28
13. Internal Landscapes - 7:03
14. A Natural Disaster - 8:45
15. Fragile Dreams - 7:32

Czas całkowity - 1:42:00

- Vincent Cavanagh - wokal, gitara
- Lee Douglas - wokal
- Danny Cavanagh - gitara, instrumenty klawiszowe, wokal
- Jamie Cavanagh - gitara basowa
- John Douglas - perkusja, instrumenty klawiszowe

Mastodon pojawi się 11 listopada w warszawskim klubie Progresja. Amerykanie przyjadą do Polski promować wydaną w marcu 2017 roku płytę "Emperor Of Sand", która jest najlepiej sprzedającym się albumem w historii zespołu.
Będzie to wyjątkowy koncert również ze względu na gościa specjalnego nadchodzącej trasy koncertowej. Wspomnianym artystą będzie Scott Kelly (Neurosis), który wystąpi na scenie w kilku numerach wraz z Mastodon. W roli supportu zaprezentują się post-metalowcy z Russian Circles.

MASTODON (USA) sludge, groove metal, stoner rock:
Na początku lipca 2017 roku amerykańscy wizjonerzy z Mastodon zawitali do gdańskiego klubu "B90", dając koncert, którego polscy fani (i nie tylko, bo na sali byli też cudzoziemcy) długo nie zapomną. Dwadzieścia jeden utworów (łącznie z bisem) Amerykanie wykonali, jak zwykle, porywająco instrumentalnie, a także świetnie wokalnie, co nie umknęło relacjonującym wydarzenie. Muzykom Mastodon z kolei nie umknęło doskonałe przyjęcie ze strony polskiej publiczności, dlatego ledwie kilka miesięcy później nadarzy się okazja do zobaczenia kapeli w Polsce po raz kolejny na koncercie klubowym. Do tego ze Scottem Kellym z Neurosis w roli gościa!
Do listopadowego występu w stołecznej Progresji raczej nic się nie zmieni. Mastodon wciąż będzie promować wydaną w marcu 2017 roku płytę "Emperor Of Sand", która jest najlepiej sprzedającym się albumem w historii zespołu. Czwórka cudownych wariatów z Atlanty, czyli Brann Dailor (perkusja, wokal), Brent Hinds (wokal, gitara), Bill Kelliher (gitara rytmiczna, wokal) i Troy Sanders (wokal, gitara basowa, klawisze), z pewnością po raz kolejny przekonująco udowodnią, że nie bez przyczyny zaliczają się do światowej czołówki. A w paru piosenkach pomoże im w tym wspomniany Scott Kelly, który pojawia się gościnnie na każdej płycie swoich rodaków, począwszy od "Leviathan".

RUSSIAN CIRCLES (USA) post metal, post rock:
Potrafią rysować dźwiękami delikatne muzyczne pejzaże, a także pokazać pazury. Głównym językiem Russian Circles są gitara, bas i perkusja, ale Amerykanie okazjonalnie korzystają również z wokali, chociażby na znakomitej płycie "Memorial" z 2013 roku, którą głosem ozdobiła sama Chelsea Wolfe.
Russian Circles powstali w Chicago w 2004 roku, ale ich kariera nabrała rozpędu kilka lat później, kiedy posadę basisty otrzymał znany z kultowej mathcore'owej formacji Brian Cook. Nie tylko świetny muzyk, lecz również dziennikarz muzyczny i pisarz, człowiek elokwentny i oczytany. Russian Circles mieli okazję grać koncerty z Tool, Coheed And Cambria, Isis. Wspomniana płyta "Memorial" nie jest ostatnim studyjnym dokonaniem kapeli. Jest nim wydany w roku 2016 album "Guidance", całkowicie bez wokali i z brzmieniem nadanym przez Kurta Ballou z Converge. Jego właśnie będą promować w Polsce.

