Delivery

Ta brytyjska grupa powstała w 1966 roku w Sawbridgeworth w hrabstwie Essex. Początkowo nosiła nazwę Brunos Blues Band, następnie Steve Miller's Delivery, aż w końcu w 1969 roku przybrała miano Delivery. Utworzyli ją: Steve Miller ( fortepian ), Phil Miller ( gitara ) i Philip ( Pip ) Pyle ( perkusja ). Pierwszy skład zespołu dopełnili: Dez Fisher ( śpiew ) i Jack Monck ( bas ). Rok 1968 to czas zmian w składzie osobowym grupy - Deza zastąpił Simon Leigh ( śpiew ) i na krótko pojawia się w niej Lol Coxhill ( saksofony ). W 1969 miejsce Simona zajmuje Carol Grimes ( śpiew, instrumenty perkusyjne , wcześniej w Babylon ), a w miejsce Moncka przychodzi Roy Babbington ( bas ). W kwietniu 1970 Carol, Steve, Phil, Roy i Pipe nagrywają swoją jedyną dużą płytę zatytułowaną " Fools Meeting ". Gościnnie zagrał na niej na Lol, gdyż już wtedy był on związany z The Whole World Kevina Ayersa. Album ten ukazał się na rynku w listopadzie 1970, opisany przez wytwórnię jako dzieło Carol Grimes And Delivery. Kompaktową edycję tej płyty ( 1999 ) opisano już prawidłowo, jako Delivery. W styczniu 1971 Pyle przechodzi do zespołu Gong, a marcu odchodzi Carol. Nieco później Steve nawiązuje współpracę z Caravan ( " Waterloo Lily " ). Na krótko Delivery przestaje istnieć, by odrodzić się w lipcu 1971 w składzie: Phil, Steve, Pip i Richard Sinclair ( bas, Caravan ). I ten zestaw muzyków nie przetrwał próby czasu - Steve' a zastępuje David Sinclair ( instrumenty klawiszowe, Caravan ) i z Delivery wyłania się w ten sposób Hatfield And The North. Delivery reaktywuje się raz jeszcze w 1973 roku na jeden koncert dla BBC.

Phila Millera spotkamy póżniej w Hatfield And The North, Matching Mole, National Health i Cahoots, Pip Pyle będzie występował w Gongu, Hatfield And The North, National Health i Equipe Out. Roy Babbington zwiąże się z Soft Machine i następnie BBC Jazz Orchestra. Carol Grimes nagra płytę " Old Hat " z Uncle Dog i wyda dwa solowe albumy " Warm Blood " i " Carol Grimes ". Steve Miller zmarł w 1998 roku.

Na " Fools Meeting " złożyły się improwizowane kompozycje z pogranicza bluesa, jazzu i rocka, znałazł się wśród nich utwór autorstwa Keitha Jarretta " Is It Really The same " . Płytę promował singiel " Harry Lucky / Home Made Ruin ".

Krzysztof Michalczewski

Swego czasu na Esensji ukazał się wykaz rzekomo najdziwniejszych płyt… Skomentowane przez Edwin Sieredziński
Radio Gnome Invisible Vol. 1 - Flying Teapot (Gong)
Po przerobieniu King Crimson lat siedemdziesiątych szybko natrafia się na… Skomentowane przez Edwin Sieredziński
Third (Soft Machine, The)
Scena Canterbury należy do mniej spopularyzowanych obszarów w progresywno-rockowym świecie.… Skomentowane przez Edwin Sieredziński
Camembert Electrique (Gong)
Nawiązania do stylu grup z Canterbury są obecne w twórczości… Skomentowane przez Krzysztof Pabis
Burden Of Proof (Soft Machine Legacy)
Nie jestem pewien czy mogę sam siebie określić jako wielkiego… Skomentowane przez Krzysztof Pabis
Grides (Soft Machine, The)
Supersister… Dziwna nazwa, dziwny zespół… Ale granie znakomite. Mocno w… Skomentowane przez Aleksander Król
Present From Nancy (Supersister)
Beligijski zespół Cos często wrzucany jest do jednej przegródki z… Skomentowane przez Krzysztof Pabis
Viva Boma (Cos)
Quiet Sun to kolejny projekt z kręgu Sceny z Canterbury,… Skomentowane przez Krzysztof Pabis
Mainstream (Quiet Sun)
Ta płyta to zapis najlepszych lat Steve'a. W końcówce lat… Skomentowane przez Konrad Niemiec
Live Herald (Hillage, Steve)
Zespół po odejściu Roberta Wyatta (1971) w zasadzie zupełnie utracił… Skomentowane przez alek filipowski
Six (Soft Machine, The)

Delivery

Fools Meeting

Albumy wg lat

Recenzje Scena Canterbury

Komentarze