Rok 1953 – w Zurychu, w Szwajcarii urodził się Andreas Vollenweider, kompozytor i multiinstrumentalista poruszający się wokół klimatów jazzowych, world music oraz new age. Jest autorem kilkunastu albumów solowych. Dwa z nich zajmowały pierwsze miejsce na liście Billboard równocześnie w kategoriach utworów poważnych, jazzowych i muzyki pop. W czasie swojej kariery współpracował z niezliczoną liczbą muzyków.

Rok 1959 – w Blackpool, w Anglii urodził się Chris Lowe, angielski kompozytor i multiinstrumentalista znany przede wszystkim z duetu Pet Shop Boys, z którym nagrał kilkanaście albumów oraz mnóstwo przebojowych singli. Porusza się w klimatach synth pop i electro.

Rok 1994 – zespół Dream Theater wydaje swój trzeci album studyjny, zatytułowany „Awake”.

01. Poza Dobrem i Złem - 4:46
02. Moja ojczyzna - 3:57
03. Manekiny - 4:51
04. Na gruzach świata - 3:25
05. XXX - 1:22
06. Sextermet - 3:32
07. Ostatni raz - 3:52
08. Ciagle ten sam - 3:45
09. Labirynt - 7:19
10. Gdzieś przygarnie nas świat - 4:27

Czas całkowity - 41:16

- Bartłomiej Regucki - gitara, wokal
- Jan Nowak - gitara
- Michał Rozwadowski - perkusja
oraz:
- Krzysztof Wyrwa - gitara basowa

Rok 1962 – w Atenach urodził się Thomas Lee Bass, znany później jako Tommy Lee, perkusista heavy-metalowego zespołu Mötley Crüe. Już od najmłodszych lat obcował z muzyką. W wieku 10 lat uczył się grać na akordeonie, a poza perkusją Lee umie grać też na pianinie. Tommy Lee grał w Mötley Crüe od początku istnienia zespołu (1981) aż do 1999, kiedy to odszedł by rozpocząć karierę solową. Jednak w grudniu 2004 wszyscy oryginalni członkowie Mötley Crüe (w tym Tommy) zebrali się i wyruszyli w trasę koncertową.

Rok 1969 – perkusista jazzowy Tony Willimas, gitarzysta John McLaughlin oraz organista Larry Young zakładają zespół The Tony Williams Lifetime. Zespół ten przez najbliższe 10 lat okaże się być jazzową super-grupą, przez którą przewinie się wielu uznanych muzyków wywodzących się z tego kanonu. Zgrają w niej min: Jack Bruce, Allan Holdsworth, Ron Carter czy Bruce Harris. Grupa grywała w różnych formacjach. Były to tria, kwartety, kwintety… Na przestrzeni lat 70 nagrała 9 albumów, poruszających się wokół form jazz-rockowych. Przez pewien czas występowała także pod nazwą The New Lifetime.

Rok 2000 – w Atlancie, w stanie Georgia zmarł Benjamin Orr, amerykański basista i wokalista zespołu The Cars, znanego zwłaszcza na przełomie lat 70 i 80. Ciekawostką jest jego prawdziwe nazwisko (Benjamin Orzechowski). W jego żyłach płynęła polska krew. Zmarł na raka trzustki, w swoim domu, Atlancie. 

