1 komentarz

• 

  Strange Days… Dziwne dni… Oj dziwne, nie tylko dni, ale tygodnie, miesiące i lata. Dziwne 38 lat, bo tyle temu ukazała się ta płyta… i „przeszła bez echa”, co jest dla mnie kompletnie niezrozumiałe… „9 Parts to the Wind” to jedyny album tej grupy, zapomniany jak i ona. Wczesny progres rządził się swoimi prawami i przybierał różne formy. Ten band zebrał esencję wszystkich z nich i skumulował to na jednej płycie. Mamy tu beatlesowskie melodie, camelowską lirykę, genesisowski rozmach i lekkość supertrampu. Świetne solówki, dobry wokal i znakomite kompozycje. Połamane rytmy i zmiany nastroju. Posłuchajcie „ A Unanimous Decision” – ośmio i pół minutowej perełki progresu która mogła by być ozdobą KAŻDEJ płyty wczesnego Genesis… czyli tego prawdziwego Genesis w którym Collins był jedynie bębniarzem i podśpiewywał w chórkach. Rok 1975 to już zmierzch „starego” grania. Czuć tu już powiew czegoś świeżego, co jak pokazała historia niekoniecznie było dobre dla muzyki, ale ten album jeszcze się przed tym obronił i mimo że kompozycje są już nieco „lżejsze” – śmiało możemy je zaliczyć do „klasyki” proga. Ile takich nieznanych perełek jeszcze czeka na powtórne odkrycie? 6 utworów z gatunku melodyjnego proga. 41 minut muzyki. Nieznanej i naprawdę dobrej. A ostatni utwór, „18 Tons” to piękny, nieco gabrielowski numer z latimerowską gitarą który zachwyci każdego fana wczesnego progresu i chyba nie tylko wczesnego… oczywiście jak zwykle moim, cholernie subiektywnym zdaniem.

  Aleksander Król środa, 10, kwiecień 2013 20:13 Link do komentarza