1 komentarz

• 

  Płyta 'Trance-Fusion' miała początkowo ukazać się w 1992 roku, lecz śmierć Zappy pokrzyżowała te plany. Następie zapowiadana była na 2003 rok, na rocznicę 10 lecia śmierci artysty, aż w końcu ujrzała światło dzienne w 2006 roku.
  
  W kilku prostych słowach można powiedzieć, że to kontynuacja płyt 'Shut Up...', 'Guitar, The Guitar World...' i wydanego pośmiertnie 'FZ Plays The Music Of FZ'. Znawcy już wiedzą o co chodzi. Wszystkim niewtajemniczonym pragnę donieść, że to kolejna płyta z samymi solówkami gitarowymi Franka Zappy.
  
  Porównywanie jej do poprzednich wydawnictw mija się z celem, bo jak ktoś lubi wcześniejsze, to i tą weźmie w ciemno. Jeśli solówki Franka do Was nie przemawiają to i ta płyta zachwytu nie wywoła. Wiadomo - łatwa i skoczna nie jest. Trudna w odbiorze, bo zmuszająca do słuchania i myślenia. Mało tu ładnych melodyjek. Jest atonalność, skakanie po skalach i niesamowite metrycznie podkłady sekcji. Frank jak zwykle wykorzystuje tu swoje ulubione na trasach brzmienia gitary. Piszę - ulubione, bo brzmienie gitary Mistrza różni się chociażby na trasach 1984 i 1988. W 1984 jest to jeszcze częściej zadziorna i ostra gitarowa jazda, podczas gdy na trasie 1988 gitara jest już łagodniejsza, dźwięki przejrzyste i mniej sfuzzowane.
  
  Płyta została przygotowana jeszcze osobiście przez Franka w 1992 roku, dlatego chwała mu za to, ponieważ wybór solówek jest przedni, a i brak tu gniotów czy fałszów jak chociażby na przygotowanej pośmiertnie przez Dweezila płycie 'FZ Plays The Music Of FZ'.
  
  A muzycznie - płyta naprawdę znakomita. Rozpoczyna się od utworu 'Chunga's Revenge' zagranego na Wembley Arena w Londynie 19 kwietnia 198 roku. Smaczkiem tego utworu jest udział fenomenalnego, co by nie powiedzieć, syna Franka - Dweezila. Jego solo powala na łopatki, bo to technika połączona z bardzo inteligentnie wykorzystaną szybkością. Ta szybkość staje się dysonansem pomiędzy pierwszą, a druga solówką. Drugie solo w tym utworze gra Ojciec i widać jak odmienne style zaproponowali. Frank jest tu stonowany i wolniejszy, Dweezil to wyścigowiec. Mieszanka wybuchowa trzeciego stopnia. Podobny eksperyment kończy płytę - utwór 'Bavarian Sunset' to gitarowe solo z jamu w utworze 'I Am The Walrus' wykonanego w Rudi-Sedlmeyer Sporthalle w Momachium, dnia 9 Maja 1988 roku. Choć w tym przypadku Ojciec stara się miejscami dotrzymać tempa Synowi. Kapitalny dialog!!!
  
  Pozostałe utwory to już wyłącznie gitara Franka z podkładami. Utwory jak w przypadku poprzednich płyt z tej serii, edytowane z większych całości i tak:
  Utwór 'Bowling on Charen' to solo wycięte z utworu Wild Love zagranego w Palladium w Nowym Jorku, 28 października 1977 roku (early show). Kawałek trzeci - 'Good Lobna' to solo gitarowe z 'Let's Move To Cleveland' z Orpheum Theater w Memphis w stanie Tennessee, z 4 grudnia 1984 roku. 'A Cold Dark Matter' to solo z utworu Inca Roads, zagranego w Memorial Hall w Allentown w Pennsylvanii dnia 19 Marca 1988 roku. Solo nazwane 'Butter or Cannons' wycięte zostało z ponownie z 'Let's Move To Cleveland' tym razem granego w The Pier w Nowym Jorku dnia 25 sierpnia 1984 roku. 'Ask Dr. Stupid' to gitarowy fragment z 'Easy Meat', nagranego w Rhein-Neckarhalle w Eppelheim w Niemczech, dnia 21 Marca 1979 roku. Znakomite 'Scratch & Sniff' to solo ze świetnego 'City Of Tiny Lights', z Brighton Centre w Brighton w Anglii z dnia 16 kwietnia 1988 roku.
  Tytułowy utwór płyty - 'Trance-Fusion' - to solo z utworu 'Marque-Son's Chicken' z Liederhalle w Stuttgarcie w Niemczech, zagrany dnia 24 Maja 1988 roku. 'Gorgo' to krótki fragment gitarowej solówki z utworu 'The Torture Never Stops' nagrany w Johanneshovs Isstadion w Sztokholmie 1 Maja 1988 roku. 'Diplodocus' - to solo z utworu 'King Kong', z Civic Center w Providence w Rhode Islandz 26 października 1984 roku.
  Następnie 'Soul Polka', solo wycięte z utworu 'Oh No' nagranego w Memorial Hall w Allentown w stanie Pennsylvania, 19 Marca 1988 roku. Kolejny kawałek to 'For Giuseppe Franco' - gitarowe solo z utworu 'Hot-Plate Heaven At The Green Hotel', nagranego w Paramount Theatre w Seattle w stanie Washington 17 grudnia 1984 roku (late show).
  'After Dinner Smoker' - to kolejne świetne solo z 'The Torture Never Stops', zagranego w hali Palasport w Genui we Włoszech dnia 9 czerwca 1988 roku, podczas ostatniego w historii koncertu Franka z zespołem.
  'Light is All That Matters' to gitarowe solo ponownie wycięte z 'Let's Move To Cleveland' nagranego w Paramount Theatre w Seattle w stanie Washington 17 grudnia 1984 roku (late show). 'Finding Higgs' Boson' to gitarowe solo wycięte ponownie z utworu 'Hot-Plate Heaven At The Green Hotel', tym razem zagranego w Stadthalle w Wiedniu w Austrii dnia 8 maja 1988 roku.
  
  Tyle tytułem kronikarskiego obowiązku.
  
  Te daty trzeba znać, bo wtedy łatwiej zrozumieć metamorfozy Mistrza, choć wszędzie jest to ten sam znakomity Frank Zappa. Płyta dla gitarzystów i innych świrów lubiących słuchać przez godzinę nie najłatwiejszych dźwięków w niczym nie przypominających przebojowej Lambady.
  
  To jest cały Frank!!!

  Konrad Niemiec wtorek, 24, lipiec 2012 16:57 Link do komentarza