1 komentarz

• 

  Amerykańska legenda awangardowego rocka powraca. Grupa Thinking Plague przyzwyczaiła swoich słuchaczy do tego, że na ich kolejne albumy czeka się bardzo długo. Gdyby dwa pierwsze z nich, wydawane na kasetach w totalnym podziemiu uznać za dzieła niepełnoprawne wówczas Thinking Plague nagrywałoby dokładnie jedną płytę w każdej kolejnej dekadzie.
  
  Na Decline and Fall musieliśmy czekać całe 9 lat. Ale już po pierwszych dźwiękach słychać, że było warto. Znajdziemy tutaj avant-prog z najwyższej półki. Zespół błyskotliwie rozgrywa budowane przez siebie napięcie między konwencjonalnym rockiem, a muzyka kameralną i awangardą tworząc nietuzinkową tych muzycznych idei syntezę. Przypomina to pod wieloma względami wczesne Henry Cow, przy czym styl Thinking Plague zakłada znacznie mocniejsze brzmienie, sekcję rytmiczną z pogranicza metalu i funku (i jazzu i awangardy i tak naprawdę wszystkiego innego, niemniej jednak mocne brzmienie i specyficzny puls odróżnia ich od wielkich poprzedników), a także charakterystyczne dla współczesnego avant-proga mocne gitary. Niewątpliwym atutem jest bardzo specyficzny wokal Elaine Di Falco, który jest jakby skrzyżowaniem Elizabeth Fraser z Dagmar Krause.
  
  Grupa odeszła od niezwykle poważnego, niemal Braxtonowskiego grania, z płyt poprzednich. Poniekąd jest to powrót do stylistyki z ich najwybitniejszego jak dotąd albumu In This Life (1989). Chociaż na dobrą sprawę jest to rzecz, całkiem inna, przesiąknięta duchem współczesności, bliska wszystkiemu temu, co się obecnie w avant-progu dzieje. Przy czym oczywiście - jak to giganci mają w zwyczaju - bije niemal całą konkurencję na głowę. W zasadzie mógłbym narzekać, że rolą takich zespołów jak Thinking Plague jest wyznaczanie trendów, a nie dostosowywanie się do nich, jednak w tym wypadku zrzędzić nie zamierzam. Mam bowiem poczucie, że Amerykanie postawili się w pozycji belfra, który przegląda pracę swych uczniów poprawiając na czerwono wszystkie błędy. Bo tym właśnie jest dla mnie Decline and Fall - zbiorem genialnych wytycznych, jak powinien brzmieć nowoczesny avant-prog, żeby, skoro już nie sposób porażać nowatorstwem, porażał przynajmniej jakością.
  
  Decline and Fall, choć jest płytą słabszą od trzech poprzednich i tak rozkłada słuchacza na łopatki. W zestawieniu z nią niemal wszystkie tegoroczne wydawnictwa, które znam są - o takie małe! Thinking Plague zwyczajnie przyszedł po dziewięciu latach i rozstawił wszystkich po kątach. Grupa po raz kolejny potwierdziła swoją wielkość i przypomniała o swojej pozycji w awangardowej niszy. Drodzy moi - jeżeli macie ochotę na autentycznie wspaniałą, współczesną awangardę zapraszam do Decline and Fall. Póki co jest to najlepszy album w swoich nurcie A.D. 2012 i szczerzę wątpię, żeby do końca roku cokolwiek się zmieniło.
  
  Absolutna rewelacja!

  Bartosz Michalewski czwartek, 30, sierpień 2012 21:31 Link do komentarza