Zacząć należy od początku, czyli od pierwszego wrażenia, jakie pozostawia po sobie ta książka. Jest ono jak najbardziej pozytywne. Twarda oprawa, dobrej jakości papier, książka nie jest tandetnie klejona, więc nie rozleci się nam, a strony zostaną na swoich miejscach nawet przy częstym i długim użytkowaniu ( mówię to z doświadczenia ). W środku znajdziemy 3 wkładki ze zdjęciami. Umieszczone są na kredowym papierze co także zasługuje na pochwałę. Wszystkie zdjęcia znajdujące się wewnątrz książki są czarno – białe, ale bynajmniej mi osobiście to nie przeszkadzało. Wszystkie wkładki są 8 stronnicowe i zawierają zdjęcia z różnych etapów działalności zespołu dzięki czemu dodatkowo podkreślają zmiany jakie przeszedł zespół podczas swojego istnienia. Każde zdjęcia opatrzone zostało dodatkowo opisem i komentarzem, pomaga to szczególnie tym, którzy zespołu nie znają lub też dopiero zaczynają z nim przygodę. Przeglądając książkę widać również, że tekst na stronach nie jest zbity. Na stronach jest dużo światła, marginesy są szerokie. Pomaga to w czytaniu, ale także powoduje uczucie, że książka została wydana porządnie, a nie jak najmniejszym nakładem sił i środków, byle więcej zarobić, to miłe ze strony wydawnictwa. Nad tekstem znajduje się żywa pagina. Na stronie z lewej umieszczony został tytuł książki, a na stronie z prawej tytuł rozdziału, pomaga to w orientacji, ale także najnormalniej w świecie dobrze wygląda i po raz kolejny daje wrażenie, że właściwie wydaliśmy pieniądze. Na początku każdego rozdziału znajdziemy pogrubiony numer rozdziału oraz jego tytuł. Czasami pojawiają się także mity krążące o zespole, przedstawione są w formie tez, które autor książki potwierdza lub też obala. Dzięki temu zabiegowi z góry wiemy o czym dokładnie będzie traktował rozdział i co w nim znajdziemy.
Treść książki, jak i jej wygląd nie pozostawia nic do życzenia. Pierwszym, bardzo dużym plusem tej pozycji jest brak autoryzacji, dzięki czemu nic nie zostało złagodzone, zmienione czy wycięte. Wszystko zostało na swoim miejscu tak jak napisał to autor. W książce dostajemy także całą masę wypowiedzi: muzyków, pracowników firm płytowych, przedstawicieli mediów, producentów, a także innych ludzi związanych w ten czy inny sposób z zespołem. Całą listę tych osób autor zawarł w „Źródłach i podziękowaniach” i zajmuje ona prawie dwie strony tekstu, więc pozwolę sobie wymienić tylko kilka z nich: Tom Araya ( Slayer ), Ian Gillan ( Deep Purple ), Flemming Rasmussen ( producent ) czy Ross Halfin ( fotograf, który robił sesje zdjęciowe zespołowi ). Sama książka stanowi ciekawe połączenie: suchych faktów oraz dat, recenzji płyt oraz utworów na nich zawartych ( napisanych przez autora książki ), a także ciekawostek, plotek oraz wypowiedzi innych na temat zespołu. Autor w swojej książce opisuje także czasy w jakich tworzył zespół, poznajemy nie tylko historię zespołu i przemian jakie towarzyszyły jemu, ale i muzyki ogólnie.
Dodatkowo otrzymujemy spis dyskografii zespołu ( albumy oraz single ), źródła on-line, z których korzystał autor oraz wstęp, którego autorem jest Tom Gabriel Fischer ( m.in. Celtic Frost ).
Podsumowując, solidna pozycja zarówno pod względem wizualnym jak i treściowym. Tradycyjnie wydana i ciekawie napisana. Warto.
*Przedmiotem mojej recenzji było wydanie pierwsze z roku 2004.

