Grająca alternatywny rock zmieszany z post rockiem i skandynawską melancholią, norweska grupa Soup od 2005r. przykuwa uwagę swoimi albumami i koncertami i krok po kroku zdobywa coraz większe uznanie dzięki swojej przekraczającej granice gatunku muzyce.
"Remedies" to jej siódmy studyjny album, który różni się nieco od wcześniejszych propozycji grupy. Album jest wspólnym dziełem członków zespołu i powstał przede wszystkim dzięki wspólnym jam sessions i improwizacjom. Oczywiście są od tego wyjątki, jak choćby otwierający całość zwarty 8-minutowy utwór "Going Somewhere", w którym łatwo wyczuć charakterystyczny styl założyciela grupy Erlenda Vikena. Jednak już w utworach "The Boy And The Snow" i "Sleepers" słychać wyraźnie, ze to zespołowe dzieło. W wizję takiego podejścia do tworzenia muzyki doskonale wpisał się producent i inżynier Paul Savage, który ma na swoim koncie współpracę m. in. z Mogwai i Franz Ferdinand. Savage potrafi doskonale słuchać i dostosowywać się do potrzeb muzyków, nic więc dziwnego, że potrafił idealnie oddać także bardziej "tradycyjne" brzmienie Soup.
Muzycy przynieśli do studia dziesięć utworów, lecz tylko pięć z nich ostatecznie trafiło na album. Kilka odłożyli na wydaną równolegle EP-kę, a parę trafiło do kosza. Stworzenie zwartego dzieła zawsze jest wyzwaniem, lecz tak jak w przypadku poprzednich albumów Soup także i ten najnowszy brzmi tak jak to sobie zaplanowali instrumentaliści. Nie ma żadnych wypełniaczy ani niepasujących do niczego fragmentów. Niektórzy mogą twierdzić, że "Remedies" to mroczny album i być może będą mieć trochę racji. Trudno radośnie klaskać do tej muzyki, gdy w tekstach pojawiają się odniesienia do posępnych zakamarków ludzkiej psychiki. Jest to też jednak terapeutyczna podróż, kryjąca w sobie płomyk nadziei, jak choćby w ostatnim nagraniu "Something Like Home" - melancholijnym, lecz przynoszącym ukojenie. Najdłuższym, trwającym ponad 13 minut utworem na płycie jest "Sleepers", określany jako skandynawska reinkarnacja Jethro Tull z uprzejmym przyzwoleniem duetu Simon & Garfunkel.
"Remedies" jest bardzo ciekawym kawałkiem układanki, jaką tworzy dotychczasowy dorobek zespołu i muzycy są z niego bardzo dumni. Do ogólnego nastroju dopasował się też Lasse Hoile, od lat zaprzyjaźniony z członkami grupy, który zaprojektował jak zwykle pełną magii szatę graficzną.
W jednej z recenzji pojawiło się ciekawe porównanie: "Wyobraźcie sobie połączenie chwytliwych melodii Snow Patrol z płynnością King Crimson na koncercie Porcupine Tree. Taki właśnie jest "Remedies" - imponujący pejzaż skomponowany z różnych gatunków, który zapiera dech w piersiach swoim bogactwem".
To bez wątpienia jeden z najlepszych albumów 2017 roku!

Lista utworów:

1. Going Somewhere 8:14
2. The Boy And The Snow 11:33
3. Audion 2:07
4. Sleepers 13:35
5. Nothing Like Home 6:43

Wykonawca: SOUP
Tytuł‚: Remedies
Nr katalogowy: SOUP2CGR012
Nośnik: CD
Nr katalogowy: SOUP2CGR073
Nośnik: LP (orange vinyl) + bonus CD
Data premiery: polska premiera: 13.10.2017
Wytwórnia: CRISPIN GLOVER RECORDS

Dysk 1
01. The Shire (Part 1) - 2:03
02. Small Dark Lines - 5:24
03. The Man Who Saw Through Time - 11:51
04. Trust the Process - 8:44
05. Stars and Satellites - 7:20
06. On the Edge - 5:20

Czas całkowity - 40:42

Dysk 2
01. The Shire (Part 2) - 5:24
02. Snowblind - 7:03
03. Subliminal Freeways  - 4:51
04. State of Independence - 3:37
05.Superior Machine  - 5:01
06. The Shire (Part 3) - 1:22
07. Lost in Translation - 10:20
08. Swallowed - 3:54

