1 komentarz

• 

  Comus….. Legenda folk-prog-rocka, mityczny Święty Grall wszystkich kolekcjonerów dzwięków tamtej epoki… Ich debiut, który tą legendę stworzył, miał miejsce w roku 1971, więc dość pózno, bowiem był to już okres zmierzchu miksu psychodelii i folk rocka… Mimo to , a może właśnie dzięki temu , powstała płyta wybitna i absolutnie ponadczasowa. Fragmenty akustyczne przypominają mi trochę Tresspass, trochę wczesnego A. Philipsa (ex Genesis) z pięknymi partiami skrzypiec i fletu… Ta muzyka dzisiejszą młodzież może nieco rozczarować swoją prostotą, naiwnością , ale właśnie w tym tkwi jej siła – każdy dzwięk wypływa z serducha, czujemy niemal fizycznie osobowość wykonawcy, jego przekaz emocjonalny i stan ducha. Dwójka wokalistów (on i ona) ociera się o awangardę (na tamte czasy…) a ilość „dziwnych” dzwięków powoduje zawrót głowy. Konsumując tą płytę musimy pamiętać o tym że był to rok 1971 i nie było jeszcze syntezatorów, więc każdy dzwięk jest dzwiękiem „żywym”… Płyta zawiera 7 utworów, 49 minut muzyki. Akustycznego folku z elementami awangardy i rodzącego się progresu. Bazując na brzmieniu akustycznych gitar, skrzypiec i fletu, wspomagając się obojem , kongami i innymi perkusjonaliami muzycy wyczarowali nam „inny świat” wplatając w to teksty nieco demoniczne, ale nie szatańskie co doskonale współtworzy ów niesamowity klimat. Jeszcze dziś słuchając tej płyty czujemy tą awangardę, więc wyobrażam sobie co czuła publika 40 lat temu , na co dzień słuchająca Presleya i Bee Gees… Polecam ten long wszystkim ceniącym niekomercyjny folk-progres z początków swojego istnienia, natomiast wielbicielom współczesnej formy neo-progresu zalecam ucieczkę na sam widok okładki. Oczywiście moim, jak zwykle cholernie subiektywnym zdaniem….

  Aleksander Król czwartek, 22, listopad 2012 15:18 Link do komentarza