1 komentarz

• 

  Wakacje roku 2008 dobiegły końca. Skończył się czas długich zarwanych nocy przy ognisku, gdzieś w leśnym zagajniku, czy wyczerpujących spacerów po Świętokrzyskich pagórkach. Powoli nastaje jesień...Czas wrócić do roboty! W najbliższym czasie chciałbym przedstawić parę płyt, które podczas tegorocznego odpoczynku poznałem, bądź odnalazłem na nowo. Do tych drugich należy mało znana kompilacja nagrań niemieckiego Popol Vuh pod tytułem Tantric Songs.
  
  Florian Fricke, mózg monachijskiej formacji, nie dość, że z Amon Duul, Can, czy Ash Ra Tempel rozwinął krautrocka, to w dodatku Popol Vuh praktycznie od trzeciej, szeroko znanej, płyty Hosianna Mantra uznawany był za kapelę można rzec psychodelicznie uduchowioną, której echa słychać po dziś dzień w dokonaniach takich zespołów jak japoński Ghost, czy wreszcie amerykanskie kapele z Six Organs of Admittance, Pelt, czy Primordial Undermind na czele. Wtedy to (rok 1972) Fricke odszedł od moogowskiej elektroniki, której aż nadto było w niemieckiej muzyce za sprawą m.in. Tangerine Dream, czy Kraftwerk, na rzecz muzyki akustycznej z fortepianem i instrumentami azjatyckimi na głównym planie.
  
  I właśnie podsumowaniem tego okresu jest wydana w 1981 roku Tantric Songs. Album, a może raczej składanka nagrań, jest bardzo dziwny, mistyczny i psychodeliczny, o czym przekonujemy sie juz na samym początku - po pierwszych dwóch, bardzo krótkich mantrach z wchodzącymi stopniowo delikatnymi pasażami fortepianowymi.
  
  'Angel Of The Air Part One' to istny miód dla uszu! Piękna powolna partia dwóch obojów przynosi ukojenie. Popadamy w trans. Czas zatrzymuje się w lesie, w piękny sierpniowy i gorący dzień. Dzięki partii drugiej - Angel Of The Air, z gitarą akustyczną i linią przewodnią sitaru w końcu zauważamy, że czas stoi w miejscu. Chcemy się ruszyć..., ale to na nic.
  
  Po świetnie opracowanym produkcyjnie rytmicznym popisie instrumentów perkusyjnych (In The Realm Of Shadow), dzięki Wanderer Through The Night przypominamy sobie początkowe mantry. A to wszystko za sprawą wspaniałej kontynuacji partii fortepianu z gdzieś daleko pojawiającymi się tajemniczymi, molowymi akordami gitary elektrycznej. 'Listen He Who Ventures' przygotowuje nas do wielkiego zakończenia w postaci ostatniego utworu. Słuchając tego nagrania czuję zapach porannego lasu, słyszę tupot sarny, ujadanie dzika, czy przepływający w pobliżu strumień. Powolny klimat buduje tu, zresztą jak na całej płycie, fortepian na którym Fricke (notabene absolwent konserwatorium muzycznego) gra znakomicie. Owy geniusz nie przejawia się wydobywaniem tysiąca dźwięków na sekundę, tylko wspaniałymi, przemyślanymi harmoniami, które, spoglądając na przekrój dokonań Popol Vuh, są chyba ich głównym atutem, czy dęciaki z grupy drewnianych.
  
  No i wreszcie przychodzi czas na 17 minutowy Brothers Of Darkness - Sons Of Light. Wbrew pozorom nie dostajemy prog rockowej suity z setką pomysłów. Na utwór składa się 5 minutowy wstęp i wspaniała melodia, która ciągnie się, jak na psychodelików przystało, resztę czasu trwania tego utworu. Jednak ręczę, że będzie ona chodziła za Wami przez długi czas po zakończeniu płyty.
  

  Adam Nowakowski czwartek, 04, wrzesień 2008 00:58 Link do komentarza