Czas całkowity - 41:32

- Glynn Morgan - wokal
- Karl Groom - gitara
- Richard West - instrumenty klawiszowe
- Steve Anderson- gitara basowa
- Johanne James - perkusja
oraz:
- Jon Jeary- wokal (The Shire Part 3)

Krótka historia zespołu...
Alvin Lee urodził się 19. XII 1944 w Nottingham. Pierwszy zespół JAILBREAKERS założył w wieku 13 lat czyli w roku 1957. Następne grupy to JAYMEN, JAYCATS i JAYBIRDS. Ten ostatni powstał w roku 1965, został założony przez Alvina Lee i Loe Lyonsa (30.XI.1944 w Stanbridge).
Muzycy Przyszłego TEN YEARS AFTER spotkali się w Nothingham. Grywali też od czasu do czasu razem w Hamburgu. Grywali w tych samych klubach co wcześniej grywali The Beatles. Po powrocie do Brytanii Alvin Lee spotkał swego kolegę szkolnego obecnie nauczyciela muzyki – stypendysta szkoły muzycznej Ricka Lee (20.X. 1945 Cannock w Hrabstwie Stafford – Anglia). Po pewnym czasie dołączył do nich Chick Churchill (2.I.1949 – Mold w Walii) – instrumenty klawiszowe. Już jako kwartet rozpoczęli próby. Różne krytyczne uwagi spowodowały iż zmienili nazwę z JAYBIRDS na TEN YEARS AFTER. W 1966 roku przenieśli się do Londynu – ówczesnego centrum muzyki bluesowej.
Pracowali nad repertuarem oraz nad swym brzmieniem. Zabiegali o kontrakt na nagranie oraz by zostać zauważonym na rynku muzyki Bluesowej. Walczyli o kontrakt płytowy. Rozpoczęli od grania w klubie Marquee. Dość szybko podpisali kontrakt z DECCA’S DEREAM na nagranie pierwszego albumu. Album wydano bez promocyjnego singla. Krążek nosił tytuł TEN YEARS AFTER (1967 DREAM). Płyta nie zrobiła furory ale dość szybko zauważono talent Alvina lee. Późniejszy gitarzysta Led Zeppelin – Jimmy Page powiedział o nim – „to po prostu świetny gitarzysta i dodał – lecz czy prędkość palców to wszystko”. Czas pokazał jak rozwinął się talent Alvina Lee jako gitarzysty, wokalisty i kompozytora.
Do roku 1968 TYA wydawali się dalecy od bycia świadomym wysokiego miejsca, jakie zespól zajmował w hierarchii grup bluesowych. Rok 1968 całkowicie to zmienił. Zwiększona popularność zespołu zaowocowała olbrzymią ilość koncertów klubowych na terenie całej Anglii. Przyszedł również czas na nagranie drugiego krążka. Płyta „UNDEAD” została nagrana na podczas koncertu – 16 sierpnia 1968 w Londynie w Sali Klubu Klooks Kleek. Krążek natychmiast został zauważony przez fanów rocka i bluesa. Ugruntowało to pozycje TYA na rynku brytyjskiego bluesa a Alvin Lee powoli stawał się gwiazdą.
W maju 1969 ukazuje się album STONEDHENGE. W czerwcu grają na festiwalu w Newport. Zostają zaproszeni do udziału w najsłynniejszym festiwalu Świata. Grają na festiwalu WOODSTOCK. Występ grupy został zarejestrowany na ścieżce filmowej oraz na trójpłytowym wydawnictwie rejestrującym koncerty festiwalu. Te 11 minut TYA z utworem „I’m Going Home” przeszło do historii muzyki i rozsławiło zespół. Sławna „solówka” Alvina Lee spowodowała iż ochrzczono go mianem „najszybszego gitarzysty świata”.
Film oraz płyta ugruntowały światowa reputację zespołu. TYA zostali uznani za najlepszy blues-rockowy band na świecie.
W październiku 1969 ukazuje się płyta SSSH. Płyta nagrana jest dla nowej wytwórni Chrysalis. Zdjęcie okładkowe zrobił sam Graham Nash (członek C S N & Young).
Grupa nieprzerwanie koncertuje po obu stronach Atlantyku. Znajdują czas na nagranie kolejnego albumu. W maju 1970 ukazuje się krążek CRICKLEWOOD GREEN. Zawiera on kolejny mega hit zespołu „Love Like A Man”.
