1 komentarz

• 

  W młodości siła. Nie mam pojęcia ile lat mają muzycy zespołu Fizbers, ale podejrzewam, że nie za dużo, skoro w biografii grupy, którą można przeczytać na ich stronie internetowej, często padają słowa typu „gimnazjum”, „szkoła”, „wakacyjny wyjazd”. Nawet ja powoli zaczynam zapominać o wszystkich tych rzeczach, a mam dopiero „trójkę z przodu” i to od niedawna. Nie mniej, trzeba się cieszyć, że mamy młode i zdolne zespoły, które nagrywają ciekawe płyty, tak jak opisana poniżej.
  Fizbers zadebiutował w 2017 roku udaną płytą „First Mind”, na której znalazło się niebanalne i całkiem oryginalne połączenie rocka gotyckiego z neoprogresywnym. W zeszłym roku zespół powrócił z nowym krążkiem, zatytułowanym „Die Without Living”. Wszystko to co znalazło się na debiucie, jest nadal kontynuowane, ale brzmienie grupy zostało trochę uporządkowane i oszlifowane. Dzięki temu, nowa propozycja Fizbers jest bardziej dojrzała i dopracowana. Wciąż słychać różne inspiracje, głównie z lat 70-tych i 80-tych, ale są one mniej oczywiste i bardziej wymieszane ze sobą w obrębie poszczególnych utworów. Te z kolei wciąż zachowały otwartą formę. Ciężko jest w tych kompozycjach wyróżnić zwrotki i refreny. Poszczególne partie przenikają się i spajają się ze sobą w dość naturalny sposób.
  Na „Die Without Living” jest mniej typowo gotyckich wycieczek, za to więcej eklektyzmu i elementów progresywnych. Panowie często grają akustycznie („They Fade”, „Shape”), ale nawet w pozornie spokojnych utworach nie brakuje ostrych zrywów i gwałtownych zmian nastroju („Deal Of Red”, „C.E.L.”). Zresztą „Deal Of Red” to jeden z moich faworytów na albumie. Zaczyna się jak pościelowa ballada, z gitarą akustyczną i pianinem, a po emocjonalnych partiach wokalnych i świetnej melodii w niby refrenie, delikatny utwór zostaje rozdarty przez krzyk wokalisty i ostre, niemal metalowe granie. Właśnie o takie coś chodzi! Na płycie wyróżniają się również ciekawie rozwijający się „I Am The Remedy” z najbardziej „ejtisową” partią gitary pod koniec i „54”, który przez nieliniową budowę, gościnny damski wokal Mileny Locksmith i specyficznie prowadzoną narrację w tekście tworzy ciekawą historię damsko-męską, która niestety źle się kończy. Album zamyka potężna, 17-minutowa kompozycja tytułowa, w której odnajdziemy zarówno delikatne, akustyczne partie gitary i pianina, solówki gitarowe, jak i przyspieszenia z połamanym rytmem perkusji. Na pewno jest to ambitne podejście do stworzenia mini-suity (albo nawet nie mini), ale utwór sprawia wrażenie posklejanego z różnych fragmentów, trochę brakuje mu płynności.
  Podsumowując, drugi album Fizbers, „Die Without Living” to ciekawa propozycja młodego zespołu spod Krakowa, który zdecydowanie wychodzi poza neoprogresywne standardy i wciąż kształtuje swoją tożsamość. Panowie mają jeszcze nad czym pracować, ale słychać, że cały czas rozwijają się i kombinują, a to jest klucz do sukcesu. Zdecydowanie warto śledzić poczynania Fizbers. Jestem ciekaw co muzycy wymyślą w tym roku, bo wierzę, że nie zawiodą.
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński niedziela, 27, styczeń 2019 14:55 Link do komentarza