1 komentarz

• 

  Znów będzie bez zbędnego owijania w bawełnę. Od dwudziestu pięciu lat „Within the Realm of a Dying Sun” należy do czołówki płyt, które według mnie zmieniły muzykę. Od tego czasu niezmiennie uważam, że ten album, nie dość, że jest najlepszą płytą grupy, to jest jedną z najlepszych płyt w historii muzyki w ogóle. Tym albumem DCD osiągnął sam szczyt. Ba, nawet nie szczyt, tylko zupełnie inną rzeczywistość. Co by nie mówić o muzyce w ujęciu czysto technicznym, to właśnie owa inna rzeczywistość jest sednem krążka. W czym rzecz? W tym, że grupa prezentuje tu muzykę, która nawiązuje wprawdzie brzmieniowo i instrumentalnie do muzyki innych kultur i czasów, ale jednocześnie sprawia wrażenie pochodzącej z odmiennego, ukrytego wymiaru. Jest mocno odrealniona, ale absolutnie nie odhumanizowana. Ciekawe jest jakby przenikanie się dźwięków spoza naszego uniwersum z dźwiękami, które znamy. Już pierwszy takt „Anywhere Out of This World” jasno wskazuje kierunek, w którym będzie podążała muzyka na płycie. A będzie zmierzała wręcz namacalnie „gdzieś poza ten świat”. Atmosfera oderwania się od tego, co materialne i fizycznie wyczuwalne jest obecna aż do wybrzmienia ostatniej nuty. Dotyczy to rzecz jasna nie tylko tego konkretnego utworu, ale bezwzględnie całego albumu. Ogólnie można stwierdzić krótko i zwięźle: muzyka na tej płycie wyróżnia się ponad wszystko niebywale eteryczną, sferyczną atmosferą, podkreśloną bardzo przestrzennym brzmieniem.
  
  Choć album jest niekwestionowanym arcydziełem jako całość, to są na nim utwory, które znacznie wyróżniają się spośród pozostałych. Na pierwszym miejscu jest to „Xavier”. Genialny utwór z niepokojącym wokalem Lisy Gerrard, natchnionym śpiewem Brendana Perry'ego, dużą ilością brzmień smyczkowych, fortepianu, trąb i tub. Jednak tym co przesądza o wybitności i niepowtarzalności tego kawałka jest prosty, transowy dźwięk klawesynu na początku, który zapada w pamięć, można powiedzieć, że na zawsze. Drugi to wspomniany już, pierwszy na płycie - „Anywhere Out of This World”, którego pierwsze dźwięki są dosłownie wizytówką całego albumu. To najbardziej klimatyczny, oniryczny i mglisty utwór na płycie. Trzecim, zwracającym uwagę utworem jest „Summoning of the Muse”, oparty na brzmieniu dzwonów, kotłów, trąb i natchnionej, wielowarstwowej wokalizie Lisy. Utwór wyjątkowo podniosły, mający niemal sakralny charakter. Uogólniając, utwory na płycie brzmią właśnie w ten sposób. Oscylują pomiędzy mrocznym monumentalizmem a lżejszymi, rozległymi dźwiękowymi pejzażami. Trzy wyakcentowane kompozycje nie powodują bynajmniej, że pozostałe są słabsze. Absolutnie nie są. W swej istocie są one ponadprzeciętne i bezkonkurencyjne. Zaś te trzy, które wymieniłem tylko podnoszą cały album do rangi arcydzieła. Na tym też spokojnie mogę zakończyć, bo zarówno wstęp, jak i zakończenie tak naprawdę są zupełnie zbędne. Tu muzyka mówi sama za siebie.

  Dariusz Maciuga piątek, 06, maj 2022 19:53 Link do komentarza