1 komentarz

• 

  Popol Vuh poznałem za sprawą filmów Wernera Herzoga. Szybko okazało się, że poza muzyką filmową nagrali szereg ciekawych albumów studyjnych.
  
  Początkowo zespół łączył elementy elektronicznej psychodelii oraz orientalnej muzyki etnicznej. Niniejszy album zamyka ten okres. Następny - Hossiana Mantra - jest już zagrany praktycznie w całości na instrumentach akustycznych. Florian Fricke uznał bowiem, że syntezator Moog zabija duchowość. Co nie zmienia faktu, że wcześniejsze próby są bardzo ciekawe. Popol Vuh w czasach późniejszych - np. na albumach Shepherd's Symphony czy Messa di Orfeo - wracał do brzmień elektronicznych, jednakże to już nie było to. Pozbawione było tej siły wyrazu, co rozważany tutaj album.
  
  "Vuh" jest wręcz monumentalnym utworem, ten wygenerowany z użyciem moogowskiej elektroniki dźwięk kościelnych organów może zapierać dech w piersiach. W dodatku nałożona na to turecka perkusja i cymbały. Konstrukcja utworu jest dronowa i minimalistyczna, mimo to efekt jest niesamowity. Tego utworu nie da się zapomnieć...Tytułowy utwór ma charakter zbliżony bardziej do minimalistycznego ambientu, zdecydowanie bardziej medytacyjny. Choć nie robi takiego wrażenia jak "Vuh", ciężko wyrzucić go z zasobów pamięci.
  
  Na CD z 2004 roku zamieszczono również dwuczęściowy utwór "Kha - White Structures". Przypomina on brzmieniowo nieco utwory znane z debiutu grupy Affenstunde. Brzmienie jest typowo syntezatorowe. Jedyny utwór o mrocznym klimacie, jaki można odnaleźć "W ogrodach faraona".
  
  Album bardzo ciekawy, dla zainteresowanego krautrockiem pozycja obowiązkowa. Z mojej strony 5/5.

  Edwin Sieredziński sobota, 12, kwiecień 2014 19:36 Link do komentarza