1 komentarz

• 

  Był letni dzień, a ja jechałem w pociągu ze słuchawkami na uszach, a w walkmanie (to takie małe przenośne urządzenie odsłuchowe na kasety magnetofonowe - były kiedyś takie rzeczy - to info dla młodzieży ery mp3) leciała właśnie nagrana przez kumpla z analoga płyta Franka Zoot Allures. Jak wiadomo słuchawki przenosiły dźwięki do mojego ucha ale i na zewnątrz, zatem obserwowałem bacznie reakcje współpasażerów, głównie ludzi starszych. No i oczywiście zgorszenie i dezaprobata pojawiła się na ich obliczach gdy nagle rozległy się odgłosy torturowanej kobiety. A ponieważ utwór trwał długo to widziałem jakie rosnące zdziwienie wywoływały te odgłosy. Kiedy skończyłem słuchać płytę i odłożyłem słuchawki, doszedł mnie komentarz młody człowieku, pociąg to nie miejsce na słuchanie takich bezeceństw. Tu jeżdżą dzieci i mogą to usłyszeć& I tak zaczęła się moja przygoda z muzyką Mistrza - jak widać od razu kontrowersyjną. To był 1985 rok, a ja właśnie kończyłem I rok studiów..
  Jak to możliwe, żeby przez 21 lat swojego życia nie poznać Franka??? A możliwe - w radiu polskim nie można go było uświadczyć, internetu nie było, a jedyne płyty Franka najczęściej docierały do kogoś kto miał rodzinę za granicą. I tak to w tym 1985 roku poznałem najpierw Zoot Allures, a zaraz potem Sleep Dirt, Does Humor Belong In Music i tak już poszło&
  
  Po pierwszym przesłuchaniu tej płyty oczywiście moje typy to Black Napkins no i sztandarowy The Torture Never Stops. Wychowany na jazz rocku i ciężkich rockowych brzmieniach w stylu Sabbatów, Purpli i Uriah Heep, kochający bezgranicznie Led Zeppelin od razu padłem jak rażony piorunem. Solo gitarowe w Torture.. to było to co lubią tygrysy. Mnie wtedy jednoznacznie pachniało to Zeppelinami, ale ta torturowana panienka to już hardcore. Wiadomo co siedzi w głowie młodego studenta, którego rozsadza testosteron&
  No i tak krok po kroku składając do kupy poszczególne utwory, płyta mnie po prostu wgniotła w fotel. Potem już kilkanaście dni nie wychodziła z odtwarzacza i z głowy.
  
  Zaręczam, gdyby ta płyta była pierwszą płytą Franka jaką usłyszelibyście, mielibyście podobne odczucia. Bo fakt, że znakomicie trafiliśmy. Można było wpaść na coś trudniejszego, ale na szczęście płyt The Yellow Shark czy Civilisation Phase świat jeszcze nie znał.
  
  Kiedy dziś włożycie płytę do odtwarzacza, to już pierwszy utwór przyciska do stołka. 'Wind Up Workin' in a Gas Station' nagrany tylko w 3 osobowym składzie (FZ--guitar, bass, synth, lead vocal, Terry Bozzio--drums , Davey Moire--lead vocal, bg. vocal) brzmi jakby grała go duża kapela. Krótki dwu i półminutowy kawał grania ze znakomitą metrycznie partią wokalną, wprowadza nas w świat ostrych dźwięków, aby nagle się urwać i ustąpić miejsca znakomitej solowej partii gitarowej. Utwór Black Napkins nagrany w hali Kosei Nenkin Kaikan w Osace w Japonii, 3 lutego 1976 roku w składzie FZ-guitar, Terry Bozzio -drums, André Lewis--organ, vocal, Roy Estrada - bass, vocal, Napoleon Murphy Brock - vocal to znakomita partia popisowa Zappy - gitarzysty, która na długo weszła do koncertowego repertuaru Mistrza. Podczas jesiennej trasy koncertowej, kiedy do zespołu dołączył Eddie Jobson, utwór ten grali w ponad 18 minutowych wersjach, gdzie najmocniejszą stroną tych wykonań była często ponad 6 minutowa solówka Jobsona na skrzypcach, zawsze owacyjnie nagradzana przez publiczność.
  Utwór trzeci, o którym już wcześniej było, to owe moje pociągowe szaleństwo - The Torture Never Stops to świetny kawał muzyki. Znakomita kompozycja grana już do końca koncertowej kariery Mistrza. Utwór potem rozrósł się do kilkunastominutowych rozmiarów, a Frank wplatał w niego części Lonesome Cowboy i innych pastiszy utworów country. Dla mnie to jedna z ponadczasowych kompozycji Zappy i zawsze będzie się plasować w pierwszej trójce moich najbardziej ulubionych utworów Franka. Ciekawostką jest, że na tej płycie ten wielki utwór nagrało tylko dwóch muzyków FZ--guitar, bass, keyboards, vocal, director of recreational activities i Terry Bozzio - drums. Posłuchajcie, to nie uwierzycie!!!
  Utwór czwarty Ms Pinky to pastisz, ale i znakomity muzycznie kawałek nagrany w składzie FZ--guitar, bass, synth, lead vocal, Terry Bozzio - drums, Donnie Vliet--harmonica (uncredited), Ruth Underwood - synth, Roy Estrada--bg. Vocal, czyli jak widać, przez ludzi ze starych składów The Mothers. Podobnie z kapitalnym blues-rockowym Find Her Finer gdzie poprzedni skład zubożony o Ruth uzupełnia Ruben Ladron de Guevara--bg. vocal.
  
