Hammill, Peter
Peter Hammill - urodzony w 1948 roku brytyjski wokalista, kompozytor, autor tekstów, poeta, multintstrumentalista; współzałożyciel oraz główny autor tekstów i muzyki Van Der Graaf Generator.
Cechą charakterystyczną twórczości Hammilla jest jego głos - bardzo specyficzny, charakterystyczny; traktowany zawsze jako instrument - i zawsze jako ten najważniejszy - toteż Peter Hammill eksperymentował z nim; zniekształcał go, nakładał wiele partii na siebie -odbiorca ma wtedy możliwość usłyszenia „kilku” wokalistów naraz, często „każdy z nich” śpiewa w innej tonacji i skali.
Teksty pisane przez Hammilla - bardzo poetyckie - traktują przede wszystkim o miłości, odmienności, odrzuceniu, wyobcowaniu, niemożliwości porozumienia się dwóch osób; kilka tekstów powstało pod wpływem literatury science-fiction, a dla niektórych inspiracją były nauki ścisłe, które Hammill studiował.
Karierę muzyczną rozpoczął w drugiej połowie lat 60-tych dając kilka akustycznych koncertów - m.in. na Jazz, Blues & Pop Festival at Plumpton. Pierwszy solowy album – „Fool's Mate”, który zawiera piosenki napisane jeszcze w latach 60-tych - nagrał w 1971 roku, a w nagraniach towarzyszyli mu m.in. Robert Fripp oraz członkowie Van Der Graaf Generator.
Właściwym debiutem Hammilla był „Chameleon In The Shadow of the Night” (1973), zarejestrowany tuż po pierwszym rozwiązaniu VDGG; w sesji wzięli wszyscy członkowie tego zespołu, którzy w przyszłości wielokrotnie będą Hammilla wspomagać w studiu nagraniowym. W następnym roku pojawiają się kolejne dwie płyty Hammilla – „The Silent Corner And The Empty Stage” oraz „In Camera”. Albumy te - wraz z „Chameleon...” - są uznawane za najlepsze w całej karierze Hammilla, zawierają kilka utworów podobnych do tego co wówczas prezentował Van Der Graaf Generator - m.in.(In the) Black Room, Louse Is Not A Home, Gog; kompozycje te były pierwotnie napisane z myślą o kolejnym studyjnym albumie macierzystego zespołu Hammilla i wykonywane były przez zespół na koncertach.
W grudniu 1974 - wraz z kolegami z VDGG - nagrywa pre-punkowy album „Nadir's Big Chance”, na który, jako na jedną ze swoich inspiracji, powoływał się m.in. Johnny Rotten z Sex Pistols.
W kolejnych latach Hammill nagrywa prawie co rok jedną płytę; z ważniejszych można wymienić „Over” (1977) - koncept album będący wyznaniem-rozliczeniem na temat zerwania z kobietą; „Black Box” (1980) - z prawie 20-minutową suitą „Flight” oraz bardzo eksperymentalnymi krótszymi utworami; „Enter K” (1982) oraz „Panience” (1983) - albumy nagrane pod szyldem K-Group (w składzie m.in. cały VDGG oprócz Hugh Bantona), a zawierające muzykę zdecydowanie rockową; „Love Songs” (1984) - płyta retrospektywna (ale z nowymi partiami wokalnymi i instrumentalnymi) z wyborem najpiękniejszych ballad miłosnych; „And Close As His” (1986) - płyta nagrana wyłącznie z wykorzystaniem instrumentów klawiszowych wygenerowanych z komputera; „Fall Of The House Of The Ucher” (1990/1999) - opera, do której libretto - na podstawie opowiadania Edgara Allana Poe - napisał współzałożyciel Van Der Graaf Generator Chris Judge Smith; „This” (1998) - z 14-minutowym ambientowym „The Light Continent”; „Typical” (1999, nagrany w 1992) - podwójny koncertowy album, na którym Hammill - z towarzyszeniem tylko gitary/fortepianu - wykonuje swoje najpiękniejsze utwory (m.in. My Room, Afterwards, A Way Out); „Cluch” (2002) - nagrany wyłącznie z gitarą akustyczną (jedynie niewielkie partie dodali David Jackson - flet, saksofon i Stuart Gordon - skrzypce); „Incoherence” (2004) - 41-minutowa suita poruszająca problemy komunikacji - a właściwie niemożliwości porozumienia się ludzi, temat ten zresztą Hammill często poruszał w tekstach.
