1 komentarz

• 

  Pod koniec stycznia 1978 roku w Audio Studio w Berlinie muzycy przystępują pod wodzą Froesego do nagrania nowej płyty noszącej nazwę Cyclone. Kwartet przełamuje na niej swoją dotychczasową instrumentalną konwencję poprzez wprowadzenie, również po raz pierwszy, rozbudowanych partii wokalnych. Okładkę, w swej formie stylistycznej bardzo podobną do tej zaproponowanej na longplayu Phaedra, zaprojektował i wykonał sam Froese, obsługujący w studio szereg klawiatur elektronicznych syntezatorów, gitarę Gibson Les Paul, gitary firmy Roland i urządzenia peryferyjne. Steve Jollife śpiewał z dużym ładunkiem ekspresji, grał na fletach oraz na instrumentach dętych i elektronicznych, Christopher Franke wspomagał kolegów z grupy na syntezatorach, Mellotronie, elektronicznej perkusji i sequencerach, zaś Klaus Krieger dopełniał brzmienia poprzez grę na potężnym zestawie perkusyjnym Multi Trigger Unit.
  Pierwszą stronę czarnego krążka Mandarynkowego Snu wypełniają dwie kompozycje wokalno - instrumentalne: Bent Cold Sidewalk oraz Rising Runner Missed by Endles Senter, drugą suita Medrigal Meridian ze wspaniałymi, delikatnymi partiami kończących utwór fletów i skrzypiec, bodaj najpiękniejszym fragmentem na tym wydawnictwie. Pomimo jednak całego sztafażu, całego bogactwa użytych podczas procesu twórczego syntezatorów i sequencerów, wspaniałego zestawu instrumentów perkusyjnych, jakim w owym czasie nie mogło się pochwalić zbyt wielu wykonawców muzyki rockowej, rezultat końcowy był raczej mizerny. Po pierwsze wprowadzenie partii wokalnych spotkało się z bardzo zimnym i wręcz wrogim przyjęciem ze strony słuchaczy i krytyków muzycznych, którzy w artykułach prasowych w sposób dość otwarty poddawali w wątpliwość słuszność tego kroku lidera grupy, który to, ich zdaniem odebrał w ten właśnie sposób zespołowi jego dotychczasowy posmak mistycyzmu i klimatu niesamowitości (na swych kolejnych płytach do w ten sposób potraktowanych form wokalnych zespół już nie powracał). Po wtóre nawet patetyczne nazwy utworów, wypełniających to 40-to minutowe wydawnictwo nie potrafiły ukryć powolnej erozji twórczych, muzycznych pomysłów i chociaż promocji wydawniczej płyty towarzyszyło wielkie europejskie tournee - między innymi super koncert w Berlinie - wzbogacone tylnymi projekcjami filmów i przeźroczy oraz niezwykle efektownym pokazem świateł laserowych w Europejskich spektaklach odczuwa się wyraźną niechęć publiczności do nowych propozycji kwartetu. O ile laserowe spektakle Tangerine Dream zostają jak zwykle życzliwie przyjęte przez obserwatorów tych koncertów, to w momencie gdy zaczynał rozbrzmiewać śpiew Steve'a Jollife'a rozlegały się głośne gwizdy i prawdziwe jęki rozczarowania. Jednocześnie pamiętać należy, że widownia przekraczała w niektórych miejscach sto tysięcy osób.
  Dziś tej płyty słucha się jednakże równie dobrze jak i wcześniejszych propozycji grupy. Chcących poznać tamte dokonania zapraszam serdecznie do słuchania !

  Piotr Paschke piątek, 27, luty 2009 13:05 Link do komentarza