1 komentarz

• 

  Dzisiaj do dobrego tonu należy nagranie płyty z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej. Decydują się na ten krok gwiazdy większego i mniejszego formatu. Okazją ku temu są różne jubileusze, czasem wynika to z fanaberii artysty, innym razem jest to zabieg marketingowy mający na celu nobilitację wykonawcy. Niektórzy wydając płytę ze znanymi już utworami, ale wykonanymi w towarzystwie symfoników próbują jeszcze raz sprzedać ten sam towar, tylko inaczej opakowany. Takie projekty przynoszą na ogół nędzny rezultat, a słuchaczy pozostawiają z uczuciem zawodu i zażenowania.
  35-40 lat temu albumy z muzyką na zespół rockowy i orkiestrę ukazywały się incydentalnie i można je policzyć na palcach jednej ręki, najwyżej dwóch.
  Nadspodziewanie dobrze zniosły one upływ czasu. Nadal się podobają, intrygują i olśniewają brawurowym wykonaniem. A to dlatego, że dla ich autorów dolary i funty miały drugorzędne znaczenie. Bardziej je wydawali, niż zarabiali, a o sponsorów wtedy jeszcze było trudno.
  Taki album można znaleźć również w archiwum Sceny Canterbury.
  28 października 1973 roku na scenie Theatre Royal przy Drury Lane w Londynie spotkał się Caravan z The New Symphonia Orchestra. Ich wspólnym dziełem był longplay '' Caravan & The New Symphonia '', który do sprzedaży trafił rok później. Rockmeni wystąpili w składzie: Pye Hastings ( gitara, śpiew ), Geoffrey Richardson ( skrzypce elektryczne ), Richard Coughlan ( perkusja ), John G. Perry ( bas, śpiew ) i Dave Sinclair ( fortepian elektryczny, organy, syntezator ). Orkiestrę poprowadził Martyn Ford. W charakterze gościa na flecie i saksofonie altowym zagrał Jimmy Hastings. Instrumentalistów wspierał chór : Liza Strike, Vicky Brown, Margot Newman, Helen Chappelle, Tony Burrows, Robert Lindop i Danny Street.
  Płytę winylową otwiera napisany specjalnie na tę okazję '' Introduction '' autorstwa Simona Jeffesa. W roli głównej wystąpiła w nim orkiestra, do której po kilkudziesięciu sekundach dołączył zespół rockowy. Po tym instrumentalnym wstępie kolejno zabrzmiały: znany z '' Waterloo Lily '' '' The Love In Your Eye ', premierowe '' Mirror For The Day '' i '' Virgin On The Ridiculous '' oraz na zakończenie klasyk '' For Richard ''. I tu kończy się longplay. W 2001 roku Decca wydała na CD pełny zapis tego koncertu. Okazało się, że rozpoczynał go słowny wstęp '' Introduction '' wygłoszony przez Alan Blacka. Po nim, jeszcze bez udziału orkiestry, Caravan zagrał trzy utwory z płyty '' For Girls Who Grow Plump In The Night '' : '' Memory Lain, Hugh/Headloss '', '' The Dog, The Dog, He's At It Again '', '' Hoedown ''. Po nich następowały kompozycje, które znalazły się na czarnej płycie. Na zakończenie wieczoru artyści zagrali jeszcze ''A Hunting We Shall Go''.
  ''Caravan & The New Symphonia'' na pewno nie jest płytą wybitną, ale i tak stanowi niedościgniony wzór dla dzisiejszych grup rockowych wszelkiej maści nagrywających płyty z orkiestrą symfoniczną. Ustępuje nieco ''Live In Concert With The Edmonton Symphony Orchestra'' Procol Harum, ale przewyższa ''Concerto For Group And Orchestra ''Deep Purple'' i ''Days Of Future Passed'' The Moody Blues.
  Kompozycje napisane specjalnie na tę okazję wypadły bardzo dobrze, te zagrane bez orkiestry niewiele różnią się od wersji studyjnych i też trudno zgłaszać do nich jakieś zastrzeżenia, za to ''For Richard'' i ''A Hunting We Shall Go'' zabrzmiały rewelacyjnie, do czego przyczynili się przede wszystkim symfonicy.
  W roli artysty pierwszoplanowego wystąpił Geoffrey Richardson, Dave Sinclair i Pye Hastings wyraźnie ustąpili mu pola, a była to dopiero jego druga płyta z Caravanem.
  Muzyka z omawianego albumu pokazuje jak bardzo symfoniczna jest muzyka Caravanu i jak bardzo rockowo może zagrać orkiestra symfoniczna. Współpraca między obu zespołami układała się na tyle bezkolizyjnie, że naturalnym wydaje się być porzucenie w tym przypadku podziału muzyków na tych ubranych w dżinsy i tych ubranych w suknie wieczorowe i fraki. Tamtego wieczoru był tylko jeden zespół świetnie rozumiejących się artystów najwyższej próby.
  Warto również wspomnieć o chórzystach, którzy muzyce Caravanu dodali soulowo-gospelowej aury, której na innych jego płytach trudno się doszukać.
  Album ''Caravan & The New Symphonia'' pokazuje tym wszystkim entuzjastom Sceny Canterbury, którzy pogardliwie wyrażają się na temat Caravanu, że grał on oryginalną muzykę, nie szukał taniego poklasku, zmienił kawałek swiata i nie dał się pożreć galopującej prostytucji, o której w ''Białej fladze'' śpiewał Grzegorz Ciechowski.

  Krzysztof Michalczewski piątek, 05, sierpień 2011 20:48 Link do komentarza