ProgRock.org.pl

1 komentarz

• 

  Motyle to przepiękne stworzenia, a mnogość ich gatunków jest wręcz oszałamiająca. Tak samo zresztą jak w przypadku ich wyglądu. Różnorodność barw koloru skrzydeł, ich kształty, coś fascynującego… Oczywiście, nie inaczej jest też z tymi motylami, które występują w Korei. Można powiedzieć, że proces rozwoju motyla ciąg dalszy, ale w drugą stronę.
  Uprzednio opisywany był jeden z nich, czyli album Architecture formacji Superstring. Tak jak przy wcześniejszej recenzji, gdzie użyto sformułowania, że formacja Superstring jest poczwarką, a wspomniany album już nie, tak w stosunku do tego albumu, ten obecnie opisywany, Elements of Architecture, śmiało można określić, że takową już jest. A dlaczego?
  A dlatego, że przy Architecture mieliśmy zaplanowane kompozycje, a tutaj, co także zostało wspomniane przy wcześniejszej recenzji, mamy czystą improwizację. Z improwizacjami bywa różnie. Raz wychodzi, a raz nie. Gorzej jak grane są na żywo, a członkowie zespołu kompletnie nie mogą poczuć między sobą synergii. Szczęśliwie przy tym wydawnictwie tak nie jest.
  Choć synergia jest, to początek albumu może dać złudne poczucie, że jej nie ma. Już na starcie wchodzi nam kakofonia, planowana oczywiście, ale nie każdemu może podejść. Mnie na ten przykład trochę ona zszokowała i właśnie pojawiło się też to poczucie, że muzycy niekoniecznie potrafią się uzupełniać i nadążać za sobą. Dopiero po trzecim przesłuchaniu zauważyłem, że są to właśnie celowe zabiegi. Można to porównać do Trout Mask Replica od Captain Beefheart and his Magic Band, gdzie celowo postanowiono zagrać tak żeby z pozoru „nie grało”. Oczywiście samo porównanie nie określa podobieństwa muzycznego, a raczej samo podejście do kwestii tworzenia albumu, choć oczywiście są to tylko dywagacje, gdyż nie znalazłem żadnych źródeł potwierdzających moje przypuszczenia.
  Co do samych podobieństw w brzmieniu, to jest tak samo jak przy Architecture. Słychać echa King Crimson z ich eksperymentalno jazzowego okresu. Najbardziej słyszalne jest to przy gitarach i skrzypcach, gdzie poza podobieństwem do grania skrzypka Davida Crossa miejscami możemy też dodać coś z Jean-Luca Ponty’ego.
  Dużą zaletą tego wydawnictwa jest jego dynamiczność. Śmiało można powiedzieć, że owa dynamika wynika z nerwowego charakteru całego albumu. Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że brzmi to tak, jakby nie tylko na gitarze, ale i na wszystkich instrumentach grał sam John McLaughlin z The Mahavishnu Orchestra, który to właśnie słynie ze swojego nerwowego stylu gry. To trochę tak jakby cały zespół wszedł do studia z myślą „Cholera jasna! Jesteśmy spóźnieni z nagraniami. Za instrumenty i jedziemy…!”. Według mnie jest to nawet dość zabawne poczucie i sprawia, że całokształtem płyta wydaje się bardziej interesująca.
  Myślę, że Elements of Archtecture wypada o wiele lepiej niż samo Architecture. Z pewnością jest bardziej do zapamiętania niż swój następca. Jest to niezwykle interesujące, że zwykłe elementy lub nazwijmy to prefabrykaty wychodzą na coś o wiele bardziej ciekawszego niż sam, że tak to ujmę gotowy produkt.
  Wracając jeszcze do samego początku, powiem tak samo, że motyle to przepiękne stworzenia. Te koreańskie także. Oczywiście wszystko jest zależne od naszej percepcji i tego jak ustawimy sobie optykę. Myślę jednak, że tak, czy siak, warto jest się przyjrzeć tej latającej istocie jaką jest ten motylek z Korei.

  Marcin Humbla wtorek, 28, listopad 2023 18:08 Link do komentarza