1 komentarz

• 

  Trzecia płyta włoskiego Art and Illusion… Niewątpliwie najbardziej dopracowana płyta grupy. Ale czy to nie za mało, by powiedzieć o niej że jest dobra…? 15 utworów, 69 minut muzyki. Klasyczny neo-progres. Dla mnie – potwornie schematyczna i wręcz prymitywna, co mogło by być zaletą (np. nieśmiertelna jedynka Marillion – posłuchajcie „po latach” – szokujący prymitywizm, ale kompozycje się bronią) ale tu chyba jest to po prostu szczyt możliwości. Niby są fajne melodie, niby są jakieś solówki, niby coś się dzieje, są fajne fragmenty, ale wszystko to jakieś miałkie, czegoś tu brakuje… Żeby nie było że się tylko czepiam – są i jasne punkty tego wydawnictwa – fajne syntezatory i niezły bas. Ale czy to wystarczy? Płyta ewidentnie wzorowana na wczesnych Marillion i Genesis, wielkim fanom tego właśnie kierunku neo-proga może się nawet podobać, miłośnicy włoszczyzny zasadniczo też powinni ją poznać „z obowiązku”, ale wielbiciele Złotej Ery nie powinni jej dotykać nawet kijem… O amatorach prog-metalu nawet nie wspomnę… oczywiście jak zwykle moim, cholernie subiektywnym zdaniem…

  Aleksander Król wtorek, 02, kwiecień 2013 22:49 Link do komentarza