Przemysław Kalinski

Pierwsze co pomyślałem gdy zobaczyłem ten tytuł to fakt, że jest dość krótki jak na książkę traktującą o całej dekadzie w muzyce ( trochę ponad 300 stron ). Z zewnątrz książka prezentuje się nienajgorzej twarda oprawa i dobry papier, czyli można wnioskować, że powinno i w środku być dobrze, a nie do końca jest niestety. Pierwszy punkt przy, którym pomyślałem, że chyba nie będzie tak dobrze jak przy poprzedniej mojej przygodzie z tym wydawnictwem, to fakt ściśnięcia przedmowy i podziękowań na jednej stronie. Wygląda na to jakby ktoś oszczędzał miejsce, byle jak najmniej stron zajęła ta publikacja. Przy pierwszym przekartkowaniu w oczy rzuca się brak jakichkolwiek zdjęć czy ilustracji. NIC. Szybko też wyjaśniła się kwestia długości tego tytułu. Otóż zespoły, które zostały zawarte już w innych tomach ( m.in. Blues, Jazz czy Heavy Rock ) posiadają tylko odsyłacz do danych publikacji. Nie znalazłem także hasła takiego jak Metallica, widać jest to zbyt mało znany zespół ( choć Slayer już jest ;) jako odsyłacz oczywiście ). Co do doboru haseł, wydawnictwo nie ponosi tutaj żadnej winy, ponieważ hasła dobierał autor, ale jednak brak pewnych artystów może razić ( osobiście do tej pory znalazłem, a dokładniej nie znalazłem tylko Metalliki, ale jeżeli nie ma takiego hasła można przypuszczać, że jakieś braki jeszcze by się znalazły przy bliższym zapoznaniu ). Przeglądając tą książkę boli także brak wyróżnienia w jakiś sposób artystów naprawdę ważnych ( w tomie Blues były to np. zdjęcia na całą stronę przy ikonach muzyki, oraz mniejsze przy postaciach wybijających się ponad przeciętność, tutaj takowych brak, jak już pisałem wcześniej ). Nie znaczy to, że nie można znaleźć w tej publikacji plusów. Na końcu książki zamieszczona indeks nazwisk, co bardzo ułatwia życie. Umieszczono również przy albumach, zawartych w dyskografii umieszczonej przy konkretnym artyście, oceny. Są one wyrażane w postaci gwiazdek od 1 do 5. Kolejnym plusem są ( mimo wszystko ) duże pokłady wiedzy zawarte w książce. W ponad 300 stronnicowej książce zmieściło się wiele zespołów, pokrótce opisanych wraz z dołączoną dyskografią z ocenami poszczególnych albumów.

Ogólnie rzecz biorąc nie jest to pozycja zła, ale ceny umieszczonej z tyłu okładki, czyli 69 złoty nigdy bym nie dał. Osobiście nabyłem ją po promocyjnej cenie w jakimś sklepie z tanią książką za kilkanaście złoty i tyle jest warta, gdybym wydał więcej i zobaczył w środku odsyłacze do innych publikacji poczułbym się oszukany.
*Wydawca tłumaczy zamieszczanie tylko odsyłaczy tym, że wielu recenzentom nie podoba się fakt zamieszczania kilka razy tych samych artystów, ale osobiście odbieram to jako próbę zarobienia ( „Chcesz o nich przeczytać, kup inny tom serii”), powtarzane są tylko hasła zawarte wcześniej w tomie Lata 70., ponieważ jest on już niedostępny na rynku. Ocenę czy jest to uczciwy „kompromis” jak to nazwało wydawnictwo zostawiam czytelnikom.

Przemysław Kalinski

Rok 1950 – w miasteczku Guilford, w Anglii urodził się jeden z najbardziej znanych muzyków w kanonach rocka progresywnego, Mike Rutherford, współzałożyciel zespołu Genesis oraz lider formacji Mike & The Mechanics. Nagrał także dwa albumy solowe, firmowane swoim imieniem i nazwiskiem. Jest jednym z dwóch członków Genesis (drugim jest Tony Banks), który przetrwał przez wszystkie lata istnienia tego legendarnego zespołu. Grupy w której zwykle pełnił funkcję basisty i gitarzysty rytmicznego (na koncertach występował z charakterystycznym dwugryfowym instrumentem, co pozwalało na wykonywanie obu partii bez konieczności zmieniania sprzętu), podczas gdy funkcję gitarzysty prowadzącego pełnił Steve Hackett. Po jego odejściu w październiku 1977 roku Rutherford przejął też jego rolę. Jest także autorem tekstów oraz kompozytorem, udzielając się zarówno na płytach Genesis jak i swojego zespołu Mike & The Mechanics. Mike Rutherford w swej bogatej karierze muzyka rockowego osiągnął ogromny sukces komercyjny, bodaj jeden z największych wśród muzyków wywodzących się z tego kanonu. To z całą pewnością jedna z ważniejszych postaci nie tylko progresywnego, ale i ogólnie rockowego nurtu.