Zagrają:
MASTODON (USA) sludge, groove metal, stoner rock
+
Russian Circles (USA) post metal, post rock

Kiedy: 11 listopada (sobota) 2017
Gdzie: Warszawa @ Progresja, ul. Fort Wola 22
Bilety: 105 zł – przedsprzedaż, 120 zł – w dniu koncertu
Organizator: Knock Out Productions

Bilety dostępne w sprzedaży od środy 09.08.2017 (godzina 12:00)

Zaprasza
Knock Out Productions
http://www.knockoutprod.net
https://www.facebook.com/productions.knock.out
https://www.instagram.com/knockoutprod

01. Bloom - 3:15
02. Marigold - 6:20
03. Firelight - 4:39
04. Dragonfly - 9:24
05. Rust - 5:32
06. Turntail - 5:03
07. Daughter Of The Mountain - 7:56
08. Undergrowth - 2:51

Czas całkowity - 45:00

- Jim Grey - wokal
- Sam Vallen - gitara
- Zac Greensill - gitara, dodatkowy wokal
- Dave Couper - gitara basowa, dodatkowy wokal
- Geoff Irish - perkusja

01. A Gift To Afterthought - 6:18
02. Water's Edge - 7:39
03. Atlas - 5:02
04. Into The White - 8:29
05. Old Cracks In New Earth - 6:31
06. Dark Hair Down - 6:04
07. Thief - 2:09
08. All Is Quiet By The Wall - 8:19

Czas całkowity - 50:22

- Jim Grey - wokal
- Sam Vallen - gitara
- Zac Greensill - gitara, dodatkowy wokal
- Dave Couper - gitara basowa, dodatkowy wokal
- Geoff Irish - perkusja

Wydawnictwo Rock-Serwis Piotr Kosiński z nieukrywaną radością zaprasza na koncerty

THE PINEAPPLE THIEF z gościnnym udziałem perkusisty GAVINA HARRISONA (King Crimson, ex-Porcupine Tree)

7.09.2017 WARSZAWA, Progresja, 20:00
8.09.2017 KRAKÓW, Kwadrat, 20:00
special guests: GODSTICKS
Bilety w sprzedaży na WWW.ROCKSERWIS.PL oraz w punktach i na stronach TICKETPRO.PL i EVENTIM.PL
CENY BILETÓW: 99,00zł (przedsprzedaż) / 110,00zł (w dniu koncertu)

Potęga muzyki rodzi się w sercu. Choć stwierdzenie to może wydać się banalne, w przypadku brytyjskiego zespołu The Pineapple Thief sprawdziło się jak żadne inne. Jego pełne emocji, rozmachu i wyobraźni utwory już od blisko dwudziestu lat zachwycają fanów na całym świecie.

The Pineapple Thief, indie/post-progrockowy zespół z Wielkiej Brytanii, jest muzycznym dzieckiem frontmana Bruce'a Soorda, który stworzył ten projekt w 1999 roku w Yeovil w hrabstwie Somerset. Bruce początkowo pracował sam i był przekonany, że nagra tylko jeden album. Nazwę zespołu zaczerpnął z filmu "Magia Batistów" z 1997 roku, w którym główną rolę zagrał Samuel L. Jackson. Z pewnością nie przewidział bardzo pozytywnych recenzji i ciepłej reakcji publiczności, z którymi spotykało się każde nowe wydawnictwo formacji. Debiutancki album The Pineapple Thief, "Abducting the Unicorn", ukazał się w 1999 roku. Początkowo nosił tytuł "Abducted at Birth", lecz zmieniono go, by nawiązać do poprzedniego zespołu Soorda, Vulgar Unicorn. Na płycie rozbrzmiewał eksperymentalny soul, kryjący w warstwie dźwiękowej syntezatory, riffy i partie wokalne przywołujące skojarzenia z Thomem Yorke czy Stevenem Wilsonem.

