1 komentarz

• 

  Jest jeszcze nadzieja na prawdziwie art rockowe granie w Polsce. Jego narodzenie dokonuje się na naszych oczach za sprawą garstki zespołów, prawdziwych kapel, grających koncerty, nagrywających albumy i demówki, próbujących się w za ciasnych piwnicach.
  
  Wisdom - zapamiętajcie dobrze tę nazwę. W niezbyt odległym czasie powinno być o nich głośno. Ten dość młody stażem zespół z Bielska Białej na swoim drugim demie o nazwie Schackleton's Dream dał taki popis umiejętności i progresywnego myślenia, że momentami aż dech zapiera.
  
  Demówka to tylko taki sygnał "Hej! Jesteśmy tu!" dla wytwórni i mała rzecz dla fanów, których przybywa po każdym koncercie. Nie ma więc sensu rozpisywać się na temat wydania Schacleton's Dream, gdyż to zwykle D.I.Y, czyli "zrób to sam". CDR i kserowana okładka w slimie. Nie to jednak jest ważne.
  
  Muzyka, którą wykonuje ta czwórka chłopaków to prawdziwie piękna mieszanka rocka symfonicznego, art rocka oraz psychodelii spod znaku Pink Floyd circa 1972. Demo zawiera siedem utworów, trwających łącznie równe czterdzieści pięć minut. Niby to dużo jak na płytkę demonstracyjną, ale dwa utwory na tym wydawnictwie to koncertowe bonusy a jeden to cover Breathe Floydow. Tak więc teoretycznie rzecz biorąc mamy tu tak naprawdę cztery numery, na których powinniśmy się skupić.
  
  Każdy z utworów jest niezwykle rozbudowany, przemyślany i zwarty. Od razu zwraca uwagę świetne brzmienie (choć materiał był nagrywany na tak zwaną setkę, czyli na żywo i bez dogrywek) oraz partie gitar i klawiszy. Jeśli chodzi o te pierwsze, to jest to iście Gilmourowskie granie. Ale nie takie solówkowe, które każdy niemal stara się dziś naśladować. Kuba Zuber gra w stylu Gilmoura sprzed okresu Wish You Were Here.Wtóruje mu w tym Paweł Biliński, który wydobywa z klawiszy raz brzmienie rodem z Dark Side Of The Moon innym z Close To The Edge, a jeszcze innym z Foxtrot.
  I właśnie gdzieś na szlaku miedzy psychodelicznymi dokonaniami Pink Floyd, a symfonicznym Yes lokuje się twórczość Wisdom, choć nie oznacza to, że grupa nie bada też innych rejonów muzycznych.
  
  W numerze Złodziej czasu słychać troszkę bluesowych elementów rodem z Dżemu. Podobnie ma się sytuacja z Midnight Lovers, którego wykonanie koncertowe możemy usłyszeć na samym końcu dema. Najlepiej jednak bronią się Schacleton's Dream, Psychopatia oraz Are You Weird, które są najbardziej interesujące z perspektywy słuchacza progresu. Bo choć Złodziej czasu też jest świetnym nagraniem, a i Breathe zasługuje na oklaski, to minusem w nich jest dla mnie wokal. O ile do muzyki Pink Floyd mocny głos Jakuba zwyczajnie nie pasuje (ale ma do tego prawo, bo to w końcu cover) to w przypadku Złodzieja czasu efekt psuje śpiew w naszym ojczystym języku. Nie każdy oczywiście odbierze to w podobny do mojego sposób, ja jednak nie jestem zwolennikiem polskiego w progu. Na osobną pochwałę zasługuje sekcja rytmiczna, która pokazała się tu z najlepszej strony. Sam wiem, jak trudno się nie pomylić grając rock progresywny na żywo :)
  
  Widzę ogromną przyszłość przed Wisdom. Biją na głowę trzy czwarte wydawanych obecnie progresywnych kapel w Polsce. Mało który zespół gra dziś z takim polotem, zaangażowaniem i finezją. Brawo Panowie i oby tak dalej. Z niecierpliwością czekam na pełną płytę.
  
  Miałem nie stawiać oceny, ale tak żeby formalności stało się zadość...
  
  Jak na demo - 5/5

  Rafał Ziemba sobota, 25, wrzesień 2010 14:50 Link do komentarza