1 komentarz

• 

  Kolejna świetna płyta. Nie tak odkrywcza jak te z lat 70-tych, ale na pewno jedna z najlepszych albumów Mistrza Hammilla.
  Najpierw mamy Frozen in Place - ciche i delikatne wprowadzenie. Potem najlepszy utwór plyty Unrehersed, który rozpoczyna sie jak typowa hammillowska ballada, ale tak w środku po słowach 'go! start!' mamy pasjonującą i wściekłą improwizację - taką w stylu vandergraafowatych! Prawdziwy odlot.
  Z kolei 'Stupid' to taka orientalna zabawa wokalno-saksofonowa; te przeciągania słów 'I'm (so stupid)' - rewelacja.
  'Since the kids' - genialny fortepianowy motyw i tekst o 'urokach' bycia rodzicem.
  'Nightman' - akustyczny gitarowy kawałek z piękną orientalną solową partią skrzypiec Stuarta Gordona; a końcówka to wejście saksofonu, który tworzy zgoła inny nastrój.
  W 'Fallen in the city of night' mamy znowu piękne współbrzmienie gitary akustycznej i skrzypiec...
  'Always is next' (rozdzielony dwoma 'fragmentami', będącymi jakby rodzajem repryz z całej płyty) - to najostrzejszy chyba kawałek, jaki PH nagrał w latach 90-tych; szorstki, ostry, ze świetnym basem i klawiszowo-gitarowymi szaleństwami (stereo!) jest jakimś spadkobiercą 'Nadira'.
  No i opus magnum płyty - 14 minutowy 'Kontynent światła' - ambientowy, całkowicie 'niehammillowski' Hammill; plumkania, szumy, instrumentalne szarady... Cudo, ale wymagające ciszy i skupienia. I te ostatnie zdanie - 'cóż znaczą nasze cienie na kontynencie światła'...
  Mocna płyta, świetnie wyprodukowana, zagrana i wydana. 5/5 bez dwóch zdań.

  Michał Seemann piątek, 21, wrzesień 2007 01:00 Link do komentarza