Z każdym nowym albumem porównań do Radiohead i Porcupine Tree tylko przybywało. Po "137" z 2002 i "Variations on a Dream" z 2003 roku Bruce Soord doszedł do wniosku, że The Pineapple Thief ma przed sobą całkiem obiecującą przyszłość. Zaprosił więc do współpracy basistę Jona Sykesa, gitarzystę Wayne'a Higginsa, perkusistę Keitha Harrisona i klawiszowca Matta O'Leary'ego. Już w pięcioosobowym składzie nagrali czwarty album "12 Stories Down", który później przearanżowali i nagrali na nowo jako "10 Stories Down". Poszerzony skład wpłynął oczywiście na brzmienie grupy. Bogate warstwy instrumentalne i ostrzejsze wykonanie tworzyły niepowtarzalną atmosferę, co z kolei wywołało porównania z Muse. W tym czasie z zespołem rozstał się O'Leary, a zastąpił go Steve Kitch, producent "Stories". W 2006 roku ukazał się piąty album grupy "Little Man", podtrzymując tym samym tradycję nagrywania co roku nowej płyty. To znacznie spokojniejszy i bardziej introwertyczny album od poprzednich - zespół miał na nim okazję pobawić się nastrojem i poszerzyć brzmienie o orkiestrowe wstawki.

Po premierze albumu "What We Have Sown" w 2007 roku zespół rozstał się ze swoją dotychczasową wytwórnią Cyclops Records i podpisał kontrakt z Kscope. Choć był to przełomowy krok w historii The Pineapple Thief, nie obyło się bez przetasowań w składzie. W 2008 roku gitarzysta Wayne Higgins podjął decyzję o odejściu z zespołu tuż przed premierą "Tightly Unwound". Na tym albumie znalazł się 15-minutowy utwór "Too Much to Lose", najdłuższy w dotychczasowej karierze grupy. Sama płyta zebrała entuzjastyczne recenzje, a w 2009 roku ukazały się dwie EP-ki z utworami zarejestrowanymi podczas sesji do "Unwound". Po dziesięciu latach działalności i nagraniu siedmiu albumów studyjnych członkowie zespołu zdecydowali się na wydanie retrospektywnej kompilacji, "3000 Days", na której znalazły się zremasterowane wersje 20 utworów. Kolejne propozycje zespołu to ósmy, ostrzejszy album "Someone Here Is Missing", EP-ka "Show A Little Love" i "Someone Here Is Live". Rok 2011 po raz pierwszy od dekady upłynął bez nowego wydawnictwa The Pineapple Thief. Zespół nadrobił to z nawiązką rok później wydawnictwami "All the Wars", EP-ką "Build a World" i "Live at the O3". W 2014 roku z grupą rozstał się perkusista Keith Harrison, którego zastąpił Dan Osborne. Siedem miesięcy później ukazała się nastrojowa "Magnolia", która przyniosła zespołowi najwyższe miejsce w brytyjskich notowaniach bestsellerów.

SKŁAD ZESPOŁU
Bruce Soord - vocals, guitars
Jon Sykes - bass
Steve Kitch - keyboards
Gavin Harrison - drums
Darran Charles - guitar

WYBRANA DYSKOGRAFIA
Abducting the Unicorn (1999)
137 (2002)
Variations On A Dream (2003)
10 Stories Down (2005)
Little Man (2006)
What We Have Sown (2007)
Tightly Unwound (2008)
Someone Here Is Missing (2010)
All The Wars (2012)
Magnolia (2014)
Your Wilderness (2016)

THE PINEAPPLE THIEF w internecie:
http://pineapplethief.com/
https://www.facebook.com/thepineapplethief

01. The City Has No Empathy (Your Sentimental Lie) - 6:10
02. Silence - 7:13
03. Singularity - 3:33
04. Alone In The World - 11:04
05. Ephemera - 3:19
06. Equally Flawed - 6:09
07. Calliope's Son (Don't Ever Look Back) - 5:09

Czas całkowity - 42:37

- Sam Vallen - wszystkie instrumenty
- Jim Grey - wokal