{mosimage} Kiedy ostatnio relacjonowałem koncert z Andergrantu, podparłem się cytatem z piosenki Andrzeja Boguckiego. I, kurczę, znów się podeprę. Słowami tej samej piosenki. Bo spodziewałem się, że z takim zestawem zespołów jak: Tides From Nebula, Thesis i Forma publikę czeka spokojne, jesienne kołysanie. Nawet tej żywiołowej formie zdarzają się przecież transowe boolowskie odjazdy. A tu jednak okazuje się, że jesień jest piękna, bogata, bardzo urozmaicona i pełna kolorów. Trójka wykonawców zapewniła bardzo ciekawy płodozmian.

01. Before the Lamia - 2:08
02. The Lamia - 7:22
03. Starship Trooper - 10:27
04. World of Adventures - 9:47
05. Assassing - 7:06
06. Gravitá 9.81 - 2:25
07. Jerusalem - 2:44
08. Dogs - 11:49
09. The Promise - 8:09

Bonusowe utwory na wydaniu CD z 2011:
10. ...Zap - 0:10
11. Resistor: Stranger - 3:52
12. Costa & Mariotti: Blood Sacrifice - 4:52
13. Roz Vitalis: Asylum - 4:06
14. Contrarian: Prisoner of the World - 2:55

Czas całkowity - 77:52

- Steve Unruh - lead - (2,5,7,8) & backing vocals, acoustic guitar - (8,9), flute - (2,3), violin - (4,6,9)
- Marco Bernard - bass
- Kimmo Pörsti - drums, keyboards - (9)

oraz:
- Jon Davison - vocals - (3,8)
- Roine Stolt - guitar - (2,8)
- Akos Bogáti-Bokor - acoustic - (3) & electric - (3,5), guitars, vocals
- Thomas Berglund - guitar - (9)
- Srdjan Brankovic - guitar - (7)
- Jaan Jaanson - guitar - (4)
- David Myers - grand piano - (1,2)
- Stefano Vicarelli - keyboards - (2,6)
- Richard Marichal - keyboards - (3-5)
- Guy Le Blanc - keyboards - (8)
- Eduardo García Salueña - keyboards - (7)
- Juha Sipilä - keyboards - (9)
- Alfio Costa - Mellotron - (9)
- Risto Salmi - saxophone - (4,6,8,9)
- Esa Lehtinen - flute - (9)
- Anita Aronen - bowed harp - (9)
- Elina Sipilä - cello - (9)
- Tommi Varjola - lute - (9)
- Zoltán Kolumbán - bass - (3)
- Jan-Olof Strandberg - bass - (4,9)
- Michael Manring - bass - (8)
- Jonas Reingold - bass - (4)
- Virginia Splendore - Chapman stick - (9)
- Resistor - (11)
- Alfio Costa & Guglielmo Mariotti - (12)
- Roz Vitalis - (13)
- Contrarian - (14)

Kiedy jedni za ś.p. Andrzejem Boguckim wciąż powtarzają, że im szkoda lata, inni – w tym niżej podpisani -  potrafią docenić uroki jesieni. Duże festiwale na powietrzu piękne są i basta, ale i kameralne koncerty w lokalnych klubach też mają swój urok. Nie mniejszy – po prostu odmienny. Mniejsza publiczność – to dla zespołu szansa na bliższy kontakt ze słuchaczami. Z nadzieją na takie właśnie ciepłe, przyjacielskie spotkanie z dobrą kapelą wybraliśmy się do Nowego Andergrantu, którego sala koncertowa – zaznaczmy – została od naszej poprzedniej tam bytności ( a bywamy regularnie) dość znacznie odmieniona. Wystrój jakiś taki bogatszy… A i scenę przesunięto w inne miejsce, przez co wreszcie skończyły się problemy z widocznością z odległych kątów.  Z przykrością jednak musimy stwierdzić, że tym razem nie było tłumu, choć i o frekwencyjnej porażce trudno mówić, przynajmniej w olsztyńskich realiach. Kilkadziesiąt osób, które dokładnie wiedziały czego oczekiwać od wykonawców, choć nawet personel Anderu zdawał się nie wiedzieć kto zacz Dikanda.

01. Glitterball - 4:30
02. Guernica - 7:03
03. Breathe - 4:23
04. Turn the Tide - 6:21
05. Book of Dreams - 7:35
06. Reflections - 2:08
07. Raw - 4:15
08. The Beginning of the End - 4:40
09. Red - 9:04

Czas całkowity - 49:39

- Christina Booth - wokal
- Chris Fry - gitary
- Rob Reed - instrumenty klawiszowe, gitara basowa, gitara

goście:
- Kieran Bailey - perkusja
- Martin Rossert - gitary

{mosimage}Jakiś czas temu, przeprowadziłem się z Łodzi do Inowrocławia. Zainteresowani wiedzą dokładnie kto był przyczyną mojego wyjazdu. Znalazłem się nagle w nowym środowisku, nie mając kompletnie żadnych znajomych osób. Dość szybko okazało się jednak, że przybycie na Kujawy to był dobry wybór. Duża ilość  miast, a w każdym z nich  dzieje się sporo ciekawych rzeczy mających związek z moim ulubionym progresem. Inowrocław, Bydgoszcz, Toruń, Konin, Gniewkowo – właściwie co tydzień można wybrać się na jakiś ciekawy i interesujący koncert czy festiwal. Zacząłem więc jeździć. Powoli okazało się, że na każdej z imprez można spotkać  grono tych samych osób. Tak poznałem Ryszarda, Adama, Sławka, Janusza i Roberta. Grono moich znajomych na Kujawach sukcesywnie się rozrasta, ale w lipcu dotarła do mnie  wstrząsająca wiadomość. Robert Roszak powszechnie znany jako Ro-Ro, nie żyje.

Szok i przygnębienie, smutek i ból.  Zacząłem przywoływać w pamięci obrazy moich spotkań z Ro-Ro. Pierwszy raz widziałem go na koncercie Retrospective w klubie Oskard w Koninie. Od znajomych dowiedziałem się, że to właśnie Robert jest odpowiedzialny za to, że w Oskardzie dzieje się tyle wspaniałych progresywnych imprez.