1 komentarz

• 

  Tangerine Dream….absolutna legenda muzyki elektronicznej, grupa która zdominowała rynek na dziesięciolecia i zdefiniowała gatunek. Ma na swoim koncie ponad…. 200 albumów (oczywiście gro z tego to albumy koncertowe). Powstała w drugiej połowie lat 60-tych i przez ponad 40 lat tworzy, gra, koncertuje i….wydaje płyty. Raz gorsze, raz lepsze. Pięknie wydane (zajmuje się tym san szef szefów czyli Edgar Froese). W 2011 roku zagrali monumentalny koncert w Manchesterze. Monumentalny – bo aż 25 utworów, całość tego materiału zajęła 3 płyty kompaktowe. Tym razem nie było powrotu do przeszłości, nie było podróży sentymentalnej do lat 70-tych i przypominania swoich największych dzieł w nowych, uwspółcześnionych wersjach (to mania Edgara – ale muzyka świetna, więc to nie są odgrzewane kotlety…). Tym razem skupił się na ostatnim okresie swojej twórczości…. Grupa wystąpiła w swoim podstawowym (ostatnio) składzie : Edgar Froese, Thorsten Quaeschning, Linda Spa, Iris Camaa, Bernhard Beibl, oraz gościnnie Hoshiko Yamane i Brian May (Queen). Elektronika we współczesnej muzyce nie cieszy się zbytnią popularnością. Mówię o Muzyce, nie o wszystkich jej formach użytkowych, typu dance i podobnych paskudztwach, które ją sprofanowały, sprostytuowały i zepchnęły do lamusa. Tangerine Dream to jedna z niewielu grup które za pomocą czystej elektroniki tworzy sztukę. I choć w zetknięciu z własnymi dziełami z lat 70-tych, ta muzyka złagodniała, przeszła metamorfozę i „spokorniała” to nadal pozostaje MUZYKĄ w przeciwieństwie do wielu wyczynów artystów którzy startowali w tym gatunku równie dawno….
  Te trzy płyty to kwintesencja Tangerine Dream XXI wieku. To esencja ich stylu, wypracowana przez lata geniuszem lidera i ogromem pracy członków zespołu. Jeśli ktokolwiek kiedykolwiek próbował okiełzać taką ilość elektroniki na scenie – wie o czym mówię…. Syntezatory, zwłaszcza analogowe to ustroństwo żyjące własnym życiem i niekoniecznie chcące współpracować… Edgar radzi sobie z tym po mistrzowsku, tworząc nowe barwy, frazy i utwory , bawi się rytmem i proponuje nam ciągle nowe spojrzenie na świat dzwięków… Wszystko owiane jest nutą lekkiej tajemniczości , co podkreślają liczne, przepiękne solówki saksofonu, gitary i skrzypiec. No i oczywiście piano samego Edgara… Byłem na kilku koncertach Tangrine Dream, łącznie z niemal legendarnym ich występem w Lorelay i wiem, że podobnie jak u Zappy – nie ma dwóch takich samych koncertów – każdy jest inny, ciekawy, piękny…. Wbrew pozorom te występy są w dużej mierze improwizowane co nadaje im formę niepowtarzalności i unikalności każdego występu. Takie wydawnictwo jak to , daje nam szansę poznania tego klimatu, ulotności pozytywnej magii która wywiązuje się na każdym ich koncercie pomiędzy sceną i publicznością. Polecam wszystkim elektromaniakom , a dla miłośników talentu Edgara – jazda obowiązkowa, - oczywiście jak zwykle moim, cholernie subiektywnym zdaniem….

  Aleksander Król środa, 19, czerwiec 2013 10:16 Link do komentarza