1 komentarz

• 

  Niejednokrotnie wspominałem już, że Magma obrosła legendą jakiegoś nieprawdopodobnie dziwnego zespołu. Słysząc takie podania ustne, zastanawiam się często, co to znaczy "dziwny". Dla szeregowego słuchacza radiowej młócki już Pink Floyd - i to nie jakiś starszy, klasyk brytyjskiej sceny rocka psychodelicznego, tylko ten nowszy od Dark Side of the Moon wzwyż - już się wyda właśnie dziwny. A Magma... po prostu Vander stworzył swoją własną stylistykę, wizerunek... prawdziwy artysta. Nie mniej jednak można to wszystko umiejscowić w muzycznym pejzażu, dysponując odpowiednim osłuchaniem.
  
  Udu Wudu jest trochę nietypową płytą jak na Magmę. W wielu płytach można dopatrzeć się pewnego leitmotivu. W Kobaia są to takie motywy zbliżone do muzyki etnicznej i latynoskiej, w 1001 Centigredes do głosu dochodzą rozwiązania bardziej jazz-rockowe, MDK to symfoniczny monumentalizm, a Kohntarkosz - przeciągnięte partie instrumentalne... z nowszych z kolei Felicite Thosz jest spokojniejszy. Zawsze coś jest. Udu Wudu jest o tyle nietypową płytą, bo tam praktycznie każdy kawałek jest inny, jakby Vander dokonał pewnego podsumowania swoich wcześniejszych dokonań. "Wejdorje" to taki chóralny i symfoniczny monumentalizm, "Troller Tanz" to numer jazz-rockowy, natomiast "De Futura"... porządny prawdziwie rockowy utwór, który powinien z miejsca pokochać każdy miłośnik starego rocka. Spokojnie do umieszczenia w panteonie największych utworów rockowych w historii; nie da się go zapomnieć. Nie ukrywam, że mój ulubiony z tej płyty. Także może służyć za dowód, że Magma nie gryzie, z Magmą można się oswoić i że z Magmą również ciężko się rozstać. I jak tu nie uważać, że Christian Vander jest obok Roberta Frippa największym żyjącym geniuszem muzyki rockowej.
  
  Naprawdę porządny kawałek dobrej muzyki. Warto się zapoznać. Z mojej strony porządne 5/5.

  Edwin Sieredziński poniedziałek, 15, wrzesień 2014 21:38 Link do komentarza