Peter Hammill kilkakrotnie nagrywał płyty z muzyką awangardową, eksperymentalną i instrumentalną - m.in. „Spur of the Moment” (1991, w duecie z Guyem Evansem), „Loops and Rels” (1993, nagrana 1980-1983), „Sonix” (1996), „The Appointed Hour” (1999, w duecie z Rogerem Eno), „Unsung” (2001); nie uniknął również flirtu z muzyką pop - płyty „Skin” (1986) oraz „In a Foreign Town” (1988). Ciekawostką jest również współpraca z Robertem Frippem - na jego płycie „Exposure” (1979), na której Hammill zaśpiewał kilka utworów.
Ponadto Hammill współpracował z włoskimi zespołami progresywnymi - takimi jak np. Le Orme, pisał angielskie teksty m.in. dla wykonawców z Włoch i Niemiec.
Peter Hammill często koncertuje - i to w różnych zestawieniach personalnych - solo, w duetach (m.in. z Davidem Jacksonem - flet, saksofon; Guyem Evansem - perkusja; Johnem Ellisem - gitara; Grahamem Smithem - skrzypce; Stuartem Gordonem - skrzypce), w trio (z Jacksonem, Smithem; z Nickiem Potterem - bas, Smithem; z Jacksonem, Ellisem; z Evansem, Ellisem; z Potterem, Gordonem; z Jacksonem, Gordonem), w kwartecie (zespół K-Group - Hammill, Ellis, Potter, Evans; Peter Hammill Quartet - Hammill, Jackson, Gordon, Manny Elias - perkusja; Potter, Gordon, Davis Lord - klawisze); zdarzało mu się występować z zespołem The Stranglers oraz z Peterem Gabrielem.
Trzykrotnie występował w Polsce - 14 października 1995 i 15 grudnia 1999 roku w Bydgoszczy oraz 16 grudnia 1999 roku w Krakowie.
Cechą charakterystyczną twórczości Hammilla jest jego głos - bardzo specyficzny, charakterystyczny; traktowany zawsze jako instrument - i zawsze jako ten najważniejszy - toteż Peter Hammill eksperymentował z nim; zniekształcał go, nakładał wiele partii na siebie -odbiorca ma wtedy możliwość usłyszenia „kilku” wokalistów naraz, często „każdy z nich” śpiewa w innej tonacji i skali.
Teksty pisane przez Hammilla - bardzo poetyckie - traktują przede wszystkim o miłości, odmienności, odrzuceniu, wyobcowaniu, niemożliwości porozumienia się dwóch osób; kilka tekstów powstało pod wpływem literatury science-fiction, a dla niektórych inspiracją były nauki ścisłe, które Hammill studiował.
Karierę muzyczną rozpoczął w drugiej połowie lat 60-tych dając kilka akustycznych koncertów - m.in. na Jazz, Blues & Pop Festival at Plumpton. Pierwszy solowy album – „Fool's Mate”, który zawiera piosenki napisane jeszcze w latach 60-tych - nagrał w 1971 roku, a w nagraniach towarzyszyli mu m.in. Robert Fripp oraz członkowie Van Der Graaf Generator.
Właściwym debiutem Hammilla był „Chameleon In The Shadow of the Night” (1973), zarejestrowany tuż po pierwszym rozwiązaniu VDGG; w sesji wzięli wszyscy członkowie tego zespołu, którzy w przyszłości wielokrotnie będą Hammilla wspomagać w studiu nagraniowym. W następnym roku pojawiają się kolejne dwie płyty Hammilla – „The Silent Corner And The Empty Stage” oraz „In Camera”. Albumy te - wraz z „Chameleon...” - są uznawane za najlepsze w całej karierze Hammilla, zawierają kilka utworów podobnych do tego co wówczas prezentował Van Der Graaf Generator - m.in.(In the) Black Room, Louse Is Not A Home, Gog; kompozycje te były pierwotnie napisane z myślą o kolejnym studyjnym albumie macierzystego zespołu Hammilla i wykonywane były przez zespół na koncertach.