Rok 1951 – w miejscowości Wallsend, w Anglii urodził się Gordon Matthew Sumner, czyli słynny Sting, kompozytor, muzyk i wokalista zespołu The Police, znany także z bogatej kariery solowej. Na przełomie lat 70 i 80 był liderem i basistą The Police, zespołu, który wówczas bił rekordy popularności. Zdobył min 6 nagród Grammy. W połowie lat 80 skłóceni policjanci rozeszli się w swoje strony, a największą karierę zrobił właśnie Sting, nagrywając szereg znakomitych płyt oraz dziesiątki przebojów. Za każdym razem cechowała je pewna jakość, na którą składało się mnóstwo elementów, na których Sting opierał swoją muzykę. Były to min: jazz, soul, pop-rock oraz new-age. Obok muzyki artysta grywał także w filmach. Ponadto Sting bardzo aktywnie wspiera organizacje zajmujące się ochroną środowiska i akcjami humanitarnymi takie jak Amnesty International czy Fundacja Ochrony Lasów Tropikalnych. Jedna z żab odkryta w Kolumbii w uznaniu jego zasług została nazwana Dendropsophus stingi.

1. Passion
2. Back in the Spotlight
3. Ghosts
4. Not of this World
5. Comatose
6. If I Were the Wind
7. Freakshow
8. Empathy
9. This Green and Pleasant Land
10. Shane
11. Feeding Frenzy
12. Nostradamus
13. Last Man on Earth
14. Indigo
15. Prayer
16. Paintbox

Materiały dodatkowe:
- Interview with Nick Barrett
- "...Some of the Order"
- "...Some of the Chaos"

- Nick Barrett (guitars, vocals)
- Clive Nolan (keyboards, backing vocals)
- Peter Gee (guitar, bass, bass pedals, keyboards, backing vocals)
- Scott Higham (drums)

Rok 1967 – koncertem w Nowym Jorku zespół Pink Floyd rozpoczyna swoją pierwszą w historii trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych.

Rok 1967 – BBC rozpoczyna nadawanie słynnego Radio One.

Rok 1947 – w dzielnicy Londynu, Hackney urodził się Mark Feld, znany najbardziej jako Marc Bolan, frontman zespołu T.Rex., w którym grał także na gitarze oraz pisał teksty i muzykę. Przez wielu uważany bywa za twórcę glam rocka, uznawany jest jako jeden z jego najsłynniejszych przedstawicieli. Często bywa również kojarzony z protopunkiem i pop rockiem. We wczesnych latach 60 występował w wielu zespołach. Był zafascynowany rock n’roll’em i Elvisem Presleyem, Cliffem Richardem czy Chuckiem Berry. Wreszcie w latach 1967–77 roku tworzył pod pseudonimem Marc Bolan (skrót imienia i nazwiska Boba Dylana) by odnieść sukcesy z psychodelicznym zespołem Tyrannosaurus Rex, który w 1970 roku przekształcił swą nazwę na T. Rex. 16 września 1977 roku zginął śmiercią tragiczną w wyniku wypadku samochodowego.

Rok 1971 – zespół Yes rozpoczyna pierwszą trasę koncertową z Rickiem Wakemanem w roli nowego klawiszowca. Biegła on przez kluby Wielkiej Bryatnii.

Rok 1967 – w Haywards Heath, w Anglii urodził się Brett Lewis Anderson, wokalista i autor tekstów, znany jako członek zespołu Suede, z którym w 2010 roku ponownie powrócił na scenę. Zespół przez jakiś czas bowiem zawiesił swoją działalność. Anderson gra także w grupie The Tears. Obok śpiewu gra także na pianinie i gitarze.