Rok 1970 to czas koncertów ale znajdują czas na wejście do studia. Nagrywają kolejny album. Nosi on tytuł WHAT (CHRYSALIS 1970).
Podobnie jest w roku następnym. Przynosi on nowe wydawnictwo SPACE IN TIME – DREAM 1971. W nagraniu użyto sporo efektów elektronicznych co było nowością wobec dotychczasowych produkcji kwartetu. Nowoczesne brzmienie i ciekawy materiał spowodował iż krążek stał się wielkim sukcesem komercyjnym w USA.
W roku 1972 wychodzi LP ALVIN LEE AND COMPANY (DREAM). W tym samym roku wydają ROCK & ROLL MUSIC TO THE WORLD. Ten krążek nagrywają dla wytwórni COLUMBIA 1972.
Rok póżniej muzycy tak jak w roku 1968 pragną przybliżyć fanom atmosferę koncertów. Dlatego w roku 1973 T.Y.A. wydają podwójny album koncertowy RECORDED LIVE. Na płycie zarejestrowano koncertowe wersje ich wielkich przebojów. Płyta prezentuje fragmenty koncertów z Francji, Holandii, Niemiec i Anglii.
Tradycyjnie w maju 1974 wydają następne wydawnictwo Jest nim – POSITIVE VIBRATIONS (COLUMBIA, CHRYSALIS 1974). Po nagraniu tego albumu Alvin Lee zmęczony koncertami oraz presją najszybszego gitarzysty wykonującego I’m Going Home na każdym koncercie rozwiązuje grupę. Pretekst był prosty – to olbrzymia popularność grupy, setki koncertów zmęczyły muzyków.
Po raz pierwszy podejmują decyzję o rozwiązaniu grupy.
Muzycy zespołu postanawiają poświęcić się solowym projektom. Klawiszowiec zespołu Chuck CHURCHIL nagrał solowa płytę YOU AND ME (1975). Basista Loe Lyons nawiązuje współpracę z UFO.
Warto przypomnieć iż Alvin lee nabył XV- wieczny zamek a w nim wybudował własne studio nagrań. Nagrał tam płytę z pieśniarzem gospel Mylonem LeFevre. Płyta ukazała się pt. „ON THE ROAD TO FREEDOM” – 1973 COLUMBIA / CBS. Gościnnie na płycie wystąpili Steve Winwood, Jim Capaldi, George Harrison, Ron Wood.
Wiosną 1974 roku A Lee wraz kolegami pojawia się w londyńskim Rainbow. Powstaje nowa 9-osobowa grupa ALVIN LEE & CO. Nagrywają tam płytę koncertową. Okres ten zostaje udokumentowany albumem ALVIN LEE AND CO – „IN FLIGHT” (CHRYSALIS 1974).
Kolejna zmiana składu zespołu Alvin Lee & CO owocuje płytą „PUMP IRON”. Na krążku pojawia się grając na gitarze gościnnie Al Kooper.
W maju roku 1975 w wyniku zobowiązań koncertowych T Y A zbierają się razem i odbywają kolejne tournee po USA W roku 1976 TEN YEARS AFTER ponownie zamilkli.
W maju 1980 roku rozpada się TEN YEARS LATER i Alvin Lee zakłada THE ALVIN LEE BAND. W składzie Steve Gould – git, Mickey Feat – bass, Tom Comton – perk. Grupa nagrywa następujące płyty: FREEFALL (AVATAR RECORDS 1980). Rok później wychodzi R X 5 (AVATAR 1991) Na płycie gościnnie na gitarze gra Mick Taylor. Ostatnim wydawnictwem jest DETROIT DIESEL (1986).
Rok 1983 jest datą kolejnego powrotu do życia T.Y.A.. Panowie w oryginalnym składzie wracają na scenę i ruszają w trasę. W sierpniu 1983 jak za dawnych dobrych czasów graja ponownie w klubie Marquee. TYA zawieszają działalność by ponownie reaktywować w oryginalnym składzie . W roku 1989 roku. Wydają lp ABOUT TIME (CRYALIS 1989), gościnnie w nagraniach bierze udział George Harrison. Jest to bardzo dobra płyta ale niestety nie odnosi komercyjnego sukcesu. Powoduje to ostateczny rozpad grupy.