W grudniu 1974 - wraz z kolegami z VDGG - nagrywa pre-punkowy album „Nadir's Big Chance”, na który, jako na jedną ze swoich inspiracji, powoływał się m.in. Johnny Rotten z Sex Pistols.
W kolejnych latach Hammill nagrywa prawie co rok jedną płytę; z ważniejszych można wymienić „Over” (1977) - koncept album będący wyznaniem-rozliczeniem na temat zerwania z kobietą; „Black Box” (1980) - z prawie 20-minutową suitą „Flight” oraz bardzo eksperymentalnymi krótszymi utworami; „Enter K” (1982) oraz „Panience” (1983) - albumy nagrane pod szyldem K-Group (w składzie m.in. cały VDGG oprócz Hugh Bantona), a zawierające muzykę zdecydowanie rockową; „Love Songs” (1984) - płyta retrospektywna (ale z nowymi partiami wokalnymi i instrumentalnymi) z wyborem najpiękniejszych ballad miłosnych; „And Close As His” (1986) - płyta nagrana wyłącznie z wykorzystaniem instrumentów klawiszowych wygenerowanych z komputera; „Fall Of The House Of The Ucher” (1990/1999) - opera, do której libretto - na podstawie opowiadania Edgara Allana Poe - napisał współzałożyciel Van Der Graaf Generator Chris Judge Smith; „This” (1998) - z 14-minutowym ambientowym „The Light Continent”; „Typical” (1999, nagrany w 1992) - podwójny koncertowy album, na którym Hammill - z towarzyszeniem tylko gitary/fortepianu - wykonuje swoje najpiękniejsze utwory (m.in. My Room, Afterwards, A Way Out); „Cluch” (2002) - nagrany wyłącznie z gitarą akustyczną (jedynie niewielkie partie dodali David Jackson - flet, saksofon i Stuart Gordon - skrzypce); „Incoherence” (2004) - 41-minutowa suita poruszająca problemy komunikacji - a właściwie niemożliwości porozumienia się ludzi, temat ten zresztą Hammill często poruszał w tekstach.
Peter Hammill kilkakrotnie nagrywał płyty z muzyką awangardową, eksperymentalną i instrumentalną - m.in. „Spur of the Moment” (1991, w duecie z Guyem Evansem), „Loops and Rels” (1993, nagrana 1980-1983), „Sonix” (1996), „The Appointed Hour” (1999, w duecie z Rogerem Eno), „Unsung” (2001); nie uniknął również flirtu z muzyką pop - płyty „Skin” (1986) oraz „In a Foreign Town” (1988). Ciekawostką jest również współpraca z Robertem Frippem - na jego płycie „Exposure” (1979), na której Hammill zaśpiewał kilka utworów.
Ponadto Hammill współpracował z włoskimi zespołami progresywnymi - takimi jak np. Le Orme, pisał angielskie teksty m.in. dla wykonawców z Włoch i Niemiec.
Peter Hammill często koncertuje - i to w różnych zestawieniach personalnych - solo, w duetach (m.in. z Davidem Jacksonem - flet, saksofon; Guyem Evansem - perkusja; Johnem Ellisem - gitara; Grahamem Smithem - skrzypce; Stuartem Gordonem - skrzypce), w trio (z Jacksonem, Smithem; z Nickiem Potterem - bas, Smithem; z Jacksonem, Ellisem; z Evansem, Ellisem; z Potterem, Gordonem; z Jacksonem, Gordonem), w kwartecie (zespół K-Group - Hammill, Ellis, Potter, Evans; Peter Hammill Quartet - Hammill, Jackson, Gordon, Manny Elias - perkusja; Potter, Gordon, Davis Lord - klawisze); zdarzało mu się występować z zespołem The Stranglers oraz z Peterem Gabrielem.
Trzykrotnie występował w Polsce - 14 października 1995 i 15 grudnia 1999 roku w Bydgoszczy oraz 16 grudnia 1999 roku w Krakowie.
Autor: Michał "skeleton" Seemann
