1 komentarz

• 

  Quiet Sirens to nieco zwariowana art rockowa ekipa z Warszawy, która w maju wydała swoją debiutancką płytę, zatytułowaną "The Story of No Reverse". Żeby nie iść na łatwiznę zespół rozpoczął swoją przygodę fonograficzną od rozbudowanego albumu konceptualnego, będącego podróżą...no właśnie gdzie? O tym najlepiej przekonać się samemu, zresztą całość ma mocno metafizyczny wymiar (i tworzące odpowiedni nastrój interludia).
  Ciężko jest jednoznacznie zaklasyfikować muzykę uprawianą przez Quiet Sirens, co moim zdaniem jest jednym z najmocniejszych atutów zespołu. Nie jest to typowy rock progresywny, ba, generalnie nie znajdziemy tu zbyt wiele z tego gatunku, ale podejście muzyków do kompozycji jest swobodne i eklektyczne, co może się spodobać fanom prog rocka. Część utworów ma w sobie mnóstwo rockowego luzu i nonszalancji godnej Queens of the Stone Age (zwłaszcza pierwsza połowa - "Road With No Reverse", "Sophisticated Goodbye" czy "Sheet Show", ale później także w mocnym, przesterowanym "Like Robots Do..."). Zresztą, maniera wokalisty mocno przypomina z jednej strony Josha Homme, z drugiej czasem "przebija się" David Gahan, ale ciężko dopatrzeć się w twórczości Quiet Sirens inspiracji Depeche Mode. Mocnym akcentem jest często obecny saksofon choćby w "Windmills and Feathers", "Sophisticated Goodbye" czy jednym z największych przebojów na płycie - "Last Dance". Inny klimat wprowadzają bardziej stonowany, może lekko bluesowy (jakby go obrać z kilku ozdobników) "Quench", nieco zadumany, ale ostatecznie równie zakręcony "Run In Circles" (powraca saksofon) czy intymny, soulowy "Music Alive". Pod koniec albumu pojawia się drugi, choć mniej oczywisty hit - "Get The Hell Out" z porywającym refrenem, a zamykający całość, przestrzenny, nieco odrealniony "Limbo" wymusza pytanie, czy to wszystko wydarzyło się naprawdę.
  "The Story of No Reverse" to przedziwna, ale wciągająca i przebojowa płyta. Ciekawa propozycja dla osób szukających w rocku czegoś nietuzinkowego, ale przemyślanego i strawnego. Jak jeszcze uda się muzykom bardziej odciąć swoje inspiracje, by nie były aż tak oczywiste, to już w ogóle będzie super.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński wtorek, 03, wrzesień 2024 20:31 Link do komentarza