ALVIN LEE zamieszkuje w Hiszpanii – w Barcelonie, rozpoczyna się nowy etap w życiu artysty. Staje na czele własnej grupy – ALVIN LEE BAND. Rozpoczyna całkowicie solową karierę. Występuje na terenie całej Europy. Gra w klubach i na dużych festiwalach.
Rok 1994 był specjalnym rokiem dla Alvina Lee. Wydał wtedy album NINETEEN-NINETY-FOUR. Zbiegło to się z 25 rocznica Festiwalu WOODSTOCK. Wydaniu płyty towarzyszyła entuzjastyczna atmosfera. Na krążku znalazły się utwory zarówno bardzo osobiste jak np. „Ain’t Nobody’s Business”, „My Baby’s Come Back To Me”, „The Bluest Blues”, jak i najnowsze wersje klasyki „Hear You Knocking” czy „I Want You (She’s So Heavy)”. Te 70 minut muzyki na płycie ukazuje również że zręczność i biegłość są nadal atrybutem palców Alvina Lee. Na płycie nie zabrakło gości. Zagrali George Harrison, Tim Hinkley. Są oni niezaprzeczalnymi wartościami. Ale najważniejszy jest ON. Alvin Lee jest zwyczajnie sobą, nikim więcej i nikim mniej.
A LEE zmarł 6 marca 2013 roku.
Kolejną ważna datą w historii zespołu jest rok 2002. Koledzy z grupy po wielu próbach negocjacji z Alvinem postanowili dalej działać pod szyldem T Y A. Postanawiają kontynuować działalność bez Alvina Lee. Dookoptywują nowego muzyka – gitarzystę. Joe Gooch podobnie śpiewał i potrafi grać równie szybko jak Alvin. Joe GOOSH. (3 maja 1977 w Highbury) zostaje wcielony do zespołu. Rozpoczyna się nowy – kolejny rozdział działalności zespołu. Po roku Wydają album koncertowy NIGHT JAMMED. Sporo koncertują. Grupa powoli z nowym frontmanem scala się. Wracają starzy fani. Efektem koncertów i pracy w studio jest kolejny krążek T Y A – NOW. Wydany zostaje przez wydawnictwo TYA.
Rok póżniej decydują się na kolejne wydawnictwo. W roku 2005 ukazuje się podwójna płyta koncertowa cd ROADWORKS.
Kolejny przełom w historii grupy to rok 2011. Od zespołu odchodzą basista Leo Lyons i gitarzysta Joe Gooch. Odeszli od zespołu by założyć nowy zespól – formację Hundred Seventy Split. Próżnia nie trwa długo. Zaowocowało to kolejną rotacją w grupie.
Do zespołu doszedł genialny basista Colin Hodkinson. Lista zespołów i muzyków z którymi współpracował jest obszerna Aleks Korner, Peter Green, Coleseum, Spancer Davis Group, Chris Rea, John Lord, czy własne Trio Back Door. O jego umiejętnościach jako instrumentalisty najlepiej mówi następująca anegdota.
Jeden z dziennikarzy który miał za zadanie opisanie gry Colina Hodkinsona napisał – od kiedy usłyszałem grę Colina zrozumiałem dlaczego firma Fender produkuje również gitary basowe. Nic dodać – nic ująć. Miejsce przy mikrofonie z gitarą w dłoniach zajął Marcus Bonfanti. Jest laureatem British Blues Award a sposób gry i śpiewu winien zadowolić najbardziej ortodoksyjnie nastawionych fanów talentu Alvina Lee.
Zmiany personalne nie zmieniły charakteru wykonywanej przez zespól muzyki. To w dalszym ciągu pełna pasji i energii grająca blues-rocka grupa. Wykonują stare przeboje zespołu dodając do nich więcej bluesowego smaczku a partie basu są ozdobą każdego utworu. Na repertuar koncertu składają się stare wypróbowane „przeboje”. Bo nie może zabraknąć takich pozycji jak „I Woke Up This Morning”, „Love Like A Man”, „Good Morning Little Schoolgirl”, „I’m Going Home”, „The Hobbit” czy „Choo, Choo Mama”.
To sentymentalna uczta dla tych co pokochali blues-rocka wiele lat temu i do dnia dzisiejszego ten gatunek muzyczny jest ich ulubionym.
Bo TEN YEARS AFTER to żywa legenda tego gatunku.
Opracował Krzysztof Ranus

