1 komentarz

• 

  Pink Floyd jest dla mnie najważniejszą grupą w historii rocka. I najukochańszą… Mam oczywiście pełną dyskografię, wszystkie płyty solowe, niezliczone tributy i wiadro bootlegów. (ale w bootlegach mistrzem świata i okolicy jest Ssaweq – lider Hipgnosis). Wkurzają mnie jedynie grupy typu Australian Pink Floyd, bo odgrywanie cudzych dzieł na zasadzie kalki nie jest dla mnie zrozumiałe. O słuchaniu już nie wspomnę… I tak podszedłem do włoskiego Pink Floyd – czyli Big One. Wszystko fajne, niemal idealne, nuta w nutę… Tylko po co…??!! Rozumiem, jakiś cover na koncercie, ale jaki jest sens nagrywania płyty, która jest wierną kopią oryginału??? Chciałbym poznać jeden powód dla którego miałbym słuchać Big One a nie Pink Floyd? Owszem, nie ma oryginału, to na wiejskim festynie chętnie obejrzałbym naśladowców… Ale na DVD? Wiadomo, że widowiska większego niż Floydzi nie zrobią, bo budżet nie ten, więc znów jest pytanie o sens wydawania tego w formie DVD…? No cóż, Floydów ci u mnie dostatek, ale i „to” przyjmę na zasadzie filatelistyki… Jednak, żeby być szczerym to obiektywnie muszę stwierdzić, że muzycy tworzący ów cover-band to górna półka, a ich wersje absolutnie w niczym nie odbiegają od oryginału. To też sztuka. Ale nie ich… Wysłuchałem raz. I wystarczy… oczywiście moim, jak zwykle cholernie subiektywnym zdaniem…

  Aleksander Król wtorek, 08, styczeń 2013 22:46 Link do komentarza