1 komentarz

• 

  King Crimson lat 90. według wielu opinii ma być bardziej zbliżony do tego z lat 70. niźli 80. Fakt, kolorowa trylogia (osobiście bardzo lubię) nie każdemu miłośnikowi prog rocka musi przypaść do gustu, natomiast lata 90... To już inny King Crimson. Dla początkującego słuchacza Król Karmazyn może być powalający wielością swoich wcieleń - od monumentalnych symfoniczno-rockowych utworów z melotronem jak "Epitaph" czy "In the Wake of Poseidon" po de facto art punkowy "Elephant Talk"... dołożyć jeszcze do tego tzw. okres wettonowski, można dostać niezłego pomieszania w mózgownicy, a jeszcze jak się okaże, że to jeden człowiek wszystko zrobił... Robert Fripp bardzo lubił eksperymentować ze stylistykami, przez co nie każdemu każdy jego utwór przypadnie. Album niniejszy stanowi właśnie jedną z ulubionych rozrywek tegoż pana, a mianowicie zespołowa improwizacja.
  
  King Crimson bardzo lubił improwizować, dla Frippa żywiołem był koncert, natomiast pracę w studiu uważał za przykry obowiązek. Koncertowe wersje poszczególnych utworów nieraz się bardzo różniły od studyjnych - wystarczy wziąć album Earthbound i wersje "Sailor's Tale" czy "Groon", aby się o tym przekonać. W okresie wettonowskim całe utwory powstawały jako zespołowe improwizacje... i to jest właśnie poziom ciężkości tego albumu. Takie smakołyki jak "Providence" czy "Ashburry" - tak zawieszone w przestrzeni między rockiem psychodelicznym, eksperymentalnym, jazzem a muzyką klasyczną.
  
  THRaKaTTaK ma podobny styl, lecz powstał już w zupełnie innej epoce. Słychać inspiracje metalem, ambientem i industrialem, antycypacja późniejszej działalności zespołu w ramach ProjeKcts i w latach dwutysięcznych. Ciężkie riffy gitarowe, w tle cyfrowo wygenerowany dźwięk smyczków z użyciem gitarowego syntezatora. Elektroniczna i akustyczna perkusja dosyć ostra, dodająca smaku. Album mógłby służyć z powodzeniem jako podkład pod film grozy, ma mroczny, klaustrofobiczny klimat, początkowo ciężko się w tej lawinie dźwięków odnaleźć, jednakże później już sama radość słuchania.
  
  Ten zbiór koncertowych improwizacji powinien zaciekawić przede wszystkim wielbicieli rockowej awangardy. Tych, którzy znają King Crimson tylko z kilku utworów na pewno zaskoczy... choć takich nie ciężko zaskoczyć. Gratka również dla miłośników sceny Canterburry, tylko brzmienie nowocześniejsze i bardziej współczesne. Polecam każdemu, kto chce się zderzyć z czymś nowatorskim i twórczym, kto lubi wyzwania. Bardzo ciekawa kombinacja... a pośród biedy intelektualnej współczesnego, zglajszachtowanego rocka światełko w tunelu.
  
  Widziałem kiedyś, jak w jednym rankingu został uznany za najbardziej niesłuchalny album roku. Twórcy tego zestawienia widocznie nie zetknęli się nigdy ani ze sceną Canterburry ani Henry Cow, współtwórcą ruchu Rock in Opposition - po prostu brak pojęcia o sztuce awangardowej. Jeśli uznali go za brzydki, to turpizm też jest pewnym środkiem wyrazu; swoją drogą, co by powiedzieli na Trout Mask Replica? A sztuka ma wyzwalać emocje. Nawet przez brzydotę można dotrzeć... choć ten album zupełnie z innej półki niż ad hoc wymieniony Captain Beefheart.
  
  5 gwiazdek to za mało.

  Edwin Sieredziński wtorek, 22, kwiecień 2014 19:42 Link do komentarza