1 komentarz

• 

  Wydana w październiku 1996 roku płyta, to dziwna pozycja w dyskografii Franka Zappy. Dziwna głównie dlatego, że Frank będąc perfekcjonistą nigdy nie zgodziłby się na wydanie płyty, gdzie nie trafia w dźwięki. Już prędzej wolałby to podrasować w studiu, niż zostawić dla innych pokoleń płyty z fałszywymi zagraniami. Ale niestety za płytę tą odpowiada osobiście syn Dweezil, więc Ojciec nie miał już nic do powiedzenia i chyba przewracał się w grobie...
  
  Sam zamysł płyty był dobry. Dweezil opisuje to tak: "Przed śmiercią Franka zapytałem go, które z napisanych przez siebie utworów uznałby za wizytówki swojej twórczości? I Frank wymienił trzy kompozycje: Black Napkins, Zoot Allures i Watermelon in Easter Hay...". Rzeczywiście wybór trafny, choć zapewne każdy Zappofan ma swoje typy, które niekoniecznie pokrywałyby się z typami Mistrza. Faktem jest natomiast, że te trzy utwory to znakomite solówki Franka, pokazujące Jego kunszt gitarowy. I tak Zappa Family Trust szukając kolejnego pomysłu na pośmiertne wydawnictwo swojego Dobrodzieja, opierając się na pomyśle Dweezila wydało tę płytę. Pomysł ów opierał się na zestawieniu oryginalnych (znanych już światu) wersji trzech sztandarowych utworów Zappy z ich koncertowymi wykonaniami. Jako dopełnienie dorzucono jeszcze jedną kompozycję nie mającą nic wspólnego z oryginalnym zamysłem, lecz za to skutecznie wypełniającą czas na krążku, który przecież nie powinien trwać tylko 40 minut. W ten to prosty sposób powstała kolejna płyta drenująca kieszenie fanów i to tym skuteczniej, że płyta była sprzedawana tylko w sprzedaży wysyłkowej za przedpłatą, w chorej cenie ok. 40 USD.
  
  Muzycznie rzecz wątpliwa ponieważ wybór koncertowych wykonań nie był zbyt szczęśliwy. Niestety gdzieniegdzie słychać, że Frank się męczył grając te utwory. Pojawiają się też wspomniane wcześniej lewe dźwięki, które skutecznie ranią uszy i powodują, iż słuchacz zastanawia się DLACZEGO MU TO ZROBIŁEŚ SYNU? Ja też przy każdorazowym przesłuchaniu tej płyty mam takie uczucie i choć to w sumie świetne kompozycje, to do tego wydawnictwa nie wracam zbyt często.
  
  Jako swoisty bonus można uznać samą okładkę płyty. Wydana w czarnej skórze ekologicznej z doklejonymi wąsami i bródką, stanowiącymi już od pewnego czasu logo, jako pozycja półkowa wygląda genialnie. Każdy kto bierze do ręki to wydawnictwo podziwia szczerze kunszt i pomysł wykonania tej okładki i choćby dla niej warto mieć tę pozycję na półce.
  
  Oczywiście czujni fanatycy twórczości Mistrza od razu zauważyli, że utwór Watermelon in Easter Hay pomimo tego, iż opisany jest jako "original album version", różni się od oryginału znajdującego się na Joe's Garage. A w których miejscach - to już zagadka dla wytrawnych poszukiwaczy...
  
  Polecam wszystkim zbieraczom dziwolągów.

  Konrad Niemiec sobota, 01, wrzesień 2012 03:03 Link do komentarza