TEN YEARS AFTER | 19.11 | Progresja | Warszawa
TEN YEARS AFTER | 20.11 |Free Blues Club | Szczecin

01. Dream The Dead - 8:11
02. Will's Song (Let The Colours Run) - 4:42
03. The Hand are the Hardest - 04:26
04. Love Conquers All - 2:21
05. Songs for No One - 7:43
06. Capultet - 3:23
07. Fill My Heart - 6:42
08. Interia and the Weapon of the Wall - 2:57
09. The Cannon's Mouth - 5:56
10. Graves - 15:31

Czas całkowity - 1:01:52

- Sam Vallen - wokal, gitary
- Jim Grey - wokal
- Dave Couper - bas
- Adrian Goleby - gitary
- Josh Griffin - perkusja

gościnnie:
- Jørgen Munkeby - saksofon, wokale (utwór 10)

„Human.exe” – taki tytuł będzie nosił pierwszy, pełnowymiarowy album grupy Tension Zero ze znaną z Voice Of Poland Dominiką Kobiałką za mikrofonem. Na albumie znajdzie się 11 utworów w szeroko rozumianej stylistyce rocka i metalu progresywnego. Płyta została wyprodukowana przez Tomasza „Zeda” Zalewskiego.
Sami mówią:
„Tak jak nasze życie jest różnorodne tak i nasza muzyka łamie wszystkie schematy i konwenanse tworząc nową jakość w rocku i metalu progresywnym!
Zafascynowani największymi przedstawicielami nieszablonowej muzyki, stworzyliśmy w Polsce własny świat dźwięków, który łączy skrajne melodie, harmonie i rytmy z tekstami dotyczącymi ludzkich emocji”.
Album promuje utwór „Vicious Cirlce”

Premiera nastąpi 3.11.2017 w Rzeszowie podczas pierwszego koncertu rozpoczynającego trasę „Human.exe” Multinational Tour, w którą zespół Tension Zero wyrusza wraz z białoruskim Weesp oraz niemieckim Redlake Circus! Pierwsza część obejmie 7 miast w Polsce oraz Berlin.
03.11 Rzeszów Klub Viny

4.11 Kraków Schizofrenia Cafe

05.11 Wrocław Klub Muzyczny Liverpool

07.11 Dąbrowa Górnicza ROCK OUT

08.11 Poznań Alternativa Club

09.11 Zielona Góra JAZZKINO

10.11 Żagań Klub Elektrownia

12.11 Berlin DE Hangar 49

Więcej informacji znajdziecie na tensionzero.com oraz facebook.com/TensionZeroBand

01. Isolation - 7:50
02. Memorial - 6:10
03. Ashes to Ashes - 5:49
04. Under a Black Sky - 2:00
05. Absolom - 5:58
06. Cosmic Dust - 9:56
07. Left Behind - 3:31

Czas całkowity 41:14

- Jeremie Grima - gitara, instrumenty klawiszowe, wokal
- Sebastien Bourdeix - gitara
- Frédéric Motte - gitara basowa
- Tommy Rizzitelli - perkusja

CD 1
1. The Phantom Of The Opera - Part One - 41:08

CD 2
2. The Phantom Of The Opera - Part Two - 41:52

Czas całkowity - 83:00

- Rick Wakeman - kompozytor i wykonawca

oraz:
- Ramon Remedios - tenor
- Ashley Holt - wokal
- Chrissie Hammond - wokal
- D'zal Martin - gitara
- Tony Fernandez - perkusja

01. Help - 3:56
02. Stairway To Heaven - 6:13
03. Life On Mars - 3:23
04. I'm Not In Love - 3:10
05. Wonderous Stories - 4:24
06. Berceuse - 4:28
07. Amazing Grace - 3:56
08. Swan Lake - 4:29
09. Morning Has Broken - 3:42
10. Summertime - 4:07
11. Space Oddity - 4:47
12. Dance Of The Damselflies - 3:33
13. Clair De Lune - 3:06
14. I Vow To Thee My Country - 2:57
15. Eleanor Rigby - 5:05

Czas całkowity - 61:16

- Rick Wakeman - Fortepian koncertowy Steinway Model D

01. Blood On The Tightrope 7:20
02. Anymore 4:37
03. Crumbling Teeth And The Owl Eyes 6:42
04. Red Light Escape 5:44
05. Fractured 4:37
06. A Thousand Shards Of Heaven 12:18
07. Battlefield 9:06
08. Moving On 5:15

Czas całkowity - 55:39

- Mariusz Duda - wokal, gitara basowa, gitara akustyczna, instrumenty perkusyjne, programowanie
- Wawrzyniec Dramowicz - perkusja
- Marcin Odyniec - saksofon (4,6,8)
- Sinfonietta Consonus Orchestra (3,6)

01. Trojan - 26:09
02. Colours - 10:47
03. Legend - 11:32

Czas całkowity - 48:28

- Christina Booth - wokal
- Chris Fry - gitary
- Rob Reed - instrumenty klawiszowe, gitary
- Dan Nelson - gitara basowa
- Jon 'Jiffy' Griffiths - perkusja