Hatfield and the North

Nazwę zespołu wymyślił Mike Patto - wokalista i pianista, założyciel grupy Patto. Za pomysł posłużył mu napis na tablicach drogowych, na które można natknąć się, jadąc autostradą z Londynu do miasteczka Hatfield i dalej na Północ. Hatfield And The North powstał w Londynie w 1972 roku. Początkowo tworzyli go: Richard Sinclair ( śpiew, bas ), Phil Miller ( śpiew, gitara ), Steve Miller ( instrumenty klawiszowe ) i Pip Pyle ( perkusja ). W październiku 1972 Steve'a Millera zastąpił David Sinclair, który z kolei ustąpił miejsca Dave'owi Stewartowi. 1.03.1974 grupa wydała swoją pierwszą płytę noszącą mało wyszukany tytuł, czyli po prostu " Hatfield And The North ". W jej nagraniu wzieli udział jeszcze: trio wokalne Northettes ( Amanda Parsons, Barbara Gaskin, Ann Rosenthal ), Robert Wyatt ( śpiew ), Geoff Leigh ( saksofon, flet ), Jeremy Baines ( pixiephone ). 7.03.1975 to dzień wydania drugiej płyty zespołu, zatytułowanej " The Rotter's Club ", przy której pracowali dodatkowo : trio Northettes, Jimmy Hastings ( flet, saksofon ), Mont Campbell ( waltornia ), Lindsay Cooper ( obój, fagot ) i Tim Hodginson ( klarnet ). Z powodu problemów rodzinnych Richarda Sinclaira w czerwcu 1975 muzycy rozwiązali Hatfield And The North. W marcu 1990 zespół powrócił na kilka tygodni w składzie : Phil Miller, Richard Sinclair, Pip Pyle i Sophia Domancich ( instrumenty klawiszowe ). Pamiątką tej reaktywacji jest wydana w 1993 roku płyta " Live " zawierająca zapis koncertu grupy z 30.03.1990. Warto również wiedzieć, że w 1977 ukazała się kompilacja " Afters ", na którą złożyła się muzyka z obu płyt studyjnych i nagrania koncertowe z lat 1974 - 75. W 1990 ukazały się reedycje obu płyt studyjnych na CD. Muzyka Hatfield And The North to połączenia rocka i jazzu, z dużą ilością improwizacji, eksperymentami wokalnymi, aurą tajemniczości i ładnymi melodiami.

Krzysztof Michalczewski

Swego czasu na Esensji ukazał się wykaz rzekomo najdziwniejszych płyt… Skomentowane przez Edwin Sieredziński
Radio Gnome Invisible Vol. 1 - Flying Teapot (Gong)
Po przerobieniu King Crimson lat siedemdziesiątych szybko natrafia się na… Skomentowane przez Edwin Sieredziński
Third (Soft Machine, The)
Scena Canterbury należy do mniej spopularyzowanych obszarów w progresywno-rockowym świecie.… Skomentowane przez Edwin Sieredziński
Camembert Electrique (Gong)
Nawiązania do stylu grup z Canterbury są obecne w twórczości… Skomentowane przez Krzysztof Pabis
Burden Of Proof (Soft Machine Legacy)
Nie jestem pewien czy mogę sam siebie określić jako wielkiego… Skomentowane przez Krzysztof Pabis
Grides (Soft Machine, The)
Supersister… Dziwna nazwa, dziwny zespół… Ale granie znakomite. Mocno w… Skomentowane przez Aleksander Król
Present From Nancy (Supersister)
Beligijski zespół Cos często wrzucany jest do jednej przegródki z… Skomentowane przez Krzysztof Pabis
Viva Boma (Cos)
Quiet Sun to kolejny projekt z kręgu Sceny z Canterbury,… Skomentowane przez Krzysztof Pabis
Mainstream (Quiet Sun)
Ta płyta to zapis najlepszych lat Steve'a. W końcówce lat… Skomentowane przez Konrad Niemiec
Live Herald (Hillage, Steve)
Zespół po odejściu Roberta Wyatta (1971) w zasadzie zupełnie utracił… Skomentowane przez alek filipowski
Six (Soft Machine, The)

Hatfield and the North

The Rotters' Club

Hatfield and the North

Albumy wg lat

Recenzje Scena Canterbury

Komentarze