1 komentarz

• 

  Franka Zappę cenię bardzo nawet za te albumy, których moje uszy nie mogłyby słuchać, otóż to. Repertuar tego fenomenalnego kompozytora jest tak szeroki, że ciężko zgodzić się w sercu ze wszystkim, co nagrał.
  Jeśli jakaś płyta Zappy może spodobać się każdemu, będzie to 'Hot Rats' albo 'The Grand Wazoo'(ale nie o niej tu mowa). Na pierwszej z nich znajdujemy 6 naprawdę zgrabnie dobranych kompozycji, melodyjnych na swój sposób, klasycznych, choć groteskowych, a czasem pozorujących prześmiewczą błahość.
  Być może to najlepszy album Zappy w ogóle. Zaczynający 'Peaches En Regalia' znać powinien każdy amator progresywnego podwórka. Dalej jest nawet ciekawiej. Alfons Willie wita nas zadziornym motywem. Później spędzamy minut 9 z Synem Pana Greena Genesa, którym wbrew paru plotkom nie jest sam Frank Zappa ;) Małe Parasole mijają nam szybko i właściwie jako jedyne na płycie pozostawiają nijakie wrażenie. Za to później The Gumbo Variations odbija to z nawiązką będąc kilkunastominutowym pasażem jazzowych poszukiwań. Wszystko kończy pozytywny, choć nienajlepszy utwór, za to z jakim tytułem - It Must be a Camel.
  Cała płyta to głównie świeżość, zaskakująca energia i lekkość, szczególnie dla progresywnych rejonów. Jeśli patosowi Kinga Crimsona można przeciwstawić Jethro Tull, to można i płyty Zappy, takie jak ta.

  Paweł Zarzeczny niedziela, 19, październik 2008 22:02 Link do komentarza