  Następny kawałek 'Friendly Little Finger' został zrobiony przy użyciu metody nazwanej przez Franka xenochrony. Metoda ta została później wykorzystana w jednym z utworów na płycie Sheik.. i polegała na nałożeniu partii różnych instrumentów, grających w różnym tempie i w różnych podziałach metrycznych na siebie. Efekt piorunujący. A sam utwór wykorzystuje nagrania z kilku koncertów - z Hofstra University w Hempstead z 26 października 1975 roku kiedy zespół grał w składzie: FZ-guitar, Roy Estrada - drone bass, Terry Bozzio - drums i Ruth Underwood - marimba, synth, na który nałożone sekcję instrumentów dętych nagranych w Bolic Sound w Inglewood w Kaliforni, podczas koncertów w dniach 30 maja i 1 czerwca 1973 roku. Sekcja dęta w składzie: Ian Underwood - saxophone, Bruce Fowler - trombone, Sal Marquez - trumpet.
  
  Następny krótki acz treściwy utwór znany był już kila lat wcześniej przed umieszczeniem go na tej płycie. 'Wonderful Wino' był oficjalnie wydany wcześniej na płycie Jeffa Simmonsa z 1970 roku, nazwanej Lucille Has Messed My Mind Up. Ten album został częściowo wyprodukowany przez Zappę (nazwanego tutaj 'La Marr Bruister'), a tutułowy utwór z tej płyty znalazł się na wydanym w 1979 roku przez Zappę albumie Joe's Garage. Na Zoot Allures 'Wonderful Wino' składa się z dwóch wersji nagranych w Paramount Studios w Los Angeles w 1972 roku, a sekcja dęta podobnie jak w utworze poprzednim pochodzi z Bolic Sound.
  Utwór tytułowy Zoot Allures został nagrany w składzie FZ - guitar, Terry Bozzio - drums, Dave Parlato - bass, Ruth Underwood--marimba i Lou Ann Neill - harp. To kawał miłego grania z kapitalnym tematem granym na gitarze. Utwór wykonywany na koncertach aż do 1984 roku.
  Płytę zamyka totalny pastisz dyskotekowy nazwany Disco Boy. Dla mnie najmniej pasujący do treściwej rockowej wymowy płyty. Utwór nagrany w składzie FZ - guitar, bass, keyboards, synth, vocal, Terry Bozzio - drums, bg. Vocal, Davey Moire - bg. vocal, André Lewis - Vocal, Roy Estrada - Vocal, Sparkie Parker - bg. Vocal.
  
  Celowo podawałem składy osobowe w każdym utworze, aby wyjaśnić, że skład zespołu widniejący na okładce płyty, nie ma nic wspólnego z nagranymi utworami. Widoczni na zdjęciu Eddie Jobson i Patrick O'Hearn w chwili wydania płyty (20 października 1976 roku) byli członkami zespołu Franka, ale swoich talentów do tej płyty dołożyć nie zdążyli.
  
  Ciekawostką jest to, że początkowo album ten był przewidziany jako dwupłytowe wydawnictwo, które miało się nazywać Night of the Iron Sausage i którego program miał wyglądać następująco:
  1. Disco Boy
  2. Friendly Little Finger ['Friendly Little Fingers']
  3. Wonderful Wino ['Wino Song'] [Zappa/Simmons]
  4. Night of the Iron Sausage
  5. Sleep Dirt
  6. Zoot Allures
  7. Ms. Pinky ['Pinky']
  8. Filthy Habits
  9. Find Her Finer ['Finder Finer']
  10. Black Napkins
  11. The Torture Never Stops
  
  Niektóre utwory miały być znacznie dłuższe. Kiedy Frank zmienił koncepcję zmienił także kolejność utworów i pierwsze testowe tłoczenie tej płyty zawierało następujący zestaw:
  
  1. Black Napkins
  2. The Torture Never Stops
  3. Disco Boy
  4. Filthy Habits
  5. Wonderful Wino [Zappa/Simmons]
  6. Zoot Allures
  7. Find Her Finer
  
  Jak widać Frank znów zmienił koncepcję, dołożył utwory pastiszowe i dłuższe utwory skrócił. Utwór Filthy Habits nie znalazł miejsca na tym albumie (ostatecznie wydany został na płycie Sleep Dirt).
  
  A nazwa albumu?? No cóż. To kolejna transkrypcja słów obcojęzycznych, która w wolnym tłumaczeniu znaczy tyle co Do cholery&
  Polecam bardzo gorąco. Weźcie ze sobą tę płytę i odpływajcie...

  Konrad Niemiec czwartek, 02, luty 2012 23:36 Link do komentarza