1 komentarz

• 

  Supersister… Dziwna nazwa, dziwny zespół… Ale granie znakomite. Mocno w kierunku sceny Canterbury. Debiut z 1970 roku to jedna z najlepszych płyt tego typu na świecie, a w Tuliplandii na pewno najlepsza. Grupa przedstawiła muzykę będącą syntezą stylistyki wczesnych Soft Machine, Caravan, Jethro Tull i… Mothers Of Invention. Na tamte lata to była to absolutna progresywna czołówka Europy ! Dziś też słucha się tego znakomicie, a nowa edycja debiutanckiego albumu została rozszerzona o niezwykle trudne do zdobycia 4 nagrania z najwcześniejszych singli. Płyta jest zaskakująco „współczesna” i świeża, prawie nic nie wskazuje na podeszły wiek (43 lata).
  10 utworów, 36 minut muzyki ( z bonusami 14 utworów i 47,5 minuty…). Muzyki, w której w bardzo inteligentny sposób miesza „swoje” wizje z holenderskim humorem i stricte progresywnym graniem. Wspaniały flet, saksofon i Hammond natychmiast budzą skojarzenia z Caravanem, ale cała reszta (również kompozycje ) są zdecydowanie cięższego kalibru – bardziej progresywne. Mnie ta płyta zachwyciła – polecam ją oczywiście przede wszystkim amatorom Canterbury, ale równocześnie uważam, że powinna się podobać każdemu wielbicielowi starego, zakurzonego i lekko zapomnianego proga. oczywiście jak zwykle moim, cholernie subiektywnym zdaniem…

  Aleksander Król niedziela, 07, kwiecień 2013 15:08 Link do komentarza