- Alberto Callegari / bass, mandoline, flute, backing vocals, keyboards, samplers moosheño
- Paolo Lisé / drums, percussion
- Barbara Martini / keyboards, harmonium, bandoneum, backing vocals
- Luca Sabia / vocals, guitars
WITH:
- Matteo Belmonti / bassoon (8)
- Elena Bensi / cello (8)
- Massimo Braghieri / electric piano (11)
- Marco Marandotti / keyboards (14)
Art and Illusion
Seasons
(1995, album studyjny)
1. Seven seasons (7:15)
2. From the edge of a rainbow... (4:26)
3. Still (2:55)
4. Reflections (2:53)
5. Late for nowhere (3:35)
6. Mist secret (1:56)
7. (Livin') borrowed time (5:20)
8. Voice of the snow (4:58)
9. Springtime again! (2:25)
10. Strange little baby (4:54)
11. Shadowspell (4:43)
12. I know what I like (4:13)
13. Nagual (5:20)
14. Hey Jack (a season of wars) (7:25)
15. ... to the rainbow's end (6:55)
Total Time: 69:13
2. From the edge of a rainbow... (4:26)
3. Still (2:55)
4. Reflections (2:53)
5. Late for nowhere (3:35)
6. Mist secret (1:56)
7. (Livin') borrowed time (5:20)
8. Voice of the snow (4:58)
9. Springtime again! (2:25)
10. Strange little baby (4:54)
11. Shadowspell (4:43)
12. I know what I like (4:13)
13. Nagual (5:20)
14. Hey Jack (a season of wars) (7:25)
15. ... to the rainbow's end (6:55)
Total Time: 69:13
Dział:
Art and Illusion
Rok wydania
1 komentarz
-
Link do komentarza
wtorek, 02 kwiecień 2013 22:49
napisane przez
Aleksander Król
Trzecia płyta włoskiego Art and Illusion… Niewątpliwie najbardziej dopracowana płyta grupy. Ale czy to nie za mało, by powiedzieć o niej że jest dobra…? 15 utworów, 69 minut muzyki. Klasyczny neo-progres. Dla mnie – potwornie schematyczna i wręcz prymitywna, co mogło by być zaletą (np. nieśmiertelna jedynka Marillion – posłuchajcie „po latach” – szokujący prymitywizm, ale kompozycje się bronią) ale tu chyba jest to po prostu szczyt możliwości. Niby są fajne melodie, niby są jakieś solówki, niby coś się dzieje, są fajne fragmenty, ale wszystko to jakieś miałkie, czegoś tu brakuje… Żeby nie było że się tylko czepiam – są i jasne punkty tego wydawnictwa – fajne syntezatory i niezły bas. Ale czy to wystarczy? Płyta ewidentnie wzorowana na wczesnych Marillion i Genesis, wielkim fanom tego właśnie kierunku neo-proga może się nawet podobać, miłośnicy włoszczyzny zasadniczo też powinni ją poznać „z obowiązku”, ale wielbiciele Złotej Ery nie powinni jej dotykać nawet kijem… O amatorach prog-metalu nawet nie wspomnę… oczywiście jak zwykle moim, cholernie subiektywnym zdaniem…
Zaloguj się, by skomentować