1 komentarz

• 

  Kolejna grupa z Włoch. Wydali jedną płytę w 1996 roku. Klasyczny , nowy progres. Fantastyczny warsztat, wielkie umiejętności. Fajne kompozycje, trochę nawiązujące do wielkich początków włoskiego rocka symfonicznego i czasami nawet fajnie się tego słucha. Znakomity początek płyty, potem niestety wszystko się rozjeżdża…. Stylistycznie. To jest lekki problem wielu zespołów i muzyków – są tak dobrzy technicznie, że chcą pokazać światu swoją uniwersalność i perfekcję w każdym stylu. A mój sąsiad – osiedlowy menel, obdarzony ludową mądrością mawiał, że jak coś jest uniwersalne i do wszystkiego to najprawdopodobniej jest do d…..y i miał w tym kupę racji. Daphne jednak do d…y nie jest, ale mimo fantastycznej techniki nie mogę tej płyty określić jako dobrą, ważną czy choćby ładną… Dlaczego ? Bo po pierwszych dwóch fajnych numerach (progresywnych oczywiście…), przychodzą trzy popowe koszmary, których nikt normalny nie zdzierży , nie wiem po co zamieszczone na tej płycie, kompletnie ją psujące, tym bardziej, że od szóstego utworu znów jest dobrze… a miejscami nawet bardzo dobrze… Nie rozumiem takiego braku instynktu samozachowawczego, gdyby wywalić te trzy bełkoty – mielibyśmy naprawdę dobrą płytę.. Tak więc NIE POLECAM tych dzwięków ani amatorom staroci, ani wielbicielom Złotej Ery, a tym bardziej fanom ambitnego progresu. Jedynie zagorzali zwolennicy neo-proga mogą się ucieszyć tą muzyką…oczywiście jak zwykle moim, cholernie subiektywnym zdaniem….

  Aleksander Król czwartek, 28, luty 2013 20:56 Link do komentarza