1 komentarz

• 

  Pewnego pięknego dnia wpadł do mnie przyjaciel na słuchanie i kopanie w kolumny i przyniósł płytę. Mówi: kupiłem i posłuchałem - powali Cię. A ja to raczej trudny jestem jeśli chodzi o przekonywanie, a już do nowej muzyki to kompletnie wołami zaciągać...
  
  Więc... Tak, to była nowa muzyka lecz w znakomitym starym, ale nie do końca, stylu. Totalnie pokręcone metrum i rytmy, dwóch wspaniałych gitarzystów, odjechany basista i sprawny pałker. A do tego kapitalne kompozycje - pokręcone, trudne, inteligentne - słowem duża inspiracja Frankiem Zappą. Więcej - ta kapela występowała na Zappanaliach, więc to o czymś świadczy.
  
  A ta płyta rzeczywiście mnie przygwoździła. Drugi utwór to majstersztyk kompozycji. Trzeci to wspaniała opowieść o zmiennym tempie i nastrojach. Reszta to dopełnienie. Utwór piąty, siódmy, ósmy i dziewiąty - msza muzyczna do słuchania na kolanach! I to kilkakrotnego!!!
  
  Najważniejsze jest to, że we współczesnej muzyce są jeszcze ludzie którzy umieją grać, nie samplują i nie walą smętnych kawałków o smrodzie ulicy i wyalienowaniu, a mają wykształcenie muzyczne i grają z potrzeby serca. To nie jest muzyka ulicy - to wyrafinowana poezja dźwięków, rytmów i partii solowych. Znakomita muzyka progresywna, trudna do rytmicznego zatupania i zastukania. A przez to niejednoznaczna, nieprzewidywalna i nie pisana w konwencji Zwrotka-Refren.
  
  Polecam wszystkim progrockowcom! Musicie to poznać! Wszak Szwedzi umieją!!!
  Ocena - 11 na 10!

  Konrad Niemiec poniedziałek, 20, luty 2012 20:50 Link do komentarza