1 komentarz

• 

  Mówią, że podobno do trzech razy sztuka. Być może dopiero trzeci poważny projekt ma szanse powodzenia. Zbyt wiele czynników na to wpływa, by móc to jednoznacznie ocenić. Wiem tylko, że recenzuję debiutancką płytę zespołu The Third Project i mam ogromną nadzieję, że nie skończy się na jednym albumie. Potencjał jest duży, więc warto byłoby go wykorzystać. O co tu chodzi?
  Przede wszystkim, słychać, że mamy do czynienia z doświadczonymi i wytrawnymi muzykami. A jeśli nie, to są bardzo utalentowani. Zespół ma mocno wyrobiony, charakterystyczny styl, która zawiera w sobie elementy wielu różnych gatunków, doskonale zestawionych ze sobą. Podstawą kompozycji są skomplikowane, gęste rytmy, które przywodzą na myśl King Crimson. Aranżacyjnie są one obudowane na różne sposoby. Muzycy czerpią część inspiracji ewidentnie z nieśmiertelnego rocka neoprogresywnego (klawisze w „Appointment In Samara”) czy Genesis z okresu, gdy Phil Collins sięgnął po mikrofon, czyli dźwięków bez których neoprog być może nigdy by nie powstał (piękne, balladowe „Tears In The Rain”, początek „Ember Stones”). W grze gitar zdarzają się bluesrockowe inklinacje („A Letter Home”) oraz wycieczki w rejony okupywane zwykle przez Pana Vaia lub Pana Satrianiego (solo w utworze tytułowym, dynamiczne granie w „Beirut Blues”). Na albumie nie brakuje też spokojnego, rozmarzonego grania, a to na brytyjską modłę w „The Sea of Slaves”, który robi się w dalszej części bardzo dynamiczny i szalony w rockowy sposób lub w „genesisowych” balladach (też brytyjskich zresztą), o których już wspominałem. Muzycy pozwolili sobie też na zupełne dziwolągi, które brzmią równie dobrze wyrwane z kontekstu, co jako część albumu. Pierwszy z nich to pełen etnicznych dźwięków „Following The River”, który z tym nerwowym wokalem mogłoby nagrać kiedyś Jane’s Addiction. Drugi to „primusowo” połamany „Hate Love Lust Pride & The Other Marketing Stories”. Poza dużym eklektyzmem, co już chyba udowodniłem w tym akapicie, zespół wyróżnia specyficzny, ale brzmiący zdecydowanie głos Cezarego Jastrzębskiego oraz zastosowanie różnych, dziwnych instrumentów (bouzouki, oud, dulcimer).
  Choć to wszystko, co opisałem, może brzmieć przytłaczająco, muzycy The Third Project potrafią okiełznać ten cały misz-masz i stworzyć z niego przekonującą propozycję. Trochę się obawiam, że materiał może okazać się zbyt skomplikowany dla standardowego zjadacza progresywnego chleba, ale jestem przekonany, że każdy progowy snob będzie zachwycony, że wreszcie powstało coś, co odpowiada jego wysublimowanym gustom. A tak poważnie, już dawno nie słyszałem tak dopracowanego i konsekwentnego albumu, na którym każdy element jest niezwykle dopieszczony, ale bez przerostu formy nad treścią. Do tego materiału nie trzeba się przekonywać po wielu żmudnych przesłuchaniach. „When Remembrance Becomes A Thing” powinno przemówić do Was od początku, a później po prostu będziecie mieć czas na odkrywanie kolejnych, poukrywanych w wielu różnych miejscach dźwięków. Zdecydowanie polecam!
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński piątek, 02, sierpień 2019 23:35 Link do komentarza