1 komentarz

• 

  Dobra to płyta, chociaż nie genialna i jakby nietypowa trochę  bo pierwsza od 1969 roku nagrana bez Davida Jacksona i jego zestawu saksofonowo-fletowego. Ortodoksi będą narzekać, ja się już przyzwyczaiłem  po serii ubiegłorocznych (i kilku już zagranych w tym roku) koncertów.
  Ale po kolei  Trisector zawiera 9 utworów - w tym jeden długi (Over The Hill).
  Pierwsze wrażenie moje to za mało gitar (o braku saksofonu czy fletu nie muszę pisać)  wydaje się, że całą pałeczkę po Jacksonie przejął Hugh Banton.
  Peter Hammill śpiewa troszkę zachowawczo, przydałoby się więcej szaleństwa (oczywiście jest i szaleństwo, ale kiedyś było tego więcej - no ale panowie się starzeją).
  Za to mamy dużo organów - właściwie w każdym utworze jest ich natłok; Guy Evans też się napracował na perkusji - o dziwo bardzo dużo gra na talerzach. W kilku utworach mamy fortepian, w kilku gitarę i gitarę basową (ale raczej w tle i schowane).
  A jak wyglądają w moich uszach poszczególne utwory?
  1. The Hurlyburly 4:34 - ciche wprowadzenie (szum wiatru? albo jakieś efekty studyjne?), a potem mamy szybki, organowo-gitarowy motyw, z mocno bitą perkusją, ten instrumentalny kawałek troszkę może przypominać konstrukcją Theme One.
  2. Interference Patterns 3:49  bardzo żywiołowy, dziwny motyw jakby staroświeckich klawiszy. Utwór grany już na tegorocznych koncertach.
  3. The Final Reel 5:47 - fortepian i 'niemelodyjność' to cechy tego utworu, który mógłby się znaleźć na którejś z ostatnich solowych płyt Hammilla. Podejrzewam, że Peter będzie go wykonywał solo.
  4. Lifetime 4:43 - ballada - znana z koncertów (i bootlegów) w 2007 roku, delikatny motyw gitary, talerze Evansa, akompaniament Bantona i piękny tekst o przemijaniu życia, szkoda tylko, że Hammill nie pokusił się o dłuższą solówkę na gitarze na koniec (aż się chce więcej tej gitary Peter!); no ale może bał się, że na koncertach nie podoła.
  5. Drop Dead 4:44  VDGG nigdy tak nie grał jak w tym utworze  to mój zdecydowany faworyt tej płyty, czadowy, ostry, szybki, z niesamowitą solówką na organach (szkoda znów, że taką krótką) i dziwnym, perkusyjnym zakończeniem.
  6. Only In A Whisper 6:43 - przepiękna ballada, z pięknym tekstem (...some thoughts should be spoken only in a whisper...), z jazzową perkusją  ech znowu to pykanie na talerzach.
  7. All That Before 6:26 - kolejny czadowy kawałek znany już z koncertów 2007, ostry z genialnym motywem gitarowo-organowym granym unisono i szaleństwami wyczynianymi na perkusji, a tekst - dość autoironiczny - wydaje się być wyznaniem starszego człowieka, którego dotknęła skleroza (a może alzheimer?).
  8. Over The Hill 12:26 - poemat epicki (tylko tak można oddać strukturę tego kawałka), piękna ballada z delikatnym fortepianem, organami i znowu kapitalną partią instrumentów perkusyjnych; w tym eposie mamy jakby dwa interludia - w około 4 minucie (dziki, atonalny, kłujący wręcz fortepian i dziwne podziały rytmiczne grane przez Bantona i Evansa) i około 8 minuty (zgrzytliwa gitara - trochę to mi przypomina 'Here Comes the Talkies' z solowej płyty Hammilla 'What, Now') - w których zespół przechodzi sam siebie. Klasyk.
  9. (We Are) Not Here 4:04 - dziwna szarpana perkusja, nietypowe użycie wszystkich instrumentów.
  No i jak ocenić tę płytę? Na pewno nie jest gorsza od Present  jest inna. Bardziej zróżnicowana  organowo-perkusyjna.
  Moja ocena miała być 4, ale za Drop Dead i Over the Hill dorzucę jeszcze pół  więc 4 i pół.

  Michał Seemann czwartek, 03, kwiecień 2008 13:35 Link do komentarza